سفر آقای پزشکیان به نیویورک فرصتی طلایی است تا اهداف جمهوری اسلامی ایران در ابعاد سیاسی، فرهنگی و تمدنی و سیاست‌های عدالت‌محور در عرصه بین‌المللی به‌وضوح تبیین شود.

دکتر «عباس خامه یار» هفت اکتبر را پایان طبیعی پروژه عادی‌سازی با اسرائیل و نقطه آغاز فروپاشی تدریجی هژمونی این رژیم می‌داند. او تأکید می‌کند مشکل اصلی تل‌آویو نه در مرز‌های جنوبی بلکه در وجود ایران قدرتمند و دارای عمق راهبردی است که نظم دلخواه صهیونیست‌ها را برهم می‌زند.

عباس خامه یار به خبرنگار جماران گفت: نتانیاهو در حقیقت تنها با اسرائیلی‌ها سخن نمی‌گوید. او مخاطب دیگری هم دارد؛ راست افراطی مسیحی در آمریکا که اسرائیل را ابزار تحقق پیش‌گویی‌های آخرالزمانی می‌داند. این هم‌گرایی ایدئولوژیک و منافع راهبردی، اسرائیل را به موجودیتی بدل کرده که مصون از بازخواست بین‌المللی …

دکتر عباس خامه‌یار، نویسنده و کارشناس مسائل منطقه‌ای در گفت‌وگویی با «ایران»، به ریشه‌های این طرح و بازیگران نقشه آمریکایی-صهیونیستی پرداخته و از آن به «سایکس-پیکو ۲» تعبیر می‌کند.

در اربعین، زمین بوی آسمان می‌گیرد. جاده‌ها از زیر پای میلیون‌ها دل عاشق، به رودی بی‌انتها بدل می‌شوند؛ رودی که از دورترین روستاها و شهرها، از دل کوه‌ها و بیابان‌ها، می‌گذرد و در دریای بی‌کران کربلا آرام می‌گیرد.

در سپیده‌دم دیروز  که آسمان فرهنگ و هنر ایران، ستاره‌ای از دست داد، قلب من نیز پاره‌ای از خویش را گم کرد. استاد محمود فرشچیان، نه تنها هنرمندی بی‌بدیل، که نغمه‌ای جاودان در ارکستر روح و ایمان این ملت  و این مرز و بوم بود؛ نغمه‌ای که از دو سوی زندگی‌ام با من پیوند داشت: از روزهایی که در بنیاد شهید و امور …

اگر کودکِ بی‌جان در آغوش مادرش «بربر» است و خلبانی که بمب بر سرش می‌ریزد، «متمدن»؛ آنگاه، ما زبان را گم کرده‌ایم، و با آن، انسانیت را نیز.

در جریان جنگ ۱۲روزه ایران و اسرائیل، بسیاری از کشورهای منطقه به‌ویژه دولت‌های عربی، مواضعی بی‌سابقه و همسو با ایران اتخاذ کردند؛ عباس خامه‌یار کارشناس مسائل غرب آسیا اتخاذ این مواضع را نه تاکتیکی و مصلحتی، بلکه ادامه رویکرد راهبردی یک‌ساله این کشورها در مواجهه با تحولات امنیتی منطقه می‌داند.

تغییر نام خیابان‌ها، به‌ویژه آن‌جا که نام‌گذاری گذشته به گره‌ای در روابط بین‌الملل بدل شده، تنها اقدامی نمادین نیست؛ بلکه گاهی پیش‌شرطی ضروری برای گشودن راهی تازه در دیپلماسی است.

از رهبر کشوری که خود را ابرقدرت جهانی می‌داند، انتظار می‌رود که گفتارش دست‌کم متناسب با جایگاه و مسئولیتش باشد. اما وقتی اظهاراتی می‌شنویم که سبک، عامیانه و گاه تحریک‌کننده‌اند، حیرت‌انگیز است که گوینده، رئیس‌جمهور فعلی ایالات متحده آمریکاست.