جشنواره‌ای که طعم جوانی می‌دهد و دوری از تئاتر بدنه

امسال بار دیگر این امکان برای من مهیا شد که به دعوت دانشجویان و دست‌اندرکاران برگزاری جشنواره تئاتر اردی‌بهشت دامغان، مهمان این رخداد هنری باشم. جشنواره‌ای که بر خلاف ادوار گذشته در مقیاس داخلی برگزار شد و عرصه‌ای بود برای رقابت دانشجویان ادبیات نمایشی دانشکده دامغان. از نکات قابل اعتنای این رویداد فرهنگی، مشارکت حداکثری دانشجویان در جشنواره اردی‌بهشت و برنامه‌ریزی و همکاری در تمامی بخش‌ها و عرصه‌های اجرایی بود. از یاد نبریم که دامغان شهری است تاریخی و کوچک با حدود هشتاد هزار نفر جمعیت که در طول سال چندان شاهد اجراهای صحنه‌ای تئاتر نیست و بنابراین تلاش دانشجویان هنر در برپایی این رویداد سالیانه فرهنگی، ارزش مضاعفی دارد و نوعی مداخله در وضعیت فرهنگی شهر دامغان محسوب می‌شود. به هر حال تجربه این چند دهه در زمینه توسعه فرهنگی شهرهای کوچک به ما نشان داده که دانشگاه و دانشجویان یکی از مهم‌ترین امکان‌های توسعه متوازن شهری بوده‌اند و جشنواره امسال را هم ذیل همین واقعیت می‌شود صورتبندی کرد. پس می‌توان اهمیت حضور جوانان دانشجو و عاملیت آنان به میانجی مشارکت فعال در یک جشنواره کوچک دانشجویی تئاتر را گرامی داشت و در انتظار بهبود و تعالی کلیت جشنواره اردی‌بهشت بود. از این منظر نگاهی کوتاه می‌افکنیم به آثار شرکت‌کننده در این جشنواره که به علت پاره‌ای از مشکلات اجرایی از اردیبهشت به خرداد منتقل شد و مهمانان جشنواره را با آب و هوای بهاری و گاه تابستانی و صد البته نابهنگام شگفت‌زده کرد.