اين بيمارى اغلب دوطرفه و در جوان فعال از نظر جنسى ديده مى‌شود. در بزرگسالان عامل کلاميديائى در پيشابراه مردان و سرويکس زنان است و از طريق تماس جنسى دهانى - تناسلى يا از دست به چشم انتقال مى‌يابد. انتقال غيرمستقيم از استخرهاى شنا که آب آنها به‌طور کافى کلرينه نمى‌شود گزارش شده است. در نوزادان عامل بيمارى از طريق آلودگى مستقيم ملتحمه با ترشحات سرويکس حين زايمان انتقال مى‌يابد. پروفيلاکسى crede بدو تولد (با نيترات نقره) تنها موجب حفاظتى نسبى در برابر بيمارى مى‌گردد.
بيمارى مى‌تواند شروع حاد يا تحت حاد داشته باشد. بيمار اغلب از قرمزى چشم، پتوز کاذب و ترشح چرکى شاکى است. نوزادان دچار کنژونکتيويت پاپيلرى مى‌شوند و در موارد فوق حاد گاهى غشاء کاذب تشکيل شده که مى‌تواند منجر به اسکار گردد. چون نوزادان بافت آدنوئيد در استروماى ملتحمه ندارند، فوليکول تشکيل نمى‌شود؛ البته اگر بيمارى ۳-۲ ماه طول بکشد فوليکول‌ها ظاهر مى‌شوند. گاه در نوزادان فارنژيت، اوتيت ميانى و پنومونى انترستيسيل کلاميديائى نيز ايجاد مى‌گردد. در بالغين ملتحمهٔ هر دو پلک (به‌خصوص پلک تحتاني) داراى پاپيلا و فوليکول مى‌باشد. معمولاً در بزرگسالان، غشاء کاذب و اسکار تشکيل نمى‌شود. گاه کراتيت سطحى يا ميکروپانوس در قسمت فوقانى قرنيه ايجاد مى‌گردد.
يافته‌هاى آزمايشى
آزمايشات انجام شده براى تراخم در اين مورد نيز بايد انجام شوند. بيمارى در اثر سروتيپ‌هاى D-K (و گاهى B) کلاميديا تراکوماتيس به‌وجود مى‌آيد. آزمايشات سرولوژيکى در تشخيص عفونت‌هاى چشمى مفيد نمى‌باشند.
تشخيص افتراقى
کنژونکتيويت انکلوزيونى را از لحاظ بالينى براساس موارد زير از تراخم افتراق مى‌دهند:
۱. تراخم فوليکرلر فعال معمولاً در کودکان کم سن و سال يا افرادى که در جوامع دچار تراخم آندميک زندگى مى‌کنند روى مى‌دهد؛ اماکنژونکتيويت انکلوزيونى در نوجوانان يا بزرگسالان فعال از نظر جنسى ديده مى‌شود.
۲. اسکار ملتحمه در کنژونکتيويت انکلوزيونى بزرگسالان بسيار نادر است.
۳. فرورفتگى‌هاى هربرت، نشانهٔ منحصر به فردى هستند که دلالت بر وجود تراخم درگذشته مى‌کنند.
درمان
درشيرخواران سوسپانسيون اريترومايسين خوراکى به مقدار 40mg/kg/d در چهار دوز منقسم، حداقل براى ۱۴ روز تجويز مى‌گردد. مصرف خوراکى دارو ضرورى است؛ زيرا عفونت کلاميديائي، دستگاه تنفس و گوارش را نيز گرفتار مى‌کند. آنتى‌بيوتيک‌هاى موضعى در نوزادان تحت درمان با اريترومايسين خوراکى مفيد نيستد. پدر و مادر کودک بايد با تتراسيکلين يا اريترومايسين خوراکى جهت عفونت دستگاه تناسلى خود، درمان شوند.
- بالغين با تجويز تتراسيکلين ۵/1-۱ g/d داکسى‌سيکلين ۲۰۰mg/d يا اريترومايسين ۱g/d براى ۳ هفته درمان مى‌شوند. با درمان مناسب، عود بيمارى نادر است. بدون درمان، بيمارى به مدت ۹-۳ ماه يا بيشتر (به‌طور متوسط ۵ ماه) طول مى‌کشد.
