همان دایی همیشگی

منش او در جهت عکس, به سمت فروتنی پیش می رفت عذرخواهی از شیث رضایی و مصطفی دنیزلی, مخاطب را بهت زده کرد

انتخاب علی دایی به عنوان سرمربی تیم ملی ایران از آن جهت تعجب همه را در پی داشت که در کشاکش در‌به‌دری گزینش سرمربی تیم ملی در هیچ مقطعی نامی از مرد شماره یک فوتبال ایران به میان نیامد وگرنه این انتخاب به لحاظ فنی و پرستیژ نمی‌توانست زیر نقدهای اساسی برود. انتقادی اگر وارد بود به بی‌تجربگی دایی برمی‌گشت و البته پیش‌بینی‌هایی که همواره به سیاق رفتاری او می‌بخشید. با این اوصاف صحبت‌های مردی که در اولین تجربه مربیگری‌اش سایپا را به قهرمان لیگ ایران تبدیل کرد، پس از کسب این افتخار وجهه جدیدی از علی دایی می‌ساخت. منش او در جهت عکس، به سمت فروتنی پیش می‌رفت. عذرخواهی از شیث رضایی و مصطفی دنیزلی، مخاطب را بهت‌زده کرد. علی دایی داشت همانی می‌شد که مردم می‌خواستند. همان آدمی که نامش علی دایی باشد با همه ابهت و افتخاراتش، با همه آن خاطره‌های خوشایندی که خالقش علی دایی بوده و در نهایت هر مرامی که مردم‌پسند باشد. ظاهر ماجرا داشت به همین ترتیب پیش می‌رفت تا اینکه در یک بعدازظهر معمولی علی دایی به انتخاب تازه‌واردان فدراسیون، سرمربی تیم ملی ایران شد. ذات اتفاق مقبول بود اما حواشی آ‌ن باز هم نگرانی‌هایی را خواسته و ناخواسته موجب شد. برخورد علی دایی چگونه است؟ اوکه بارها نشان داده تاب به نقد کشیده شدن را ندارد حالا در جایگاهی قرار گرفته که بی‌شک سخت‌ترین انتقادات، صرفا به واسطه یک لغزش کوچک برایش حواله می‌شود؛ چه خواهد کرد؟ تلاش اما برای تغییر رویه رفتاری بادوام نبود. دایی، مقبول به لحاظ وجهه اجتماعی،‌ پرستیژ بین‌المللی و البته در مواردی توانایی‌هایی فنی همان مختصات اخلاقی گذشته را رو کرد. آستانه تحمل پایین، برخورد با خبرنگارانی که همیشه دغدغه واکنش‌های او را همراه داشته‌اند، حمله لفظی به داوران و البته پیشرفت در همه این خصایص آن هم با اتکا به حمایت‌های بی‌اساسی که صرفا برای این پشتیبانی به ظاهر خاصی چون علی دایی برایشان کفایت می‌کند، توجیه عدم حضور دایی در جلسه کمیته انضباطی بابت اتفاقات دیدار پرسپولیس- سایپا، با رئیس فدراسیون فوتبال است. علی کفاشیان خیلی صریح اعلام می‌کند که با توجه به درگیری سایپا در لیگ قهرمانان آسیا خودش تاکید داشته که دایی در این جلسه شرکت نکند. این خط‌کشی بین مربیان البته، قطعا برای آنهایی که در دل لیگ اتفاقات خوب و بد بسیاری را تجربه می‌کنند پسندیده نیست. علی دایی با وجود همه امتیازاتش اما در حال حاضر در جرگه مربیان لیگ قرار دارد و کنار آن هم عنوان سرمربیگری تیم ملی را به خود اختصاص داده. بنابراین او به صرف اینکه علی دایی است نباید به قانون چون هماهنگی با خواسته‌هایش ندارد وقعی ننهد آن هم به این دلیل که فدراسیون همیشه به درست یا غلط پشت اوست. نمونه‌های آشکار این قضیه در همین چند وقت پیش نمود پیدا کرد. ندیدن علی دایی بعد از شکست‌های سایپا دیگر اتفاق غیرعادی نیست. سرمربی سایپا همین دو روز پیش بعد از شکست برابر پگاه گیلان در کنفرانس‌های خبری آفتابی نمی‌شود. کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی با نیروی هوایی عراق هم مصداق دیگری از همین ماجراست. غیبت دایی در این کنفرانس، مسوولان باشگاه نیروی هوایی را که برخلاف وطنی‌ها به این طریق عادت ندارند دلخور کرد. حالا دیگر بعد از هر بازی سایپا همه انتظار هجمه انتقادات دایی به داور را می‌کشند و این وقایع برای هیچ‌کس دور از انتظار نیست. آستانه تحمل مرد شماره یک فوتبال ایران همچنان پایین است و این موضوع البته هیچ همخوانی‌ای با سطح توقعات مردمی ندارد که برای اسطوره شدن علی دایی هنوز که هنوز است منتظرند. دایی بزرگ است و در این بزرگی هیچ شک و شبهه‌ای وارد نیست. اما از بزرگی اگر به عنوان فاکتوری جهت خودمختاری محض استفاده شود دایی می‌شود همان مردی که با مختصات اخلاقی گذشته‌اش طرفدارانش را باز هم منتظر می‌گذارد، منتظر یک اتفاق خوب؛ منتظر روزی که سازگاری با شرایط جمع، آستانه تحمل بالا و منشی به مراتب مردمی‌تر از دایی همان اسطوره‌ای را بسازد که فوتبال ایران تا به حال مثل آن را به خود ندیده باشد.