«لمس»؛ تجربه‌ای زیسته از فقدان، امید و تلاش برای پذیرش

سالن تاریک بود و نور، گاه روی کل صحنه و گاه روی جزئیات کوچک صحنه می‌افتاد، فضایی رازآلود و پر از تنش ایجاد می‌کرد. دکور و لباس‌های ساده و رئالیستی، حس نزدیکی و ملموس بودن زندگی شخصیت‌ها را تقویت می‌کردند و هر حرکت و سکوت، بخش کوچکی از کشمکش‌های درونی و خاطرات گذشته را بازتاب می‌دادند.