سلطانی که قواعد ستاره شدن را بلد است

در کل عمر فوتبالی اش فقط یک کارت زرد گرفته است, هر روز آبگوشت و کله پاچه می خورد, می گوید من اهل هیچ چی نیستم, سی سال است که مدل موهایم را عوض نکرده ام, از نظرش مدیر فنی یعنی کشک, همزمان مربی و بازیکن بوده و وقتی تیمش قهرمان آسیا شده به رئیس وقت فدراسیون فوتبال گفته آقا ما شانسی قهرمان شدیم و

در کل عمر فوتبالی‌اش فقط یک کارت زرد گرفته است، هر روز آبگوشت و کله‌پاچه می‌خورد، می‌گوید من اهل هیچ چی نیستم، سی سال است که مدل موهایم را عوض نکرده‌ام، از نظرش مدیر فنی یعنی کشک، همزمان مربی و بازیکن بوده و وقتی تیمش قهرمان آسیا شده به رئیس وقت فدراسیون فوتبال گفته آقا! ما شانسی قهرمان شدیم و...

اگر بگوییم علی پروین دوست داشتنی‌ترین پیشکسوت فوتبال ایران است، اغراق نکرده‌ایم. مردی که به دلیل محبوبیت بالایش «سلطان» لقب گرفته دوشنبه شب در برابر دوربین نود نشست و چند دهه خاطرات فوتبالی و غیرفوتبالی‌اش را ورق زد. همه می‌دانند که پروین خیلی اهل مصاحبه نیست و براحتی دم لای تله رسانه‌ها نمی‌دهد. شاید به این دلیل که می‌داند محبوبیتش تضمین شده و آنقدر مشهور هست که نیازی به این‌کارها نداشته باشد. با این حال او دعوت عادل فردوسی‌پور را پذیرفت و با بینندگان نود سخن گفت. گفت‌وگویی که دوشنبه شب در معرض دید همگان قرار گرفت اگرچه زنده نبود، اما جذابیت‌های غافلگیرکننده‌ای داشت.

پروین با ویژگی‌های منحصربه‌فردش همچون یک شخصیت جذاب سینمایی در مقابل دوربین، نقش خودش را بازی کرد. او در این فیلم مستند الگویی تمام و کمال از رفتارهای یک مدیر سنتی را ارائه می‌کند. مدیری که اعتقادی به برنامه‌ریزی و سیاستگذاری و آینده‌نگری ندارد و با قاطعیت می‌گوید: «تجربه از علم بهتر است.» پروین در زمانی که به گفته خودش اصلا مربیگری بلد نبوده اداره تیم ملی را به عهده می‌گیرد. البته او برای مربی نقش زیادی قائل نیست و می‌گوید: «توی بارسلونا مربی به اینا چی می‌گه؟ یازده تا رو می‌فرسته می‌گه برین دیگه!» در شیوه مدیریت پروین نفر اول گروه این قدر اقتدار دارد که بخواهد همه تقصیرها را به شوخی یا جدی به گردن یک نفر (مثلا مهرزاد معدنچی) بیندازد. در این شیوه بقیه خیلی حق اعتراض و انتقاد ندارند و باید مدام بر سلطه مدیر مهر تائید بزنند.

چنین مدیری عجول است و می‌خواهد زود نتیجه بگیرد و مدام یادآوری می‌کند: «داور سوت رو نزده بود؛ ما سه هیچ جلو بودیم!» پروین به اضافه موارد اشاره شده ویژگی‌های دیگری هم دارد که به او هویت مستقلی می‌بخشد. با خونسردی حرف می‌زند و همواره آرامشش را حفظ می‌کند. در حین بازی از روی نیمکتش بلند نمی‌شود. می‌گوید:‌ «مربی باید وسط دو نیمه با شاگرداش حرف بزنه. وسط بازی داد بزنی مگه کسی گوش می‌ده؟» در گفت‌وگویش از فضای جدی فاصله می‌گیرد و جملات طنزآمیز را چاشنی حرف‌هایش می‌کند. خیلی جاها هم خودش را سانسور می‌کند. چون می‌داند حرف‌های صریحش ممکن است برایش دردسرساز شود. علی پروین دوشنبه شب برنامه نود را سالم ترین برنامه تلویزیون خواند. او بی‌طرفی عادل را ستود و در عین حال به نقش رسانه تلویزیون در شهرت بخشیدن به مهره‌هایش اشاره کرد. او با لحنی پدرانه گفت: «آقای فردوسی‌پور! شما نه قرمز هستی نه آبی. برنامه‌ات رو همین جوری حفظش کن. داری جای ما رو می‌گیری،‌ آفرین.» برنامه نود با حضور سلطان دیدنی‌تر از همیشه بود. سلطان مثل یک سوپر استار سینما، قواعد «ستاره شدن» و «ستاره ماندن» را خوب می‌داند. او خودش را براحتی جلوی هر دوربینی خرج نمی‌کند تا همچنان جذاب و هیجان‌انگیز باقی بماند.

احسان رحیم زاده