چارچوب ادارهٔ بیماری

اورژانس‌ها

اورژانس‌ها آگونيست‌هاى آئروسل‌شدهٔ β2 درمان اوليهٔ حملات حاد آسم مى‌باشند. هر ۲۰ دقيقه در ۳ دوز و سپس هر ۲ ساعت تا فرونشينى حمله تجويز مى‌شوند. آمينوفيلين ممکن است در ۵ تا ۱۰% از بيماران پس از ساعت اول باعث فرو نشاندن سريع شود. نبض متناقض (Paradoxical Pulse)، استفاده از عضلات فرعى و پرهوائى بارز نشان‌دهندهٔ بيمارى شديد هستند و اندازه‌گيرى ABG و پايش PEFR يا FEV1 را ايجاب مى‌نمايند. PEFR ≥ ۲۰% مقدار پيش‌بينى شده در زمان مراجعه، همراه با دو برابر نشدن آن پس از گذشت ۶۰ دقيقه از شروع درمان، درمان استروئيدى را مطرح مى‌کند. عدم بهبود PEFR به ≥ ۷۰% مقدار پايه يا درمان اورژانس مطرح‌کنندهٔ لزوم بسترى کردن بيمار در بيمارستان است. تصميم‌گيرى نهائى بر حسب شرايط هر فرد (علائم، سابقهٔ قبلي، و غيره) انجام مى‌شود ۴۰% ≥ PEFR پس از درمان اورژانس پذيرش بيمار را ايجاب مى‌نمايد.

درمان مزمن

درمان مزمن خط اول در آسم متناوب (Intermittent) شامل آگونيست‌هاى β2 مى‌باشد. تداوم علائم بايستى ما را به اضافه کردن يک داروى ضدٌ التهابى [گلوکوکورتيکوئيدها يايک عامل پايدارکنندهٔ سلول ماست (mast Cell-Stabilizing Agent)] برانگيزد. تنظيم‌ داروها بايستى براساس اندازه‌گيرى عينى عملکرد ريه (FEV1, PEFR) باشد و بيمار بايستى به‌طور منظم از نظر PEFR پايش شود.