آزمایش تمام شد

حذف غیرمنتظره فرانسه از یورو ۲۰۰۴ نتیجه یی جز خداحافظی ستارگان پا به سن گذاشته این تیم نداشت و ریموند دومنك را مجبور كرد كه تیم جدیدی با بازیكنان جوان و بی تجربه بسازد اما به نظر می رسد كه دوران شش ماهه گذار به پایان رسیده و «له بلو» در سال ۲۰۰۵ حركت جدی به سوی جام جهانی آغاز كرده اند

این چكیده حرف های بنوا پدرتی، هافبك جوان مارسی دو روز پیش از بازی با تیم ملی سوئد است كه در گروه جدید بازیكن نسبتاً قدیمی تری محسوب می شود: «دوره انتقالی پس از یورو به پایان رسیده. دیگر نباید از نسل قبلی حرف بزنیم. حالا باید تنها به نسل جدید بپردازیم.» پدرتی كه نخستین بازی اش با پیراهن تیم ملی فرانسه را در سال ۲۰۰۲ مقابل یوگسلاوی انجام داد، تجربه بازی در كنار بازیكنانی مانند زیدان، تورام و ماكه له له را دارد. ستارگانی كه غیبت آنها در ماه های اخیر كاملاً محسوس بوده، چرا كه فرانسه در شش بازی اخیرش تنها دو بار پیروز شده و از زمان آمدن دومنك تماشاگران این تیم هنوز در حسرت یك پیروزی خانگی هستند. تساوی مقابل بوسنی، اسرائیل، ایرلند و لهستان روند بازسازی تیم را تحت تأثیر قرار داده. وضعیت در مقدماتی جام جهانی هم چندان اطمینان بخش نیست. پدرتی در این مورد می گوید: «هنوز باید تلاش كنیم. اما مطمئنم كه به جام جهانی خواهیم رفت. پیروزی مقابل سوئد به ما اجازه خواهد داد كه در مسیر پیروزی قرار بگیریم. بعد از یورو هیچ مسابقه یی نبود كه به عنوان مرجع به آن تكیه كنیم. این همان چیزی است كه به آن احتیاج داریم.»

هافبك سابق سوشو با تنها بیست و چهار سال سن یكی از ستون های تیم جدید به شمار می رود و حس فرماندهی ذاتی اش احترام سایر بازیكنان را برانگیخته. «دیگر زیدان در تیم نیست و سایرین باید جای خالی او را پر كنند. آنری و ترزگه نقش بزرگی خواهند داشت. آنها باید به گسترش بازی كمك كنند. آنها توپ های بیشتری خواهند داشت و باید از آن به خوبی استفاده كنند.»

جانشین تورام

اریك آبیدال، مدافع جوان لیون الگوی خود را لیلیان تورام قرار داده، ولی این تنها دلیلی نیست كه از او به عنوان مدافع رسوخ ناپذیر آتی تیم ملی فرانسه نام می برند. آبیدال در آستانه دومین بازی ملی اش می گوید: «هر بازیكن باید از حریفش نفرت داشته باشد. باید همیشه این ذهنیت و اراده را حفظ كرد.»

او برای بازی در دفاع میانی به لیون پیوست، ولی پل لوگوئن از او در دفاع چپ استفاده می كند. با همین ذهنیت بود كه آبیدال در لیگ قهرمانان توانست به خوبی كریستیانو رونالدو را مهار كند. این مدافع چند پسته، سرنوشت مشابهی با تورام را تجربه می كند. مدافع یووه نیز تمایل به بازی در دفاع میانی داشت ولی در تیم ملی فرانسه تقریباً همیشه در دفاع راست بازی كرد. «او الگوی من است. نه تنها به خاطر اینكه از آنتیل می آید. بلكه عملكرد و فداكاری اش ستودنی است.» همین چند پسته بودن مزیتی برای آبیدال در تیم ملی خواهد بود. «در اردوی تیم، سه بازیكن توانایی بازی در دفاع چپ و چهار بازیكن توانایی بازی در دفاع میانی را دارند. این با مربی است كه انتخاب كند.» نخستین بازی ملی او مقابل بوسنی بود. «در مقابل بوسنی مثل همیشه بازی كردم، ولی طبیعتاً كمی ناهماهنگ بودم. تیم ملی فرانسه سطح بالایی دارد و بازی در این تیم جزیی از روند پیشرفت من به شمار می رود. در این تیم برروی تمركز، آرامش و تكنیك كار می كنیم و تجربه كسب می كنیم.» مدافع بیست و پنج ساله كه روبرتو كارلوس را بهترین مدافع چپ دنیا می داند، اضافه می كند: «به نظر من هیچ بازیكنی فیكس نیست. بهترین ها باید به زمین بروند و نتیجه در اولویت قرار دارد.» آبیدال اهداف بالاتری دارد: «بازی در تیمی مثل چلسی ایده آل است، اما هنوز كمی زود است. عاشق جو لیگ برتر هستم. كشوری كه مردم آن به عشق فوتبال زندگی می كنند. به نظر من در این مسابقات باید بیشتر جنگنده بود تاكتیكی.»

بازگشت دوراسو

در شرایطی كه اكثر بازیكنان بالای سی سال از تیم ملی فرانسه كنار رفته اند، ویكاش دوراسوی سی و یك ساله به لطف موفقیت نسبتاً دیر هنگام در میلان به آینده اش در تیم ملی فكر می كند. دوراسو با خنده می گوید:«هر چند به پایان دوران بازیگری ام نزدیك شده ام، ولی رفتنم به میلان و بازگشتم به تیم ملی فرانسه كارنامه ورزشی ام را با سرعتی خیره كننده به پیش می برد.» او در سال ۹۹ به تیم ملی دعوت شد و مقابل اوكراین و آندورا به میدان رفت، ولی پنج سال بعد كاملاً از تیم ملی فاصله گرفت. اما دومنك او را برای بازیهای مرحله مقدماتی مقابل اسرائیل و جزایر فارو دعوت كرد و بازیهای اخیرش با میلان مربی را مجاب كرده تا او را دوباره فرا بخواند. ولی رسیدن به تركیب میلان چندان آسان نبود: «در ابتدای فصل بازی كردم ولی بعد از آن كنار گذاشته شدم و همیشه برروی سكوها بودم.» دوری از خانواده و مشكل زبان از دلایل افت دوراسو بود، ولی او به تدریج توانست به سطح همیشگی اش برسد: «ناگهان از نظر روحی راحت تر شدم و حدود دو هفته بعد مربی مرا به زمین فرستاد. حالا می بینم كه برای یك خارجی، دو سه ماه بازی نكردن در میلان چندان زیاد نیست.» به ویژه زمانی كه هافبك های تیم كاكا، پیرلو، سیدورف، آمبروسینی، گاتسو، روی كاستا و سرجینیو نام دارند. ولی او حالا مرتب به میدان می رود. (هشت بازی متوالی، پنج بار در تركیب اصلی) او حالا در رؤیای اسكودتو، لیگ قهرمانان و هم چنین موفقیت با تیم ملی فرانسه است: «فشار خاصی احساس نمی كنم. اگر بازی كنم، نهایت تلاشم را خواهم كرد، دلیل ندارد كه اتفاق بدی بیفتد.» حرف های او به یك بازیكن تازه كار می ماند و با تنها سه بازی ملی این قابل پیش بینی است :«به خداحافظی فكر نمی كنم.»