عمر به پایان رسید در هوس روی دوست

عمر به پایان رسید در هوس روی دوست		برگ صبوری کراست؟ بی رخ نیکوی دوست؟
گر همه عالم شوند منکر ما گو شوید		دور نخواهیم شد ما ز سرکوی دوست ؟
قبله اسلامیان کعبه بود در جهان		قبله‌ی عشاق نیست جز خم ابروی دوست
ای نفس صبح‌دم گر نهی آنجا قدم		خسته دلم رابجو در شکن موی دوست
جان بفشانم زشوق در ره باد صبا		گربرساند بما صبح دمی بوی دوست
روز قیامت که خلق روی به هر سو کنند		خسرو مسکین نکرد میل بجز سوی دوست
خصم بسی طعنه زد دوست بسی پند داد		چشم به سوی تو بود گوش بدیشان نرفت
بوسه به قیمت دهد جان ببرد رایگان		قیمت بوسیش هست منت جانیش نیست