سرنوشت تلخ برای استقلال و فوتبال ایران

محرومیت استقلال تنها مربوط به این تیم پرطرفدار نیست, بلكه كل فوتبال و ورزش ایران را در بر می گیرد فوتبالی كه گویا قرار نیست رنگ آرامش را به خود ببیند فوتبالی كه قرار نیست هدفمند باشد فوتبالی كه قرار نیست قانونگذار و با برنامه باشد

از همان روز كه «مقداد نجف نژاد» مدیرعامل تیم فوتبال استقلال برای حل مشكل این تیم به مقر كنفدراسیون فوتبال آسیا درمالزی رفت و بن همام پس از یك دیدار معمول از او خواست كه به ایران بازگردد، درحقیقت محرومیت استقلال از حضور در رقابتهای لیگ قهرمانان آسیا را گواهی می داد.از همان روز كه «بن همام» اعلام كرد كه آسیا جای تیمهای حرفه ای است و آماتورها را به آن راهی نیست، در حقیقت محرومیت استقلال رقم خورده بود.

از همان روز كه «بن همام» آن نامه معروف را برای محسن صفایی فراهانی نوشت و بنوعی از گذشته فوتبال ایران در آن گلایه كرد، مشخص بود كه استقلال محروم می شود.از همان روز كه مدیرعامل استقلال در مالزی اعلام كرد كه نتیجه گفت وگوهایش با مسؤولان AFC امیدواركننده بوده است، مشخص بود كه استقلال آسیایی نخواهد بود.از همان روز كه بعضی ها فكرمی كردند كه می شود با پرداخت جریمه و پول بنوعی روی خطاهای ارتكابی پوشش داد، در حقیقت محرومیت استقلال مسجل شده بود و...

اما براستی چرا این اتفاق افتاد؟ چه كسانی در ترسیم این ناكامی برای فوتبال ایران نقش داشتند؟ چه كسانی بی اعتباری را برای فوتبال ایران به ارمغان آوردند و...استقلال یكی از تیمهای پرطرفدار و قدرتمند قاره آسیا برای رسیدن به رقابتهای لیگ قهرمانان قاره كهن تلاش چندساله را با خود یدك می كشید، اما یك اهمال كاری یا بهتر است كه بگوییم ندانم كاری باعث شد تا امسال رقابتها بدون استقلال یكی از ۲ نماینده فوتبال ایران برگزار شود، رقابتهایی كه بدون استقلال قطعاً عیارش به پایین ترین حد ممكن نزول خواهدكرد.

استقلال از حضور در رقابتهای لیگ قهرمانان آسیا محروم شد. اما در این بین چه كسانی باید پاسخگو باشند. مدیری كه به دلیل عدم احاطه لازم به كارش نتوانست در این خصوص برنامه ریزی درست را داشته باشد.رییس سازمان فوتبالی كه به دلیل كثرت كارهایش پی گیری مهمترین آنها رافراموش كرد و یا سرپرستی كه نتوانست كار سرپرستی را بطور كامل انجام دهد.برای تیمی كه ۴ دوره لیگ حرفه ای را وقت صرف كرده تا در لیگ پنجم به عنوان قهرمانی آن برسد و آسیایی شود، حذف استقلال به هیچ وجه پذیرفتنی نیست، چرا كه برای تكرار چنین عنوانی در آینده شاید زمانی به همان اندازه نیاز باشد، زمانی كه قطعاً نه در حوصله بازیكنان این تیم خواهد بود و نه در حوصله تماشاگران آن.

در عصر ارتباطات و در قرنی كه مردم برای زندگی می خواهند به فضا سفر كنند، عدم ارسال یك نامه چند صفحه ای به مالزی چه توجیهی می تواند داشته باشد ؟ اصلاً این نامه چه زمانی تایپ شد؟ یا بهتر است كه بگوییم چه زمانی دست نویس آن آماده گردید. اینها سؤالات ابتدایی است كه شاید پاسخ سریع به آنها بتواند راهگشای حل این مشكل باشد.

اگر فرضاً نامه در زمان مقرر آماده ارسال شده باشد، آنگاه باید پرسید كه چه كسانی باید نامه را می فرستادند كه این كار را نكردند. اصلاً مسؤول مستقیم این كار كه بود؟ اینها سؤالات ابتدایی و اولیه ای هستند كه به ذهنها خطور می كند. بعد و درمرحله بعدی باید به این نكته توجه كرد كه پس از ارسال چه كسی یا كسانی مسؤولیت پیگیری موضوع را داشتند؟

آیا آقایانی كه در طول ۵ روز ۲ بار به مالزی سفر كردند، نمی توانستند پیش از این و در زمان مقرر رنج سفر به مالزی را به تن می خریدند و نامه مربوط به اسامی استقلال را شخصاً به AFC می بردند.شاید عادت كرده ایم كه همه كارهای خود را در دقیقه ۹۰ انجام دهیم، اما آیا جهانیان نیز عادتی مانند ما دارند؟

آنها بخوبی یاد گرفته اند كه كار فردا را امروز انجام دهند، اما ما یاد گرفته ایم كه كار امروز را به فردا بسپاریم و همین طرز تفكر است كه ما را دچار چنین روزهایی در فوتبال كرده است. فوتبالی كه پس از تحریم موقت، حالا طعم تلخ محرومیت را نیز چشید تا بنوعی تیره روزیهایش كامل شده باشد. فوتبالی كه دیگر اعتبار گذشته را نداشته و نخواهد داشت.

درفوتبالی كه به بازیكنانش پول حرفه ای پرداخت می شود، چرا باید تفكرات آماتورگونه حاكم باشد.منكر این موضوع نیستیم كه اشتباه یك شخص یا یك تیم را نباید به كل مجموعه فوتبال تعمیم داد، اما باید پذیرفت هر اشتباهی درصد خاص خودش را دارد كه اشتباهات مسؤولان استقلال در این مسأله نابخشودنی به نظر می رسد.

در شرایط كنونی عذرخواهی هم قطعاً چاره كار نخواهد بود، همان طور كه معرفی مقصر یا مقصران این ماجرا نمی تواند مرهمی بر دل زخم خورده طرفدارانی باشدكه از قبل، تعطیلات نوروز خود را به خاطر تماشای بازی استقلال با الهلال برهم زدند تا درتهران بمانند تا استقلال تنها نباشد. در شرایط فعلی شاید یافتن پاسخی مناسب برای سؤالات پرتعداد طرفداران استقلال بزرگترین مشكل پیش روی مسؤولان ورزش و استقلال باشد، اما نباید این را از ذهن دور ساخت كه محرومیت استقلال تنها مربوط به این تیم پرطرفدار نیست، بلكه كل فوتبال و ورزش ایران را در بر می گیرد.فوتبالی كه گویا قرار نیست رنگ آرامش را به خود ببیند. فوتبالی كه قرار نیست هدفمند باشد. فوتبالی كه قرار نیست قانونگذار و با برنامه باشد. فوتبالی كه در آن برنامه ریزی حلقه مفقوده آن است. به نظر می رسد چنین فوتبالی باید با چنین عواقبی همراه باشد.