|
|
|
| رايج‌ترين مشکل براى ورزشکار ديابتى نوع I هيپوگليسمى مى‌باشد. اين مسئله مى‌تواند باعث افزايش تعريق و علائم نگرانى گردد، و با تغييرات حاصل از انجام فعاليت اشتباه گردد. اگر علائم هيپوگليسمى تشخيص داده نشود يا، همان‌طور که در بالا ذکر شد، توسط مصرف الکل آشکار نشود در اين‌صورت هيپوگليسمى شديدتر رخ خواهد داد. اين باعث گيجي، عدم هماهنگي، تغييرات خلقى و احتمالاً حالت تهاجمى مى‌گردد. مرحلهٔ نهائى کوماى هيپوگليسمى خواهد بود. بنابراين براى چنين ورزشکارى بسيار مهم است که فعاليت شديد يا طولانى خود را با همراهى يک دوست يا مربى که از مشکل او آگاه است و قادر به تشخيص هيپوگليسمى و درمان مناسب آن است انجام دهد. اين نکته به‌ويژه براى ورزشکاران نظير شناگران که مسافت زيادى را شنا مى‌کنند مهم مى‌باشد.
|
|
| هيپوگليسمى تأخيرى پس از فعاليت
|
|
| يکى از مشکلاتى که بر روى ورزشکاران انسولينى تأثير مى‌گذارد وقوع هيپوگليسمى تأخيرى پس از فعاليت مى‌باشد. ورزش يا فعاليت حساسيت انسولين را براى چند ساعت بعد از اتمام ورزش افزايش مى‌دهد. ورزشکار در طى اين مدت مى‌تواند در معرض خطر هيپوگليسمى باشد و نياز به کاهش دوز انسولين داشته باشد تا از آن پرهيز کند. الکل مى‌تواند با مهار کردن توليد گلوکز کبدى يک عامل تسريعى باشد و علائم اوليهٔ هيپوگليسمى را مخفى کرده و خطر به‌خاطر عدم تشخيص به‌موقع افزايش دهد.
|
|
|
|
| خطر ديگرى در ارتباط با هيپوگليسمي، اختلال در تنظيم حرارت بدن است. اگر فعاليت در شرايطى انجام مى‌شود که هيپوترمى (مثلاً در اسکى صحرائي) يا هيپرترمى (در مسابقات ماراتن) يک خطر مى‌باشد، در اين‌صورت مراقبت ويژه بايستى اعمال شود تا از هيپوگليسمى پيشگيرى شود.
|
|
|
|
| بهترين روش درمان کوماى هيپوگليسمى جلوگيرى از بروز آن است؛ با اين وجود، اگر کوما ايجاد شد نياز به کمک‌رسانى پزشکى سريع بوده و مى‌توان از دکستروز ۵۰% وريدى استفاده کرد. مايع يا غذا نبايد از طريق دهان تجويز گردد. اگر امکان دادن گلوکز وريدى فراهم نيست، در اين‌صورت درمان با تزريق عضلانى ۱ ميلى‌گرم گلوکاگون مى‌تواند رهاسازى گلوکز از ذخاير گليکوژنى در کبد را تحريک نمايد. اين روش ممکن است در فعاليت دراز مدت که ذخاير گليکوژنى کبد تخليه گرديده است مؤثر باشد.
|
|
|
|
| در حالى‌که ۱۵ گرم کربوهيدرات با جذب سريع نظير شکر قادر به تسکين علائم اوليه هيپوگليسمى در شرايط طبيعى مى‌باشد، اين مقدار ممکن است در درمان هيپوگليسمى حاصل از فعاليت قدرتى ۳-۲ برابر مقدار فوق باشد. درمان را تا زمان کسب سطح گلوکز پايدار خون بايستى ادامه داد. معمولاً اين مسئوليت هر فرد ورزشکار است که از داشتن و مصرف شکل مناسب و کافى غذاهاى سرشار از کربوهيدرات اطمينان حاصل نمايد.
|
|
| بايستى به ورزشکاران ديابتى با مراقبت ضعيف تذکر داد که از روش پُرسازى کربوهيدرات پرهيز نمايند، زيرا در بخشى از آن بايستى مسئلهٔ محدوديت دريافت کربوهيدرات را رعايت کرد. نتيجهٔ ذخاير کم گليکوژن ايجاد خطر هيپوگليسمى شديد خواهد بود.
|
