
به گزارش ایلنا، هر سال، در شب قبل از کریسمس، ۲۸,۵۰۰ نفر در استادیوم «آلتن فورستری» گرد هم میآیند، نه برای تماشای یک مسابقه یا تشویق بازیکنان خود، بلکه برای یادآوری آنچه که آنها را به هم متصل میکند و باعث میشود که منحصر به فرد باشند. این داستانی است که خلاصه و نمایانگر آنچه یونین است، احساسی که دارد و رابطهاش با هوادارانش است. همه چیز در یک فصل پرچالش برای تیم آغاز شد، زمانی که این تیم با شکستهای متوالی روبرو بود و در کریسمس در منطقه سقوط قرار داشت.
چند هوادار تصمیم گرفتند غم و اندوه خود را کنار بگذارند. آنها به قدری از عملکرد تیم ناامید بودند که حتی در پایان آخرین مسابقه قبل از تعطیلات، به یکدیگر «کریسمس مبارک» نگفته بودند. بنابراین، تقریباً صد نفر از آنها در شب قبل از کریسمس به استادیوم بازگشتند، آواز خواندند و به یاد آوردند که حمایت از یک باشگاه فوتبال بیشتر به مردم اطراف شما در سکوها مربوط میشود تا موقعیت تیم در جدول لیگ.


سرودهای کریسمس
آنها سال بعد نیز بازگشتند و چند نفر دیگر به آنها پیوستند. و سال بعد از آن نیز همینطور. سرودهای کریسمس یونین به طور مداوم رشد کردند و به جایی رسیدند که هر ساله دهها هزار نفر را گرد هم آوردند. این جشن کریسمس خاص به مقیاسی غیرقابل تصور نسبت به آغاز ساده خود رشد کرده است. صدای زنگهای کلیسا در اطراف استادیوم طنینانداز میشود و ناگهان چراغهای استادیوم خاموش میشوند، تا اینکه فقط هزاران شمع در تاریکی قابل مشاهده است و سرود نینا هاگن که به باشگاه اختصاص دارد، آغاز میشود که خلاصهای از این ترکیب عجیب فوتبال و جشن را بیان میکند.
سپس صدای نزدیک به ۲۸,۵۰۰ نفر با گروه کر مدرسه «امی نوتر» همصدا میشود و به سرود کلاسیک «گوتن آوند، شون آوند» میرسد. در سکوتها، آنها شعار «آیزرن… یونین» را سر میدهند، که شبیه به مکالمات بین سکوهای مختلف در طول مسابقات است، قبل از اینکه به سرود کریسمسی مانند «او تَننباوم» بدون وقفه ادامه دهند.
منبع : ایلنا
















































