ساقی من خیزد بی‌گفت من

ساقی من خیزد بی‌گفت من		آرد آن باده وافر ثمن
حاجت نبود که بگویم بیار		بشنود آواز دلم بی‌دهن
هست تقاضاگر او لطف او		و آن کرم بی‌حد و خلق حسن
ماه برآید تو مگویش برآ		بر تو زند نور مگویش بزن
ای به گه بزم بهین عیش و نوش		وی به گه رزم مهین صف شکن
از پی هر گمره نیکو دلیل		وز پی محبوس چه‌ای خوش رسن
عالم همچون شب و تو همچو ماه		تو مثل شمعی و جان‌ها لگن
جان مثل ذره بود بی‌قرار		با تو شود ساکن نعم السکن