گزارش«شهروند» از داروخانه مرکزی ‌هلال‌احمر در روزهای پراضطراب کرونایی

‏  [حسام‌ خراسانی] ظهر یکی از روزهای کرونایی تهران است. اینجا، نبش خیابان طالقانی و شهید قرنی ‏است. مکانی که داروخانه مرکزی جمعیت هلال‌احمر در آن قرار دارد. اشک، آه و چشم‌های زُل‌زده به ‏باجه‌های تحویل؛ روایت کوتاهی است از داستان‌های پرپیچ‌وخم آد‌م‌های منتظر در این نبش. انتظار ‏برای چه؟ برای آنکه یکی از باجه‌های بیست‌گانه، شماره‌شان را اعلام و دارویی را که برای تهیه آن ‏هفته‌ها منتظر مانده‌اند، تحویل دهند. «شهروند» در چندسطر روایتگر این انتظار خاموش است؛ ‏روایتگر چشم‌‌های زل‌زده.‏ وارد داروخانه مرکزی هلال‌احمر می‌شوم، متقاضیان روی صندلی‌های مشخص با رعایت پروتکل‌ها و ‏قواعد فاصله‌گذاری اجتماعی و با فاصله یک‌متر از هم در چند ردیف نشسته‌اند تا نوبت‌شان برسد و ‏داروی خود را دریافت کنند. معصومه یکی از آنهاست، 4۶‌سال دارد، محله او کیلومترها دورتر از ‏نبش پُراضطراب قرنی- طالقانی است. در یکی از شهرهای حاشیه‌نشین جنوب پایتخت سکونت دارد. ‏خودش می‌گوید چندین کیلومتر طی کرده و به این تقاطع رسیده است: «با این درد ‏لاعلاج، تمام دواخانه‌های شهر را دانه به دانه رفته‌ام، همه یک چیز گفتن؛ دارو بی‌دارو.» نبش خیابان ‏قرنی- طالقانی برای معصومه و ده‌ها مراجعه‌کننده دیگر آخرین ایستگاه ‌برای دریافت داروست. ‏داروخانه تخصصی و فوق‌تخصصی جمعیت هلال‌احمر که روزانه به حدود 1500 مراجعه‌کننده ‏خدمات دارویی ارایه می‌دهد.‏ مراجعه‌کنندگان همگی شرایط «معصومه» را دارند؛ متقاضیان داروهای خاص یا برای تهیه دارو از ‏محل خود باید ماه‌ها انتظار را تحمل یا به یکی از 37  داروخانه هلال درکشور مراجعه کنند.  «آقای ‏محمدی» مراجعه‌کننده دیگری است که برای تهیه دارو به داروخانه مرکزی آمده است. ۶‌سال است که ‏پدرش مبتلا به بیماری دیابت حاد است. او می‌گوید، در طول این 6‌سال تا به‌حال نشده که برای تهیه ‏دارو به داروخانه هلال مراجعه کند و دست خالی برگردد. این