سبب عداوت عام و بیگانه زیستن ایشان به اولیاء خدا کی ...

بلک از چفسیدگی در خان و مان		تلخشان آید شنیدن این بیان
خرقه‌ای بر ریش خر چفسید سخت		چونک خواهی بر کنی زو لخت لخت
جفته اندازد یقین آن خر ز درد		حبذا آن کس کزو پرهیز کرد
خاصه پنجه ریش و هر جا خرقه‌ای		بر سرش چفسیده در نم غرقه‌ای
خان و مان چون خرقه و این حرص‌ریش		حرص هر که بیش باشد ریش بیش
خان و مان چغد ویرانست و بس		نشنود اوصاف بغداد و طبس
گر بیاید باز سلطانی ز راه		صد خبر آرد بدین چغدان ز شاه
شرح دارالملک و باغستان و جو		پس برو افسوس دارد صد عدو
که چه باز آورد افسانه‌ی کهن		کز گزاف و لاف می‌بافد سخن
کهنه ایشانند و پوسیده‌ی ابد		ورنه آن دم کهنه را نو می‌کند
مردگان کهنه را جان می‌دهد		تاج عقل و نور ایمان می‌دهد
دل مدزد از دلربای روح‌بخش		که سوارت می‌کند بر پشت رخش
سر مدزد از سر فراز تاج‌ده		کو ز پای دل گشاید صد گره
با کی گویم در همه ده زنده کو		سوی آب زندگی پوینده کو
تو به یک خواری گریزانی ز عشق		تو به جز نامی چه می‌دانی ز عشق
عشق را صد ناز و استکبار هست		عشق با صد ناز می‌آید به دست
عشق چون وافیست وافی می‌خرد		در حریف بی‌وفا می‌ننگرد
چون درختست آدمی و بیخ عهد		بیخ را تیمار می‌باید به جهد
عهد فاسد بیخ پوسیده بود		وز ثمار و لطف ببریده بود
شاخ و برگ نخل گر چه سبز بود		با فساد بیخ سبزی نیست سود
ور ندارد برگ سبز و بیخ هست		عاقبت بیرون کند صد برگ دست
تو مشو غره به علمش عهد جو		علم چون قشرست و عهدش مغز او