قلعه نویی و این آزمون سخت

امیر قلعه نویی اینك سرمربی تیم ملی ایران است او اما برای اینكه خودش را به عنوان یك مربی ملی معرفی كند, باید هشدارهای اطرافیانش را جدی بگیرد و آنی نباشد كه در این روزها بوده

امیرقلعه نویی در آستانه آزمونی سخت قرار گرفته برای اینكه بدانید او اینك در چه شرایطی است، بهتر است خبرهایی را كه پیرامون تیم ملی منتشر می شود، دوباره بازبینی كنید:

۱- بلافاصله پس از اینكه فهرست ۴۰ نفره تیم ملی اعلام شد، بازیكنان پرسپولیس به همراه تیم شان به اتریش رفتند. آری هان هم اعلام كرد كه بازیكنانش را به تیم ملی نمی دهد.

۲- كریم باقری كه خیلی ها به دعوت او و همچنین محمود فكری معترض شده بودند، اعلام كرد كه به تیم ملی نمی آید و جایش را به جوانان می دهد.

۳- سهراب بختیاری زاده از تمرینات ناراضی بود و اردوی تیم ملی را ترك كرد.

۴- ابراهیم میرزاپور و حسین كعبی از جو اردوی تیم ملی ناراضی هستند و می گویند كه در صورت ادامه این وضع، آنها هم ترجیح می دهند فعلاً در تیم ملی نباشند.

۵- برخی از لژیونرها كه بازیكنان مهمی در تیم ملی هستند اعلام كرده اند برای بازی های آینده به ایران نمی آیند و فعلاً ترجیح می دهند روی تمرینات و بازی های باشگاهی متمركز شوند.

حالا سرمربی تیم ملی برای اینكه بتواند تیم ملی را جمع كند، در دوراهی های متعدد قرارگرفته است مثلاً اگر او بخواهد مقابل آری هان و بازیكنان پرسپولیس بایستد و آنها را از اردو خط بزند، با دستان خودش جو اردوی تیم ملی را به هم ریخته و اگر هم چنین نكند، بی نظمی را در اردوی تیم ملی پذیرفته. واقعاً اگر لازم نیست كه چهار بازیكن پرسپولیس در اردوی تیم ملی حضور یابند و تمرینات تیم ملی از سطح تمرینات باشگاهی آنها پایین تر است، چرا سایر بازیكنان باید در تمرین تیم ملی حاضر شوند؟ مثلاً چرا بازیكنان سپاهان نمی توانند زیر نظر لوكا بوناچیچ تمرین كنند و باید حتماً در تیم ملی حضور یابند؟ مگر سرمربی باشگاه سپاهان یا استقلال یا فجرسپاسی دوست ندارد كه همه بازیكنانش را در تمرینات پیش فصل در اختیار داشته باشد؟

چرا این فرصت در اختیار آری هان قرار می گیرد و در اختیار لوكا بوناچیچ یا غلام پیروانی قرار نمی گیرد؟ این می شود كه جو اردوی تیم ملی به هم می ریزد. چرا كه باشگاه ها هنوز تیم ملی جدید را باور نكرده اند. اینجاست كه عیار كار قلعه نویی روشن می شود.

او پیش از این با وجود اینكه می دانست آمدن ناصر ابراهیمی رسانه ها و مردم را ناراضی می كند، او را انتخاب كرد و با همه اینكه می دانست با دعوت از محمود فكری ۳۷ ساله كه نه به درد جام ملت ها می خورد و نه به درد جام جهانی، سطح خود را از یك مربی ملی به یك مربی باشگاهی تنزل می دهد، این كار را انجام داد. سرمربی تیم ملی كه با الگوبرداری غلط از فوتبال اروپا، بی جهت دوروبر خود را در تیم ملی این قدر شلوغ كرده حالا باید بنشیند و ببیند كه این كادر فنی شلوغ، چگونه می تواند او را از این وضعیت نجات بدهد. اما پیش از مشاوران، خود قلعه نویی باید به خودش كمك كند. او ابتدا باید به این برسد كه سرمربی تیم ملی باید كلان نگرتر از سرمربی یك تیم باشگاهی باشد و باید بپذیرد لزوماً روش هایی كه در باشگاه استقلال جواب داده، در تیم ملی جواب نمی دهد.

باید بپذیرد برخی از این روش ها در تیم ملی كاملاً برعكس جواب می دهد. مثلاً اگر او بخواهد طبق رویه ای كه در باشگاه استقلال در پیش گرفته بود، با بازیكنان پرسپولیس برخورد كند، باید در صورت نیامدن آنها تا روز پنجشنبه، خط شان بزند و در این صورت باید تقابل سختی از طرفداران فوتبال ایران را كه دوستداران باشگاه پرسپولیس هستند، به انتظار بنشیند. چنان كه در بالا آمد او اگر این كار را انجام ندهد هم با مشكل مهم تری مواجه می شود و آن تقابل با سایر مربیان باشگاهی است كه بدون هیچ اعتراضی بازیكنانشان را در اختیار تیم ملی گذاشته اند. قلعه نویی چنین آزمونی را در برخورد با سهراب بختیاری زاده و ابراهیم میرزاپور و حسین كعبی و لژیونرهای ناراضی ای كه اعلام كرده اند برای بازی های تیم ملی به ایران نمی آیند پیش رو دارد. برای همین او باید یك روز جدا از تمرینات بنشیند و به این فكر كند كه از حالا به بعد چگونه باید رفتار كند كه او را به عنوان مربی ملی بشناسند.

او برای اینكه به نتیجه خوبی برسد می تواند روزهایی را به خاطر بیاورد كه سرمربی استقلال بود و به یاد بیاورد كه در آن روزها چه انتظاراتی از سرمربی تیم داشت. اتفاقاً بعضی جاها اگر قلعه نویی خود را در موضع سرمربی یك تیم باشگاهی ببیند، كمك بزرگی برایش است. اینجوری شاید بتواند:

۱- محمود فكری را از تیم ملی خط بزند. بازیكن ۳۷ ساله ای كه سنش از افشین پیروانی، مربی تیم ملی هم بالاتر است. دعوت از محمود فكری آن هم با چنین شرایط سنی ای، فقط از یك مربی استقلالی برمی آمد. این می شود كه مربیان سایر باشگاه ها كه می بینند جوانان تیمشان پشت خط مانده اند و جایشان را به یك بازیكن ۳۷ ساله داده اند، به خودشان اجازه می دهند كه شأن سرمربی تیم ملی را پایین بیاورند.

۲- نگاه دوباره ای به كادر فنی بیندازد. واقعاً اگر قرار است منصور ابراهیم زاده برای تمرینات تیم ملی برنامه بریزد و اجرا كند و در این راه از كمك های افشین پیروانی هم بهره بگیرد، واقعاً چه نیازی به حضور ناصر ابراهیمی است كه بازیكنان در این دو سه روزه از كار كردن با او ناراضی بوده اند؟ كار كردن در تیم ملی به مراتب سبك تر از كار در یك باشگاه است و وقتی تیم فنی یك باشگاه در ایران از پنج شش نفر بالاتر نمی رود، چگونه تیم ملی باید با كادر چهارده، پانزده نفره به كارش ادامه بدهد؟ مشورت كردن هم تا یك جایی خوب است، نیست؟

۳- بازیكنان را در اختیار باشگاه هایشان قرار بدهد. به مربیان باشگاهی اعتماد كند و مثل تیم های ملی سایر كشورها چند روز مانده به بازی ها، بازیكنان را تحویل بگیرد. واقعاً اگر قرار است برای بازی با تیمی مثل سوریه، از بیست روز قبل به اردو برویم، برای رویارویی با تیم هایی مثل برزیل و ایتالیا از چند روز قبل باید بازیكنان را دور هم جمع كنیم؟

۴- اطرافیانش را از حضور در تمرینات تیم ملی منع كند. حضور برخی از این اطرافیان، كاملاً وجهه سرمربی تیم ملی را خراب كرده و اعتراضات فراوانی را پدید آورده. برخی از بازیكنان از جو به وجود آمده توسط این افراد بسیار ناراضی اند.

امیر قلعه نویی اینك سرمربی تیم ملی ایران است. او اما برای اینكه خودش را به عنوان یك مربی ملی معرفی كند، باید هشدارهای اطرافیانش را جدی بگیرد و آنی نباشد كه در این روزها بوده. قلعه نویی برای اینكه بداند چه اتفاقاتی دارد پیرامونش می افتد، باید صحبت های سهراب بختیاری زاده را كه گفته : «تمرینات تیم به بیست سال قبل بازگشته» دوباره بخواند و ببیند چه چیزهایی سبب شده چنین تصویری در ذهن بازیكنان تداعی شود. برای قلعه نویی امروز اولین قدم این است كه بداند مربیگری در استقلال با مربیگری در تیم ملی تفاوت بسیار دارد و دومین قدم این است كه خودش را تا سطح یك مربی ملی بالا بیاورد و هرچه سریع تر بساط این مدیریت هیاتی را با این همه دستیار و مشاور جمع كند. سومین قدم را هم كه حتماً می دانید: حتی یك روز حضور محمود فكری ۳۷ ساله و ناصر ابراهیمی در تمرینات تیم ملی، خیانت به تمام بازیكنان و مربیان جوان این كشور است.