| ای جلالت فرش عزت جاودان انداخته |
|
گوی در میدان وحدت کامران انداخته |
| رایت مهر جمالت لایزال افروخته |
|
سایه‌ی چتر جلالت جاودان انداخته |
| تاب انوار جمالت بهر اظهار کمال |
|
پرتوی بر ظلمت‌آباد جهان انداخته |
| نور خود را جلوه داده در لباس این و آن |
|
در جهان آوازه‌ی کون و مکان انداخته |
| روی خود را گفته: ظاهر شو بهر صورت که هست |
|
پس به عالم در، ندای کن فکان انداخته |
| از فروغ روی خود روی زمین افروخته |
|
پس بهانه بر چراغ آسمان انداخته |
| خود همه هستی شده وانگه برای روی پوش |
|
نام هستی گه برین و گه بر آن انداخته |
| چیست عالم بی‌فروغ آفتاب روی تو؟ |
|
کمتر از هیچ است در کنج هوان انداخته |
| پیش ازین بی‌تو جهان چون بود در کتم عدم؟ |
|
هم بر آن حال است حالی همچنان انداخته |
| در بیابان عدم عالم سرابی بیش نیست |
|
تشنگان را بهر سود اندر زیان انداخته |
| ظاهر و باطن تویی و طالب و مطلوب تو |
|
و آن دگر نامی است اندر هر زبان انداخته |
| در محیط هستیت عالم بجز یک موج نیست |
|
باد تقدیرت به هر جانب روان انداخته |
| صد هزاران گوهر معنی و صورت هر نفس |
|
موج این دریا به پیدا و نهان انداخته |
| باز دریای جلالت ناگهان موجی زده |
|
جمله را در قعر بحر بی‌کران انداخته |
| جمله یک چیز است موج و گوهر و دریا ولیک |
|
صورت هریک خلافی در میان انداخته |
| روی خود بنموده هر دم در هزاران آینه |
|
در هر آیینه رخت دیگر نشان انداخته |
| آفتابی در هزاران آبگینه تافته |
|
پس به رنگ هریکی تابی عیان انداخته |
| در همه صورت تویی و نیست خود صورت تو را |
|
وین حقیقت حیرتی در رهروان انداخته |
| جمله یک نور است، لیکن رنگ‌های مختلف |
|
اختلافی در میان انس و جان انداخته |
| تا جمال تو نبینند بی‌نقاب انقلاب |
|
بر رخ از غیرت ردای جاودان انداخته |
| یک کرشمه کرده با خود جنبشی عشق قدیم |
|
در دو عالم اینهمه شور و فغان انداخته |
| در گلستان روی خود دیده به چشم بلبلان |
|
غلغلی از بلبلان در گلستان انداخته |
| جنبش عشق قدیم از خود به خود دیده مقیم |
|
در میانه تهمتی بر بلبلان انداخته |
| یک سخن با خویشتن گفته و زان هر ذره را |
|
در زبان صد گونه تقدیر و بیان انداخته |
| آشکارا کرده اسرار تو هم گفتار تو |
|
پس بهانه بر زبان ترجمان انداخته |
| گشته‌ام سرگشته از وصف کمال کبریات |
|
ای کمال تو یقین را در گمان انداخته |
| گرچه از دریای توحید آب حیوان می‌کشم |
|
مانده‌ام از تشنگی بر لب زبان انداخته |
| تهمت دریا کشم خواهم که دریایی شوم |
|
کاندرو موجی نباشد هر زمان انداخته |
| تا عراقی لنگر من شد دین دریای ژرف |
|
کشتی سیر مرا شد بادبان انداخته |
|
