خداحافظ ای سپیده دم

آن شب آسمان، چادر سیاه ماتم به سرکرده بود.امام علی (ع) میهمان دخترش ام کلثوم (س) بود. وقتی ام کلثوم افطاری را حاضر کرد، پدر با دیدن دو قرص نان جو، کاسه ای شیر و مقداری نمک، لب به سخن …

آن شب آسمان، چادر سیاه ماتم به سرکرده بود.امام علی (ع) میهمان دخترش ام کلثوم (س) بود. وقتی ام کلثوم افطاری را حاضر کرد، پدر با دیدن دو قرص نان جو، کاسه ای شیر و مقداری نمک، لب به سخن گشود:‏

‏«دخترم! دریک سفره، دونوع غذا حاضرمی کنی؟ مگرنمی دانی من پیرو برادرو پسرعموی خود،‌ رسول خدا (ص) هستم؟»‏

آن شب امام علی (ع) نمی توانست بخوابد. ازاتاق بیرون آمد به آسمان سرمه ای رنگ کوفه چشم دوخت و زیر لب آیه های قران کریم را زمزمه کرد. ‏چهره زیبا و محاسن سفیدش در زیر نور مهتاب، می درخشید. گاه برگونه های آفتاب سوخته اش دانه های اشک می غلتید و زمزمه می کرد: «خداوندا مرگ را برای من گوارا گردان!»‏

کم کم شب، مانند مسافری خسته، کوله بارش را برمی داشت تا برود. امام علی (ع) تصمیم گرفت قبل از طلوع سپیده دم به مسجد برود. هنگام خروج از خانه، مرغابی هایی که در حیاط بودند به صدا درآمدند و با منقار، گوشه عبای او را گرفتند.

او زیرلب نجوا کرد:‏ ‏«دل ‌شهادت می دهد که کشته خواهم شد!»‏

از خانه بیرون آمد. از فاصله ای نه چندان دور، مسجد کوفه را دید که ساکت و خاموش، ‌در گوشه ای نشسته و به او نگاه می کند. وارد مسجد شد. قندیل های مسجد خاموش بودند. درهمان تاریکی، چند رکعت نماز مستحبی خواند. آن‌گاه به پشت بام مسجد رفت. لحظاتی بعد،‌ صدای زیبای او درکوچه های

کوفه پیچید. بعد از اذان، او با سپیده دم خداحافظی کرد:‏ ‏

«ای‌صبحگاهان! ای سپیده دم! ای فجر! از روزی که علی چشم به این دنیا گشوده است، آیا روزی بوده است که تو بدمی و چشم علی در خواب باشد؟»‏ از پشت بام مسجد پایین آمد و درصحن مسجد اعلام کرد:‏ ‏»هنگام نمازاست! هنگام نمازاست!»‏

امام علی (ع) در محراب مسجد، به نمازایستاد. هنگامی که در رکعت اول سر از سجده برمی داشت،‌ ابن ملجم ملعون، شمشیر زهرآگین خود را بر فرق او کوبید. گویی در آن لحظه،‌ تمام مسجد کوفه لرزید. امام علی (ع) در حالی که خون سرش بر روی محاسن سفید و بلندش جاری بود از ته دل گفت: ‏‏«به خدای کعبه سوگند،‌رستگارشدم . این همان وعده ای است که خدا و رسولش به من داده بودند.»‏