گریستن لیلی در هوای آشنا، و موج درونه را بدین غزل آب...

بازم غم عشق در سر افتاد		بنیاد صبوریم بر افتاد
باز این دل خسته درد نو کرد		خود را به وبال من گرو کرد
بازم هوسی گرفت دامن		کز عقل نشان نماند با من
باز این شب تیره‌ی جگر سوز		بر بست بروی من در روز
دودی که ز شوق در بر افتاد		از سینه گذشت و در سر افتاد
گویند که تا کی از در و بام		گه نامه دهی و گاه پیغام
آلوده شدی بهر دهانی		افسانه شدی بهر زبانی
بی درد که فارغست و خندان،		کی داند حال دردمندان؟!
غافل که همیشه بی‌خبر زیست،		او را چه خبر که بی‌دلی چیست؟!
با هر که غمی دهم برون من		داند غم من ولی نه چون من
گیرم که بود به پرده جایم		و ز حجره‌ی غم برون نیایم
این خانه شکاف، ناله زار		پوشیده کجا شود به دیوار
اکنون چکنم حجاب آرزم		کافتاد ز چهره برقع شرم
در مجلس عشق جام خوردن		وانگه غم ننگ و نام خوردن
دست من و آستین یارم		گر خلق کنند سنگسارم
کاغذ چو شود نشانه‌ی تیر		جز خوردن زخم چیست تدبیر
دف هر طرفی که رو بتابد		از لطمه کجا خلاص یابد؟!
عاشق که به زیر تیغ شد خم		از زخم زبان کجا خورد غم؟!
زین پس من و یار مهربانم		گر تیغ کشند و گر زبانم
گر کشته شوم به تیغ پولاد		باری برهم زدست بیداد
مرغی که بماند از پریدن		راحت بودش گلو بریدن
ای دوست که بی منی و با من		آتش زده یا تویی و یا من
گر تو دل شاخ شاخ داری		باری قدمی فراخ داری
با زاغ و زغن چنانکه دانی		شرح غم خویش می‌توانی
بی‌چاره من حصار بسته		در زاویه‌ی عدم نشسته
کنجی و غمی به سینه چون کوه		زندانی تنگنای اندوه
گر دم زنم از درونه‌ی تنگ		ترسم که خورم ز بام و در سنگ
چشمم به ستاره راز گوید		جانم غم رفته باز گوید
یاد تو چنان برد ز من هوش		کز هستی خود کنم فراموش
ناگاه که از خود آیدم یاد		باشم به هلاک خویشتن شاد
گر کرد زمانه بی وفایی		باری تو مکن که آشنایی
خونابه‌ی دیده آب من ریخت		دل هم سر خود گرفت و بگریخت
گفتی که صبور باش و مخروش		این قصه، نمی‌کند دلم گوش
ای دوست، ز دوست دور بودن،		وانگاه، به دل، صبور بودن؟؟
چون من به هلاک جان سپردم		دور از تو ز دوری تو مردم
هر چند ز بخت خود به جانم		هر جور که بینم از تو دانم
دامن که ز کهنگی بخندد		تهمت به زبان خار بندد
عقشت ز دلم که سر به خون برد		آزار فلک همه برون برد
ما نطع حیات در نوشتیم		تو دیر بزی که ما گذشتیم