سه شنبه, ۱۱ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 30 April, 2024

مجله ویستا

اسطوره های ژرمن نیم قرن فوتبال جهان

در این گزارش روایت زندگی ۱۴ چهره آلمانی فوتبال درج گردیده که حاوی نکات ارزشمندی است.

فوتبال آلمان همواره ستاره‏های فراوانی را در ترکیب خود داشته است که توانسته‏اند برای در تیم ملی فوتبال این کشور و رقابت های حرفه‏ ای در حد و اندازه یک چهره ماندگار ظاهر شوند و خود را به تاریخ مستطیل سبز در دیار ژرمن‏ها پیوند دهند.

در میان بازیکنان تیم ملی آلمان، چهره‌هایی بوده‌اند که جایگاهی ویژه در فوتبال جهان و به ویژه در خود این کشور دارند و بدین سان همواره فوتبال آلمان با آنها در جهان شناخته شده است.

دویچه‏وله در گزارشی طولانی چهره‌های برجسته فوتبال آلمان در طی نیم قرن گذشته معرفی را معرفی کرده و روند رشد و تبدیل آنها را به اسطوره‏ های فوتبال مورد بازخوانی قرار داده است. در این گزارش روایت زندگی ۱۴ چهره آلمانی فوتبال درج گردیده که حاوی نکات ارزشمندی است.

● فریتس والتر، از اسیر جنگی تا قهرمان فوتبال جهان

فریتس والتر یکی از نام‌آورترین و محبوب‌ترین بازیکنان فوتبال آلمان در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ میلادی بود. وی به عنوان کاپیتن تیم ملی فوتبال آلمان، با این تیم در سال ۱۹۵۴ در سوییس به مقام قهرمانی جهان دست یافت.

این بزرگترین افتخار ورزشی والتر بود. والتر در سال ۱۹۲۰ در کایزرسلاوترن آلمان زاده شد. هفت ساله بود که فوتبال را با تیم خردسالان این شهر آغاز کرد. نخست به عنوان مدافع سمت راست بازی می‌کرد، اما بعدها به خط میانی و حمله منتقل شد. در هفده سالگی مهاجم ثابت تیم اول کایزرسلاوترن بود. فریتس والتر همواره به تیم باشگاهی خود وفادار ماند.

در روزهای اوج فعالیت ورزشی والتر، باشگاه‌های صاحب‌نام اروپا چون انترمیلان ایتالیا و راسینگ پاریس فرانسه پیشنهاد خرید او را دادند. راسینگ برای خرید او ۲۵۰ هزار مارک و آتلتیکو مادرید حتا ۵۰۰ هزار مارک پیشنهاد کرد. این ارقام در آن زمان نجومی به شمار می‌رفت. اما والتر به همه‌ی پیشنهادها پاسخ منفی داد و در کایزرسلاوترن ماند.

فریتس والتر ۶۱ بازی برای آلمان انجام داد و ۳۳ گل برای کشورش به ثمر رساندفریتس والتر بیست ساله بود که از طرف «سپ هربرگر» مربی پرآوازه آلمان به تیم ملی فراخوانده شد. وی نخستین بازی خود را در ۱۴ ژوییه ۱۹۴۰ در مقابل تیم ملی رومانی انجام داد و در پیروزی ۹ بر ۳ آلمان بر این تیم، سه بار موفق شد دروازه‌ی حریف را فروریزد.

والتر در جنگ جهانی دوم، به خدمت نظام فراخوانده و سرباز توپخانه شد. وی در ارتش از فعالیت ورزشی خود دست نکشید و جزو تیم فوتبال سربازان بود. اما در جریان جنگ به اسارت ارتش شوروی درآمد. اینکه به سیبری فرستاده نشد، به معجزه‌ای می‌ماند که خود داستانی شنیدنی است.

والتر که در اردوی اسیران جنگی در رومانی به تب مالاریا دچار و ضعیف شده بود، گاهی با نگهبانان مجاری و اسلواکی اردوگاه که یک تیم فوتبال تشکیل داده بودند بازی می‌کرد. هم آنان بودند که او را به عنوان بازیکن تیم ملی فوتبال آلمان بازشناختند و به فرمانده روس اردوگاه «سرهنگ شوکف» معرفی کردند. این سرهنگ روس که خود نیز شیفته‌ی ورزش فوتبال بود، از تبعید فریتس والتر و برادرش لودویگ به سیبری ممانعت به عمل آورد.

بعدها هر گاه از والتر می‌پرسیدند که آیا بازی نهایی جام جهانی در مقابل مجارستان که به قهرمانی آلمان منجر گردید مهم‌ترین بازی زندگی او بوده یا نه، در پاسخ می‌گفت: «نه! من مهم‌ترین بازی زندگیم را در آن اردوگاه اسیران جنگی انجام داده‌ام».

فریتس والتر با رژیم نازی میانه‌ای نداشت. همبازی‌های او در تیم باشگاهی می‌گفتند که هرگز برای ادای احترام، به سبک نازی‌ها با حرکت دست به پیش سلام نمی‌داد و نامه‌هایش را با «هایل هیتلر» امضا نمی‌کرد. والتر پس از پایان جنگ، از اسارت آزاد شد و به آلمان بازگشت. در کایزرسلاوترن فوتبال را از سر گرفت و با این تیم در سال‌های ۱۹۵۱ و ۱۹۵۳ قهرمان آلمان شد.

والتر پس از وقفه‌ی ناشی از جنگ، در سال ۱۹۵۱ به تیم ملی فوتبال آلمان بازگشت. سه سال بعد، آلمان در رقابت‌های جام جهانی سال ۱۹۵۴ در سوییس به بازی نهایی راه یافت. حریف این تیم، تیم ملی فوتبال مجارستان بود که شانس مسلم قهرمانی به شمار می‌رفت. اما تیم آلمان که بعدها به نام «تیم والتر» معروف شد، «معجزه‌ی برن» را آفرید و مجارستان را با نتیجه‌ی سه بر دو شکست داد و قهرمان جهان شد.

چهار سال پس از آن، والتر دوباره با تیم آلمان راهی مسابقات جام جهانی در سوئد شد. آلمان در دیدار نیمه نهایی در مقابل سوئد میزبان مسابقات قرار گرفت. اما این تیم نتوانست موفقیت دوره‌ی قبل خود را تکرار کند و نه تنها در این بازی با نتیجه‌ی سه بر یک شکست خورد و از راهیابی به بازی نهایی بازماند، بلکه کاپیتن خود فریتس والتررا نیز به دلیل آسیب‌دیدگی شدید از دست داد. آلمان در آن دوره از مسابقات به مقام چهارم بسنده کرد و فریتس والتر نیز پس از آن، کناره‌گیری خود را از تیم ملی اعلام نمود.

والتر روی هم ۶۱ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد و ۳۳ گل برای این تیم به ثمر رساند. او در سطح باشگاهی نیز روی‌هم ۳۷۹ بازی انجام داد و ۳۰۶ گل به ثمر رساند. استادیوم فوتبال کایزرسلاوترن که «بتسن‌برگ» نام داشت، در نوامبر سال ۱۹۸۵ به احترام این ستاره‌ی پیشین فوتبال آلمان، به «استادیوم فریتس والتر» تغییر نام یافت.

خود او در باره‌ی این نامگذاری گفت: «من در هشت سالگی آنجا آغاز کردم و در ۳۹ سالگی فعالیت خود را پایان دادم. این استادیوم برای من «بتسه» (بتسن‌برگ) است، اما اینکه حالا استادیوم فریتس‌والتر نام دارد هم مورد مخالفت من نیست و حتا کمی به آن افتخار می‌کنم».

والتر نخواست فعالیت ورزشی خود را از راه مربیگری دنبال کند و دو بار دعوت برای جانشینی سپ هربرگر و مربیگری تیم ملی فوتبال آلمان را رد کرد. او به فعالیت‌های اجتماعی روی آورد و نماینده‌ی «بنیاد سپ هربرگر» شد. کار این بنیاد، کمک به جوانانی بود که در نتیجه‌ی خلافکاری به زندان افتاده بودند و پس از آزادی می‌خواستند به زندگی عادی بازگردند. فریتس والتر در ۱۷ ژوئن ۲۰۰۲ در سن ۸۱ سالگی چشم از جهان فروبست.

● اووه زلر، ستاره‌ی فراموش‌نشدنی فوتبال آلمان

اووه زلر ستاره‌ی پیشین تیم ملی فوتبال آلمان، در اوج فعالیت ورزشی خود، یکی از بهترین مهاجمان فوتبال در جهان بود. وی ده‌ها سال پس از کناره‌گیری از فوتبال، هنوز یکی از محبوب‌ترین ورزشکاران آلمان به شمار می‌رود.

زلر مهاجمی بود که با حرکت‌های آکروباتیک گل‌های زیبایی به ثمر می‌رساند. او علیرغم قدی کوتاه، به خاطر قدرت پرش فوق‌العاده، حتا برای مدافعان بلند قامت تیم مقابل نیز هراس‌آور بود. در بازی فراموش نشدنی نیمه‌نهایی میان آلمان و ایتالیا در چارچوب رقابت‌های جام جهانی مکزیک که به «بازی قرن بیستم» معروف است، دوبار پیروزی زلر در دوئل هوایی، منجر به ایجاد دو موقعیت برای گرد مولر و دوگل توسط او برای تیم ملی آلمان شد. اگر چه این تیم ملی فوتبال ایتالیا بود که در آن بازی پس از ۱۲۰ دقیقه پیکار هیجان‌انگیز، سرانجام با نتیجه‌ی چهار بر سه پیروز از میدان خارج شد.

اووه زلر در ۵ نوامبر ۱۹۳۶ در خانواده‌ای ورزش‌دوست در هامبورگ زاده شد. در ۹ سالگی به تیم فوتبال باشگاه هامبورگ پیوست. برای نخستین بار هنگامی که فقط ۱۶ سال داشت در لیگ اصلی برای باشگاه هامبورگ بازی کرد. در آن موقع هنوز لیگ برتر فوتبال سراسری آلمان (بوندس‌لیگا) پایه‌گذاری نشده بود.

اووه زلر در هفده سالگی نخستین بازی خود را برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد. وی هنگامی که ۲۴ ساله بود، کاپیتن تیم ملی فوتبال آلمان شد و تا کناره‌گیری خود از این تیم در سال ۱۹۷۰ مجموعا ۷۲ بازی برای تیم ملی آلمان انجام داد.

زلر مجموعا ۴۳ گل برای تیم ملی فوتبال آلمان به ثمر رسانید. آخرین گل او، یکی از تماشایی‌ترین گل‌های او و در بازی تاریخی مقابل تیم ملی انگلستان در چارچوب رقابت‌های جام جهانی ۱۹۷۰ در مکزیک بود. در آن بازی، زلر توپ بلندی را با ضربه‌ی پشت سر وارد دروازه‌ی انگلستان کرد و نتیجه را به مساوی دو بر دو کشانید. مدت کوتاهی پس از آن، گرد مولر مهاجم تیزچنگ تیم ملی آلمان با حرکتی تماشایی برای سومین بار دروازه‌ی تیم ملی انگلستان را فروریخت و تیم ملی آلمان با پیروزی سه بر دو موفق شد انتقام شکست چهار بر دو خود را در بازی نهایی جام جهانی ۱۹۶۶ در انگلستان از این کشور بگیرد.

اووه زلر بین سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۷۰ روی هم در چهار جام جهانی شرکت داشت و مجموعا ۲۱ بار در چارچوب رقابت‌های آن برای تیم ملی آلمان توپ زد. او در هر چهار دوره بازی‌های جام جهانی موفق شد نام خود را وارد فهرست گلزنان کند. چنین افتخاری تا کنون فقط نصیب پله ستاره‌ی افسانه‌ای تیم ملی فوتبال برزیل شده است. اووه زلر تا سال ۱۹۹۸ رکورددار بازی‌های ملی آلمان در جام‌های جهانی بود و در آن سال رکورد او توسط لوتار ماتئوس شکسته شد.

زلر در طول فعالیت ورزشی خود، همواره به باشگاه هامبورگ وفادار ماند. او ۲۳۹ بازی برای هامبورگ انجام داد و روی هم ۱۳۷ گل برای این تیم به ثمر رسانید. وی در رقابت‌های باشگاه‌های اروپا نیز ۲۱ گل برای هامبورگ به ثمر رسانید که تا کنون رکورد محسوب می‌شود.

افتخارات بسیاری در کارنامه ورزشی اووه زلر ثبت شده است. وی در سال ۱۹۵۸ با تیم ملی فوتبال آلمان به مقام چهارم جهان دست یافت. در سال ۱۹۶۶ نایب قهرمان جهان شد و در سال ۱۹۷۰ مقام سوم را کسب کرد. زلر با هامبورگ در سال ۱۹۶۰ قهرمان باشگاه‌های آلمان شد و در سال ۱۹۶۳ جام حذفی را به دست آورد. وی در فصل ۱۹۶۳/۶۴یعنی در نخستین دور رقابت‌های لیگ برتر فوتبال آلمان (بوندس‌لیگا) با ۳۰ گل آقای گل شد. افزون بر آن، زلر در سال ۱۹۶۰ عنوان بهترین بازیکن آلمان را از آن خود کرد.

زلر جزو بازیکنانی بود که از روحیه عالی ورزشکاری برخوردار بود. او در تمام سال‌های فعالیت ورزشی خود، تنها یکبار کارت قرمز دریافت کرد. باشگاه انترمیلان ایتالیا در سال ۱۹۶۱ تلاش کرد با پیشنهادی بالغ بر ۱/۲ میلیون مارک ـ که در آن زمان رقم هنگفتی به شمار می‌رفت ـ اووه زلر را از باشگاه هامبورگ جدا سازد، اما زلر این پیشنهاد را نپذیرفت و به هامبورگ وفادار ماند.

اووه زلر در سال ۱۹۷۲ بازی خداحافظی خود را با تیم هامبورگ در مقابل تیم منتخب جهان انجام داد و پس از آن کفش‌های فوتبال خود را به دیوار آویخت. اگر چه او به فعالیت خود در میدان‌های ورزشی پایان داد، اما همچنان در کنار ورزش فوتبال باقی ماند. زلر در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۸ در مقام ریاست باشگاه هامبورگ خدمت کرد.

چهار سال پیش کتاب خاطرات زلر تحت عنوان «سپاس، فوتبال!» منتشر شد. وی سال گذشته، هفتادمین زادروز خود را جشن گرفت. از سال ۲۰۰۵ مجسمه‌ی بزرگ برنزی اووه زیلر که بیش از سه متر بلندی و حدود چهار تن وزن دارد، زینت‌بخش استادیوم ورزشی هامبورگ است.

● فرانتس بکن‌باوئر، یگانه قیصر عالم فوتبال

فرانتس بکن‌باوئر، یکی از ستارگان بزرگ عالم فوتبال در کنار ماریو زاگالو، مربی تیم ملی فوتبال برزیل، تنها چهره‌ای است که هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان سرمربی، عنوان قهرمانی جهان را کسب کرده است.

البته بکن‌باوئر از یک لحاظ دیگر حتی از زاگالو نیز پیشی گرفت و آن اینکه او توانست نه تنها میزبانی جام جهانی ۲۰۰۶ را نصیب آلمان کند، بلکه با برنامه‌ریزی دقیق و پشتکاری درخور توجه، سهم مهمی در برگزاری موفقیت‌آمیز این مسابقات و همچنین بازگشتن وجه و اعتبار از دسته رفته فوتبال آلمان داشته باشد.

بکن‌باوئر که در سال ۱۹۷۴ به عنوان کاپیتان تیم ملی فوتبال آلمان، هلندیها را در دیدار فینال ۲ بر ۱ شکست داده و جام جهانی را در دست گرفته بود، در سال ۱۹۹۰ هم به عنوان سرمربی تیم ملی کشورش در جام جهانی ایتالیا انتقام شکست آلمانها از آرژانتین در فینال ۱۹۸۶ را گرفت و با پیروزی ۱ بر صفر تیمش در فینال، جام جهانی را به آلمان برد.

رقیب سرسخت هلندی وی در فینال جام جهانی ۱۹۷۴همان‌طور که اشاره شد، جام جهانی ۱۹۷۴، اوج موفقیت بکن‌باوئر بود، بازیکنی که در جامهای جهانی ۱۹۶۶ در انگلیس و ۱۹۷۰ در مکزیک هم خوش درخشیده بود، اما از کسب عنوان محروم مانده بود. البته در جام جهانی ۱۹۶۶ در انگلیس، بکن‌باوئر با آلمان به عنوان نایب قهرمانی جهان دسته یافته و در سال ۱۹۷۰ نیز مقام سوم را کسب کرده بود.

بسیاری از کارشناسان فوتبال دیدار نیمه نهایی آلمان در برابر ایتالیا در این دوره را بازی قرن می‌دانند؛ دیداری که در وقت اضافه ۴ بر ۳ به سود ایتالیا خاتمه یافت. در این دیدار بکن‌باوئر که یکی از مهره‌های کلیدی تیم آلمان محسوب می‌شد، علیرغم آسیب‌دیدگی شدید استخوان ترقوه‌اش به بازی ادامه داد.

این ستاره بزرگ که از دید بسیاری‌ها، هنوز هم بهترین، اگر نه یکی از بهترین لیبروهای تاریخ فوتبال محسوب می‌‌شود، چه در داخل میدان و چه بیرون از زمین، از نفوذ زیادی برخوردار بود و حتی نظرش را درمورد تاکتیک و ترکیب تیم به مربیان اعمال می‌‌کرد.

بکن‌باوئر بزرگترین موفقیت‌هایش را در سطح باشگاهی با بایرن مونیخ جشن گرفته و در طول ۱۲ سالی که در خدمت این باشگاه بوده، پنج بار قهرمان بوندسلیگا، چهار بار قهرمان جام حذفی آلمان و سه بار پیاپی هم قهرمان جام قهرمانان باشگاههای اروپا شد.

او مجموعا ۱۰۳ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داده و ۵۰ بار هم به عنوان کاپیتان، این تیم را هدایت کرده، اگر چه بکن‌باوئر بدون داشتن بازوبند کاپیتانی هم یکی از راهبران بی قید و شرط در میدان محسوب می‌‌شده و به همین خاطر به قیصر شهرت پیدا کرده است.

بکن‌باوئر پس از این‌که چند سالی در خدمت باشگاه "کاسموس نیویورک" بود و در لیگ حرفه‌ای آمریکا توپ زد، به آلمان بازگشت و در اوایل دهه هشتاد میلادی در باشگاه هامبورگ به فعالیتهای حرفه‌ای خود خاتمه داد، اما همچنان به فوتبال وفادار ماند و فصل تازه ای را شروع کرد.

در سال ۱۹۸۴، بکن‌باوئر سرمربیگری تیم ملی فوتبال آلمان را که دورانی بحرانی را می‌‌گذراند برعهده گرفت، البته بدون داشتن مدرکی در این عرصه. خودش هم هیچ لزومی در این نمی‌دید که دوره‌ای را بگذراند و در جواب منتقدان دائم می‌‌گفت: «استادان دانشکده ورزش می‌‌خواهند مثلا چه به من یاد بدهند؟!»

تیم ملی فوتبال آلمان تحت سرمربیگری بکن‌باوئر دو بار پیاپی به فینال جام جهانی راه پیدا کرد: اولین بار در سال ۱۹۸۶ در مکزیک که آلمان ۳ بر ۲ از آرژانتین شکست خورد و دومین بار در سال ۱۹۹۰، باز هم در برابر آرژانتین که این بار آلمان پیروز میدان را ترک کرد و برای سومین بار عنوان قهرمانی جهان را بدست آورد.

یکی از صحنه‌های به یادماندنی جام جهانی ۱۹۹۰، دقایق پس از به صدا درآمدن سوت پایان فینال و پیروزی آلمان بود. در حالیکه بازیکنان آلمان لحظه‌ای آرام و قرار نداشتند و با شادی بی‌حسابی این پیروزی را جشن می‌گرفتند، بکن‌باوئر با چهره‌ای متفکر به تنهایی بر روی چمن استادیوم المپیک رم، مشغول قدم زدن بود.

بکن‌باوئر خود درباره این تصویر خاطرانگیز سال ۱۹۹۰ می‌گوید: «من به‌شدت تحت تاثیر قرار گرفته بودم، اما دوست داشتم که در آن لحظه تنها باشم و این فصل از فعالیتم را ببندم. در واقع این آخرین بازی من به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال آلمان بود و آن لحظه هم به نوعی، لحظه‌ای بود که می‌توانستم و باید از این مقام خداحافظی می‌کردم.»

بکن‌باوئر بعد از این موفقیت بزرگ، فصلی را به عنوان سرمربی باشگاه فرانسوی المپیک مارسی تجربه کرد و در اواسط دهه نود میلادی نیز دورانی را به عنوان سرمربی باشگاه پرآوازه بایرن مونیخ گذارند. کسب عنوان قهرمانی بوندسلیگا در سال ۱۹۹۴ و کسب عنوان قهرمانی جام یوفا در سال ۱۹۹۶ موفقیتهای بکن‌باوئر در آن سالها بوده‌اند.

این ستاره بزرگ، اگر چه از آن پس، دیگر به عنوان سرمربی قدم به میدان نگذاشت، اما پیوندش با فوتبال همواره ادامه یافته و تنگاتنگ بوده است.

در سال ۱۹۹۸، بکن‌باوئر به عنوان نایب‌رئیس فدارسیون فوتبال آلمان برگزیده شد و یکی از اهداف مهمی که او پس از انتصاب به این مقام دنبال می‌کرد، انتخاب شدن آلمان به عنوان میزبان برگزاری جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶ بود. هدفی که بکن‌باوئر با تلاش و پشتکار زیاد به آن دست یافت و با ایفای نقشی تعیین‌کننده در برگزاری موفقیت‌آمیز جام جهانی ۲۰۰۶، سهمی بسزا در بازگشتن وجه و اعتبار از دست رفته فوتبال آلمان داشت.

البته باید گفت که علیرغم موفقیتهای بیشماری که بکن‌باوئر در کنار میدان به عنوان سرمربی، سرپرست تیم و برنامه‌ریز کسب کرده، این قدرت و سلطه او به عنوان بازیکن در خود میدان بود که لقب قیصر را برای او به ارمغان آورد و سبب شد که او را بهترین فوتبالیست آلمان در قرن بیستم بدانند.

● گرد مولر، «بمب‌افکن» تیم ملی فوتبال آلمان

گرد مولر که نام کامل او گرهارد مولر است، بی‌ترید یکی از بهترین مهاجمان و گلزنان تاریخ فوتبال به شمار می‌رود. او آوازه‌ی خود را فقط مدیون شمار گل‌هایی که به ثمر ‌رساند نبود.

مولر با قد کوتاه، اندامی تا حدودی تپلی و ران‌های عضلانی و نیرومند، ویژگی‌هایی داشت که نظرها را به خود جلب می‌کرد. گل‌های او زیبا و استثنایی بود و آن‌‌ها را در هر حالتی به ثمر می‌رساند: در هوا، ایستاده، نشسته یا خوابیده، گاه با سر، گاه با سینه، گاه با زانو!

مولر که در نوک حمله‌ی تیم فوتبال باشگاه بایرن مونیخ و تیم ملی فوتبال آلمان بازی می‌کرد، در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۴، در تیم ملی آلمان جزو محور اسطوره‌ای «مایر ـ بکن‌باوئر ـ مولر» به شمار می‌رفت.

مولر در تاریخ فوتبال آلمان و جهان رکوردهای شگفت‌انگیزی برجای گذاشت که به این سادگی‌ها برای بازیکنی دست‌یافتنی نیست. او که در تاریخ ۳ نوامبر سال ۱۹۴۵ در نوردلینگن آلمان متولد شد، برای نخستین بار در بیست و یک سالگی پیراهن تیم ملی فوتبال آلمان را به تن کرد و هشت سال در خدمت این تیم بود. مولر در این هشت سال مجموعا ۶۲ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد و ۶۸ گل به ثمر رسانید. یعنی بطور میانگین بیش از یک گل در هر بازی.

گرد مولر به همراه تیم ملی فوتبال آلمان در سال ۱۹۷۴ به مقام قهرمانی جهان رسید. در بازی نهایی آن دوره از مسابقات، آلمان در مقابل رقیب دیرینه‌ی خود هلند قرار گرفته بود. تا چند دقیقه پیش از پایان نیمه‌ی نخست، دو تیم با نتیجه‌ی یک بر یک مساوی بودند. در این لحظات گرد مولر که او را در آلمان «بمب‌افکن» تیم ملی می‌نامیدند، با وارد کردن دومین گل به دروازه‌ی هلند، آلمان را برای دومین بار قهرمان جهان ساخت. گل مولر در آن بازی هم مانند همه‌ی گل‌های او تماشایی و نشانگر تیزچنگی و خوش‌اشتهایی این مهاجم استثنایی بود.

مولر در مسابقات جام جهانی مجموعا ۱۴ گل به ثمر رسانید و تا سال پیش که رونالدو ستاره‌ی برزیلی با پانزدهمین گل خود در رقابت‌های جام جهانی در آلمان، رکورد مولر را شکست، پیشتاز بود. مولر با تیم ملی آلمان یکبار نیز در سال ۱۹۷۲ قهرمان جام ملت‌های اروپا شد.

در کارنامه‌ی فوتبال باشگاهی مولر نیز عنوان‌های افتخار فراوانی ثبت شده است. او ۱۵ سال برای باشگاه بایرن مونیخ توپ زد. در این مدت به همراه این تیم یکبار قهرمان باشگاه‌های جهان، سه بار قهرمان باشگاه‌های اروپا، یکبار قهرمان جام حذفی باشگاه‌های اروپا، چهاربار قهرمان آلمان و چهاربار قهرمان جام حذفی آلمان شد.

افزون بر آن، مولر در سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۲ لقب بهترین گلزن اروپا را از آن خود کرد. وی همچنین در سال ۱۹۷۰ از طرف کارشناسان فوتبال به عنوان بهترین بازیکن اروپا انتخاب شد. مولر دوبار نیز به عنوان بهترین بازیکن آلمان انتخاب شد. او در ۴۲۷ بازی خود در لیگ برتر فوتبال آلمان (بوندس‌لیگا) مجموعا ۳۶۵ گل به ثمر رسانید.

سال‌های پایانی فعالیت ورزشی مولر نشان می‌دهد که او یک پدیده‌ی استثنایی در تاریخ فوتبال بود. وی که در سال ۱۹۷۹ کم‌کم به دوران بازنشستگی ورزشی خود می‌رسید و کمی هم اضافه‌وزن پیدا کرده بود، پیش از آویختن کفش‌های فوتبال خود به دیوار، دو سال نیز برای یک باشگاه فوتبال آمریکایی توپ زد. حاصل کار او در ۸۰ بازی در لیگ برتر فوتبال آمریکای شمالی، مجموعا ۴۰ گل بود!

کارشناسان فوتبال جهان هم‌نظرند که «عصر طلایی فوتبال آلمان» در دهه‌ی هفتاد، بدون گرد مولر قابل تصور نیست. فرانتس بکن‌باوئر قیصر فوتبال آلمان و یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ این ورزش گفته است: «هر آنچه را که ما به دست آوردیم و هر افتخاری را که نصیب خود ساختیم، مدیون گرد مولر هستیم».

یورگن کلینسمان سرمربی سابق تیم ملی فوتبال آلمان در مورد گرد مولر می‌گوید: «به باور من گرد مولر برای هر مهاجم فوتبال یک الگوست. زیرا او به چیزی دست یافت که تا امروز کسی به آن دست نیافته است و فکر می‌کنم در آینده نیز به آن دست نخواهد یافت».

گرد مولر بر خلاف بسیاری از فوتبالیست‌های پرآوازه‌ی جهان، نتوانست پس از پایان فعالیت ورزشی، آنگونه که باید و شاید خود را در جهان ورزش عرضه کند. او زندگی دور از غوغایی در پیش گرفت. اما با این حال هنوز از این ورزش دست نشسته است و اکنون در سن ۶۲ سالگی به عنوان مربی تیم آماتورهای بایرن مونیخ انجام وظیفه می‌کند. خود او جدایی از فوتبال را ناممکن می‌داند و می‌گوید: «بدون فوتبال؟ حرفش را هم نزنید. دست‌کم نزد من».