مرا راحت از زندگی دوش بود

مرا راحت از زندگی دوش بود		که آن ماه رویم در آغوش بود
چنان مست دیدار و حیران عشق		که دنیا و دینم فراموش بود
نگویم می لعل شیرین گوار		که زهر از کف دست او نوش بود
ندانستم از غایت لطف و حسن		که سیم و سمن یا بر و دوش بود
به دیدار و گفتار جان پرورش		سراپای من دیده و گوش بود
نمی‌دانم این شب که چون روز شد		کسی بازداند که باهوش بود
مذن غلط کرد بانگ نماز		مگر همچو من مست و مدهوش بود
بگفتیم و دشمن بدانست و دوست		نماند آن تحمل که سرپوش بود
به خوابش مگر دیده‌ای سعدیا		زبان درکش امروز کان دوش بود
مبادا که گنجی ببیند فقیر		که نتواند از حرص خاموش بود