دوران بی ثمر تنیس آمریكا

تنیسورهای آمریكایی شركت كننده در مسابقات بین المللی این رشته, تقریباً فراموش كرده اند كه چطور لبخند بزنند این امر را كسب نتایجی نه چندان جالب, برای آنان رقم زده است

اندی رادیك تنیسور مشهور آمریكایی و نفر شماره ۳ این ورزش می گوید: «بدیهی است كه باختن بسیار سخت و تلخ باشد و به هیچ شكل نمی توان این مسئله را پنهان كرد و یا آن را به فراموشی سپرد.»

رادیك در پیكارهای جاری تنیس اوپن فرانسه در پاریس هم شركت كرده بود و قبل از آن در همان نخستین دیدارش در تنیس اوپن آلمان در هامبورگ تن به حذف شدن داده بود. بدتر از همه این كه او حس می كرد با حاشیه نشینی زودهنگام در آلمان نتوانسته است به اندازه كافی برای پاریس تدارك ببیند و خودش را مهیای آن آوردگاه كند. سال ها پیروزی و لبخند زدن تنیسورهای آمریكایی واقعه ای تكراری در تورنمنت های گرنداسلم بود و بازیگرانی مثل آندره آغاسی، پیت سمپراس، جیم كوریر و مایكل چانگ یك تورنمنت بزرگ را در پی یك تورنمنت بزرگ دیگر فتح می كردند.

از ۱۹۸۹ به بعد چهار بازیكن فوق، مجموعاً صاحب ۲۷ مقام قهرمانی شدند و كاری كردند كه آمریكا هر فصل صاحب حداقل یك مقام قهرمانی در تورنمنت های گرنداسلم شود. وقتی هم كه اندی رادیك در سال ۲۰۰۳ یواس اوپن را برد، به نظر می رسید كه تغییر نسل و انتقال قدرت به جوان ترها در تنیس آمریكا صورت پذیرفته باشد. اما روند فوق در سال ۲۰۰۴ به طرز شدیدی متوقف شد، به طوری كه هیچ تنیسور مرد آمریكایی فاتح یك تورنمنت گرنداسلم هم نشد و تمام بازیكنان این كشور از این رقابت ها با دست های خالی بازگشتند و البته این سناریو دقیقاً در پیكارهای جاری اوپن فرانسه در پاریس نیز تكرار شده و اینجا برای دومین سال متوالی حتی یك تنیسور مرد آمریكایی هم به مرحله سوم راه نیافته است.با احتساب این ناكامی تنیسورهای مرد آمریكایی در هیچ یك از ۶ گرنداسلم آخر به مقام قهرمانی نرسیده اند و این در حالی است كه آندره آغاسی و اندی رادیك با امیدهای زیادی راهی پاریس شده بودند. با این وجود هیچ یك از این واقعه تعجب نكردند، زیرا معمولاً تنیسورهای آمریكایی نقطه اوج و بیشترین توانایی شان بر روی زمین های خاكی نیست و بیشتر روی هاردكورت و زمین های سریع تر مهارت و كارایی دارند. وقتی آغاسی در اوپن فرانسه در همان دور نخست مغلوب و حذف شد، بسیاری بر این عقیده بودند كه ۳۶ ساله شدن وی و به انتها رسیدن نشاط و نیرویش عامل اصلی این مسئله بوده است ولی وقتی رادیك ۲۳ ساله به خوزه آكاسوسو تنیسور شماره ۶۲ جهان از آرژانتین باخت، حتی این بهانه نیز پذیرفتنی نبود. برای فتح یك گرنداسلم باید ۷ دور در میدان دوام بیاورید و از هر جهت آماده باشید، اما رقابت های اوپن فرانسه باز هم ثابت كرد كه آمریكایی ها در حال حاضر چنین خصلتی را ندارند.

• دورتر و دورتر

آغاسی پذیرفت و اعتراف كرد كه در سن و سال فعلی فاقد ابزار كسب قهرمانی در پاریس است. «بدن من دیگر مثل سابق جواب نمی دهد و همان حركات سریع گذشته را ندارم. شما باید در این عرصه یك سری ویژگی ها و مشخصات مهم و ضروری را داشته باشید ولی من اینك از آن بی بهره ام و حس می كنم كه دائماً از آن دورتر می شوم.» رادیك مشكل آغاسی را كه پیر شده است ندارد اما مشكل بازی كردن روی زمین های خاكی را كه پیشتر به آنها اشاره كردیم، دارد و از پختگی لازم در این عرصه بی بهره است. او فقط یك بار در تورنمنت های خاكی قهرمان شده است كه به اتریش در سال ۲۰۰۳ مربوط می شود اما در آن پیكارها اكثر مدعیان و رقبای بزرگ رادیك غایب بودند.

بازی روی خاك و كسب موفقیت در آن، در تخصص لشكر تنیسورهای اسپانیا و آرژانتین است كه روی این گونه زمین ها رشد كرده و راه و روش آن را آموخته اند. از آن جمله اند گاستون گادیو و گی یرمو كوریا آرژانتینی كه فینال رولان گاروس ۲۰۰۴ را در برابر یكدیگر برگزار كردند و همچنین رافایل نادال، خوان كارلوس فر رو و كارلوس مویا اسپانیایی. این بازیكنان هر قدر كه روی زمین های خاكی توانا هستند، در زمین های سریع مشكل دارند و نمی توانند روی هاردكورت كه توپ در آن سریع می دود، تمام توان خود را رو كنند.

رادیك به واقع هیچ گاه در پاریس از دور سوم فراتر نرفته است. او می گوید: «وقتی پا به پاریس می گذاشتم، مشكل فیزیكی نداشتم و برعكس در شرایط بسیار خوبی بسر می بردم، آن چه مرا در برابر آكاسوسو متوقف كرد، اشتباهات و كاستی های خودم بود.»به واقع رادیك تایید می كند كه هیچ بهانه ای برای شكست تازه او وجود ندارد. وقتی راجر فدرر و همچنین مارات سافین روسی روی هاردكورت می تازند و در تك تورنمنت گرنداسلم برگزار شده روی خاك (اوپن فرانسه) نیز اسپانیایی ها و آرژانتینی ها به كسی راه نمی دهند، طبیعی است كه سرنوشت آمریكایی ها چیزی باشد كه دیده ایم. آغاسی در سال ۱۹۹۰ و در عنفوان جوانی برای اولین بار فینالیست پاریس شد و ۹ سال بعد برای نخستین و تنها بار آن را فتح كرد، اما زمان ها و آن دوره ها مربوط به عصری می شد كه تنیسورهای آمریكایی بیشتر از امروز در مسابقات بر روی زمین های خاكی می درخشیدند و مشكلات كلی امروز را نداشتند و آن رویدادها به عصری تعلق داشت كه تنیسورهای اروپایی این گونه بر آنان سایه نینداخته بودند.دستاوردهای فدرر در سال های اخیر و حاصل كار كوریا و فر رو و گادیو و البته نادال جوان و چپ دست و باتكنیك روی زمین های خاكی نشان می دهد آمریكا حتی با در اختیار داشتن رادیك جوان باید فكری اساسی به حال تنیس خود كند وگرنه دوران بی ثمرش استمرار خواهد یافت.