بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد

بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد		یاد من گو نکند غیر فراموشش باد
یار بی‌غیر که می در قدحش خون گردد		خون من گر همه ریزد به قدح نوشش باد
سرو اگر جلوه کند با تن عریان به چمن		شرمی از جلوه‌ی آن سرو قبا پوشش باد
دوش می‌گفت که خونت شب دیگر ریزم		امشب امید که یاد از سخن دوشش باد
ننگ یار است که یاد آرد از اغیار مدام		نام این فرقه‌ی بدنام فراموشش باد
دل که خو کرده به اندوه فراغت همه عمر		با خیالت همه شب دست در آغوشش باد
هاتف از جور تو دم می‌نزند لیک تو را		شرمی از چشم پر آب و لب خاموشش باد