علف‌کش‌ها کانی

علف‌کش‌هاى کانى اولين مواد شيميائى هستند که براى کنترل علف‌هاى هرز استفاده شدند و تاريخ استفاده از آنها به اواخر سال ۱۸۰۰ و اوايل سال ۱۹۰۰ برمى‌گردد. اين گروه علف‌کش‌هاى عمومى و پايدار هستند. در اغلب موارد علف‌کش‌هاى انتخابى آلى جايگزين اين علف‌کش‌ها شده‌اند. اما تعدادى از آنها هنوز به‌طور وسيعى براى کنترل عمومى رستنى‌ها و گياهان خشبى استفاده مى‌شوند.

ترکيبات عمدهٔ کانى شامل کلرات‌ها، بورات‌ها، سولفامات آمونيوم (AMS)، سولفات مس و آرسنيک‌هاى کانى مى‌باشند. در بين اين ترکيبات، احتمالاً سولفات مس بيشتر از همه استفاده مى‌شوند؛ اين ترکيب مادهٔ شيميائى عمده‌اى است که براى کنترل جلبک‌هاى سمج در محيط‌هاى آبى استفاده مى‌شود.

در زمين‌هاى غير کشاورزى از کلرات سديم به‌عنوان عقيم‌کننده براى از بين بردن رستنى‌ها استفاده مى‌شود. اين ترکيب يک معرف اکسيدکنندهٔ قوى است. هنگامى‌که به شکل مرطوب بر روى مواد آلى مانند پوشاک و روئيدنى‌ها استفاده شود و سپس خشک بشود، بسيار اشتعال‌پذير است. خوشبختانه کلرات سديم را معمولاً با بورات سديم مخلوط مى‌کنند که هر دو آنها باعث کاهش خطر اشتعال و افزايش راندمان علف‌کشى مى‌شوند. هر دو ماده بورات و کلرات سريعاً باعث سوختگى و خشکيدگى بافت‌هاى گياهى مى‌شوند.

AMS يک علف‌کش مؤثر براى گياهان خشبى است. اين علف‌کش غير قابل اشتعال بوده و درجهٔ سميت کمى براى پستانداران دارد. با توحه به اينکه غير فرار است، مى‌توان آن را با ايمنى خاطر به‌جاى D-4,2 و فرآورده‌هاى مشابه در مجاور گياهان حساس به D-4,2 مصرف کرد.