بس ازین عمر سرسری که به تقلید زیستی

بس ازین عمر سرسری که به تقلید زیستی		نظری کن به خویش تا ز کجایی و کیستی!
همه شب گفتگوی توده و باغست و مال و زر		تو نگویی به خویشتن که: گرفتار چیستی؟
نه تو گفتی: خدای را نشناسم بجز یکی؟		ز یکی لاف چون زنی؟ چو غلام دویستی
برسیدند همرهان تو هر یک به منزلی		پی ایشان کجا روی؟ تو که در خفت و خیستی
تو اگر بیست مرده‌ای بتوان و دل و جگر		چو اجل حمله آورد، نگذارد بایستی
چو پی او روی بنه ز سر این خواجگی که تو		نرسی پیش او مگر به فقیری و نیستی
در توحیدش اوحدی به قفای وجود زد		تو به توحید چون رسی؟ که نه اوحدیستی