فرهاد مشکور در سایت دین آنلاین نوشت: «الهام‌بخش این نوشتار، تجربه شرکت در سلسله مباحث مرتبط با پروژه گسترده بازخوانی انتقادی عرفان ایرانی-اسلامی است؛ پروژه‌ای که در کانون توجه منزل کنونی‌اش، سنت عرفان خراسانی و دو چهره برجسته آن، «بایزید بسطامی» و «بوالحسن خرقانی» قراردارد.این حرکت فکری به تلاش دکتر …

سروش دباغ، استاد دانشگاه در کانال تلگرامی خود نوشت: «ایوان در مواجهۀ با شرور عالم، خصوصا رنج کودکان، رنج امحاءناپذیرِعظیمی را تجربه می‌کند. آلیوشا هم رنج می برد، اما رنجش از لونی دیگر است، از سنخ واگوییِ گلۀ خود به خداوند و آنرا ذیل حکمت و مصلحت خداوند معنا کردن و فهمیدن. کاری که از

قصۀ طنز را که پیش از این بر آن اشاره‌ای رفت مایل بودم که بیشتر به بحث بگذارم و این توضیحات را در مقام تکملۀ مباحث پیشین اضافه می‌کنم. نگاه طنازانۀ به هستی

سروش دباغ، استاد دانشگاه، در کانال تلگرامی خود نوشت: «بیایید ذهن مان را طوری آماده کنیم که انگار به آخر عمر رسیده ایم. بیایید هیچ چیز را عقب نیندازیم. بیایید حساب دنیا را روزانه تسویه کنیم….کسی که هر روز کارهای آخرِ عمرش را بکند، زمان کم می آورد» (سنکا) «تصویر مرگ و تبعید را هر

فرض کنید که یک ارتقاء در کارم می‌گیرم، شاد می‌شوم. یک مشکلی برای خود یا برای بچه‌ام یا برادرم پیش می‌آید یا کارفرمایم با من بد رفتاری می‌کند و من ناراحت

یک نوع از رنج‌های امحاءناپذیر، رنجِ ناشی از مواجهۀ با حقیقت است؛ رنجی که محصول پای نهادن در اقلیم حقیقت‌ورزی است. قدم زدن در اقلیم حقیقت‌ورزی فرآیندی دردناک

در ابتدا درد را از رنج تفکیک کنیم؛ در وهلۀ بعد «درد امحا پذیر» را از «درد امحا ناپذیر»؛ سپس به سروقت «رنج امحاءپذیر» و «رنج امحاءناپذیر» می روم و ذیل

ندای درون اما از جنس ایجاد تغییر در جهان، به قدر وسع است. این که تا حدّ امکان، با کارَک‌های خود چیزی به جهان بیفزایی. تامس مور در اثر خواندنیِ

خبرگزاری میزان، نزدیک به قوه قضاییه در آبان 94 نوشت: -حسین حاج فرج دباغ مشهور به عبدالکریم سروش که پیش از انقلاب به دلیل حضور در دبیرستان علوی با انجمن حجتیه آشنا شده بود در اوایل دهه 50 شمسی برای تحصیل در رشته شیمی تجزیه عازم لندن شد. -گروه سیاسی: حسین حاج فرج دباغ مشهور به