حکایت آن مطرب کی در بزم امیر ترک این غزل آغاز کرد گل...

مطرب آغازید پیش ترک مست		در حجاب نغمه اسرار الست
من ندانم که تو ماهی یا وثن		من ندانم تا چه می‌خواهی ز من
می‌ندانم که چه خدمت آرمت		تن زنم یا در عبارت آرمت
این عجب که نیستی از من جدا		می‌ندانم من کجاام تو کجا
می‌ندانم که مرا چون می‌کشی		گاه در بر گاه در خون می‌کشی
هم‌چنین لب در ندانم باز کرد		می‌ندانم می‌ندانم ساز کرد
چون ز حد شد می‌ندانم از شگفت		ترک ما را زین حراره دل گرفت
برجهید آن ترک و دبوسی کشید		تا علیها بر سر مطرب رسید
گرز را بگرفت سرهنگی بدست		گفت نه مطرب کشی این دم بدست
گفت این تکرار بی حد و مرش		کوفت طبعم را بکوبم من سرش
قلتبانا می‌ندانی گه مخور		ور همی‌دانی بزن مقصود بر
آن بگو ای گیج که می‌دانیش		می‌ندانم می‌ندانم در مکش
من بپرسم کز کجایی هی مری		تو بگویی نه ز بلخ و نه از هری
نه ز بغداد و نه موصل نه طراز		در کشی در نی و نی راه دراز
خود بگو من از کجاام باز ره		هست تنقیح مناط اینجا بله
یا بپرسیدم چه خوردی ناشتاب		تو بگویی نه شراب و نه کباب
نه قدید و نه ثرید و نه عدس		آنچ خوردی آن بگو تنها و بس
این سخن‌خایی دراز از بهر چیست		گفت مطرب زانک مقصودم خفیست
می‌رمد اثبات پیش از نفی تو		نفی کردم تا بری ز اثبات بو
در نوا آرم بنفی این ساز را		چون بمیری مرگ گوید راز را