زاویه بسته سیگار مثل كارت قرمز

«سیگارتان را محكم در دست بگیرید و دود كنید » این آخرین پیغام برای سیگاری ها در ابتدای سال جاری میلادی ۲۰۰۵ بود از ۱۰ ژانویه سیگار كشیدن در مكان های عمومی, محل كار, پارك ها, مكان های ورزشی, ورزشگاه ها و رستوران ها در ایتالیا ممنوع شده است و حتی در مكان های اداری خصوصی هم اتاق هایی اختصاص داده می شود تا در آنجا سیگاری ها جمع شوند

آنها حق ندارند فضای عمومی را آلوده و جریان هوا را با اعمال خود و دود سیگار مسموم كنند، در قبال این كار هم باید پاسخگو باشند. كسی كه از این قوانین سرپیچی كند با جریمه سنگین هم روبه رو خواهد شد. اینجا پایان دوره سیگاری ها است و حتی دوره مسالمت سیگار و ورزش هم به انتها می رسد. داستان سیگاری ها و ایتالیا و ورزش همیشه جالب بوده است. فوتبال. كالیاری. كالیاری بزرگ و قهرمان. كالیاری مارتیرادونا و گرآتی، بله، بعد از آن هم جی جی ریوا. همه حضور داشتند. هزار متر بالاتر از سطح دریا اردوی تمرینی كالیاری است. هدف آنها تمرینات هوازی و به دست آوردن اكسیژن بیشتر است. مانیلو اسكو پینو مربی تیم است. مربی وارد اتاقی می شود كه هفت- هشت بازیكن دور هم جمع شده اند، سیگار می كشند و ورق بازی می كنند. دود غلیظی وجود دارد. نمی توان پایین تر را دید. اسكو پینو جنجال به پا نمی كند. یك سیگار بر می دارد و سئوال می كند: ببخشید می توانم یك سیگار بكشم؟ دود آن شما را اذیت نمی كند؟ نتیجه اش: نیم ساعت بعد همه در رختخواب بودند. فردای آن روز كالیاری با نتیجه سه بر صفر پیروز شد، آن تیم كالیاری تیم سیگاری ها بود. آلبرتوزی سیگاری بود. حتی ریوا (چه مثال خوبی او روزی دو پاكت سیگار می كشید) چند نفر آنها هم بیمار شدند و فوتبال را كنار گذاشتند. افراط و تفریط كم نبود. یك دفعه _ در شب- اسكوپینو ده نفر از بازیكنان تیمش را دید كه جشن به راه انداخته بودند با نان، سالامی، كالباس و پنیر. یك لحظه به آنها نگاه كرد و پرسید: «ببخشید نوشیدنی كو؟ قبلاً سیگار و كباب داشتید، حالا فقط نوشیدنی كم دارید. یك دفعه مربی تیم بازیكنی را دید كه صدایش را بلند كرده بود و با خدمتكار هتل دعوا می كرد. اسكوپینو خدمتكار را صدا زد و گفت: «آن احمق را دیدی. هرچه كه می خواهد برایش ببر.» بعد از آن، آن بازیكن یك نیمكت نشین بود.

دوچرخه سواری، شیطان بزرگ جینو بارتالی بود. قهرمانی كه به خاطر ایمان و مذهبش و استعدادش همه او را می شناختند. سیگار كشیدن را با دوستش جووانی كوریوری شروع كرد: بعد از مسابقه های تور، در ۳۰ روز متوالی و سخت. «او شب ها مسافرت می كرد، با ماشین. در جاده ها رانندگی می كرد، سیگار می كشید و داستان ها می گفت و البته غر می زد. او خیلی سیگار می كشید. همیشه من باید سیگار روشن می كردم و بعد به او می دادم. قیمتش گران بود و می خواستم صرفه جویی كنم.» كوریوری این را می گوید.

فائوستوكوپی و اوبالدو پونیالونی هم سیگاری بودند. در مسابقه های سن رمو- میلان سال ،۱۹۴۷ بعد از ماساژ و استراحت آنها به سینما می رفتند و بعد هم مسابقه دود به راه می انداختند. آنها قهرمان های ورزش ایتالیا بودند. شاید به همین علت بود كه بارتالی در آن مسابقه ها پیروز شد.

همه به این موضوع می خندند. كنار گذاشتن سیگار برای سیگاری ها سخت است اما وقتی محدودیت ها بیشتر شود و قانون جلوی آنها بایستد می توان به شهر بدون دود امیدوار بود و قبل از همه ورزش باید از سیگار و دود آن خلاص شود.

كارلو آنچلوتی كه یك سیگاری معروف فوتبال ایتالیاست می گوید: زانویم آسیب دیده بود، ۲۵ سال بیشتر نداشتم و از این اتفاق خیلی ناراحت و غمگین بودم. دوست هم اتاقی ام به من گفت: «سیگار می كشی؟» «برای چه، مگر دیوانه شده ای؟» «می دانم فوتبالیست هستی، اما بگیر، سیگار آمریكایی است.» او با یك كبریت سیگار را روشن كرد. بعد از آن دیگر ترك نكردم از همان موقع ستاره میلان سیگاری بود، تا امروز كه روی نیمكت میلان به عنوان مربی حضور دارد: «من قربانی این سیگار شدم و نمی توانم آن را ترك كنم. هزار دفعه امتحان كردم، پاكت ها را له كردم، دور انداختم و گفتم كه این آخرین دفعه است. همیشه همین را می گویم بعد دوباره...»

بعد؟ «قبل از شروع بازی سیگار می كشم، بعد از پایان بازی هم همین طور.» و طی بازی؟ «نه. اصلاً. ممنوع شده است. من به مقررات و قوانین احترام می گذارم. می خواهم روی بازی تمركز داشته باشم. سیگار فقط یك استرس و ضداسترس است. هر وقت دست در جیب می كنم و پاكت سیگار را لمس می كنم می خواهم كه دوباره روشن كنم و چند پك بزنم اما خودم هم از این عادت قدیمی خسته شده ام. مسلماً آن را ترك خواهم كرد...» هیچ زمانی برای پیش بینی آن وجود ندارد. كارلو آنچلوتی هم همین را می گوید. «حالا به حداقل ۱۵ سیگار رضایت داده ام. تقریباً بعد از ناهار و شام. امیدوارم به همان مقداری برسد كه در رم و میلان سیگار می كشیدم. دو یا ۳ عدد. در رم كسی بود كه بین دو نیمه سیگار می كشید.» چه كسی؟ «برونو كونتی. او زیاد سیگار می كشید و دود آن را به هوا می فرستاد. البته به طور پنهانی. اما من هیچ وقت از لید هولم ترسی نداشتم.» و در میلان؟ ساكی هم این موضوع را قبول می كرد؟ «بله، آنجا هم می كشیدم. ما یك گروه خوب بودیم. اما ساكی دوست نداشت، عصبانی می شد و می گفت كه این رفتار صحیح یك ورزشكار نیست چون باید الگوی جوان ها باشیم. برای او كار پسندیده ای نبود. اما ما مخفیانه سیگار می كشیدیم.» پیش قراولان این پدیده؟ «اول من بودم، بعد هم ریكارد، جووانی گالی، سباستیانو روسی، ماركو فن باستن و...» حتی ماركو؟ «در تمرینات او هم تعارف ما را رد نمی كرد. بعد از شام در اتاق سیگار می كشیدیم. اما او فرصت كمتری داشت چون همیشه با آریگو ساكی بود. او می گفت كه در هلند لذت بیشتری می برد و بعد از هر بازی ملی این دیگر عادت شده بود. ریكارد هم دوست داشت.»