از هسکی تا مانچو

مهاجمان ناکام تیم های ملی

امیل هسکی که یکی از دلایل ناکامی انگلیس در جام‌جهانی ۲۰۱۰ معرفی شد تصمیم به خداحافظی با پیراهن تیم‌ملی گرفت تا از شر انتقادات و حاشیه‌ها رها شود. او در تیم ملی انگلیس اصلا نتوانست آنطور که انتظار می‌رفت تاثیرگذار باشد و در طول ۱۱ سال حضور در تیم ملی و انجام ۶۲ بازی تنها هفت گل به ثمر رساند.

با این حال با توجه به مشکل سه‌شیرها در خط حمله و کمبود بازیکن این مهاجم قدرتی و جنگنده مورد توجه اکثر مربیان سال‌های اخیر انگلیس بود و حتی در جام‌جهانی نیز یکی از بازیکنان اصلی کاپلو بود. هسکی اگرچه در موقعیت‌سازی و ایجاد فضا برای دیگر بازیکنان تیمش بسیار موفق عمل می‌کند اما در گلزنی چندان با استعداد نیست و ناکامی‌اش در جام‌جهانی باعث شد تا خدا‌حافظی از تیم ملی را ترجیح بدهد. البته در طول سال‌های اخیر او تنها مهاجم ملی‌پوشی نیست که چنین وضعیتی دارد و در سایر تیم‌های ملی بزرگ همچون ایتالیا و آلمان نیز بازیکنانی بوده‌اند که باوجود انجام بازی‌های نسبتا زیاد در تیم‌ملی، آمار خوبی در گلزنی ندارند.

▪ ماریو گومز(آلمان): او در یورو ۲۰۰۸ عملکرد بسیار بدی داشت و آنقدر موقعیت از دست داد که هواداران از او به عنوان یک مثال برای مهاجمی ضعیف استفاده می‌کردند. اگر چه گومز در تیم‌های باشگاهی خود بسیار خوب کار می‌کرد اما نمایش او در تیم ملی ناامید‌کننده بود. مهاجم بایرن مونیخ در ۳۸ بازی خود برای ژرمن‌ها تنها ۱۲ گل به ثمر رساند که چهار مورد آن در دیدار دوستانه سال گذشته برابر امارات بود که با پیروزی ۷ بر ۲ آلمان به پایان رسید. او در هر ۳.۱ مسابقه یک گل زده است.

▪ جیانلوکا ویالی(ایتالیا): او بیشتر به خاطر موهای تراشیده‌اش به یاد آورده می‌شود. ویالی یک مهاجم انفجاری بود که زوج موفقی با روبرتو مانچینی در سمپدوریا و فابریتزیو راوانلی در یوونتوس تشکیل داده بود. با این حال او با پیراهن آتزوری به سختی موفق به گلزنی می‌شد. البته نمایش او برای ستاره‌هایی چون روبرتو باجو و توتو اسکیلاچی بسیار تاثیرگذار بود. جالب اینکه ویالی در جام‌جهانی ۱۹۹۴ هوادار برزیل بود. بازیکن سابق چلسی در ۵۹ بازی ملی خود ۱۶ بار دروازه رقبا را گشود و در هر ۳.۷ بازی یک گل زده است.

▪ فرانچسکو توتی(ایتالیا): به طور حتم توتی یکی از بهترین‌های ایتالیا در طول دهه گذشته بود. اسطوره رمی‌ها در شهر خود بسیار محبوب است و نماد باشگاه محسوب می‌شود اما سایر ایتالیایی‌ها چندان هوادار او نیستند، شاید مهم‌ترین دلیل آن آمار ضعیف گلزنی‌اش با پیراهن لاجوردی‌پوشان باشد. توتی در رتبه ششم بهترین گلزنان تاریخ سری A قرار دارد اما این آمار را نتوانسته با آتزوری نیز کسب کند. در تورنمنت‌های بزرگ نیز با دردسرهای زیادی روبه‌رو شده که اخراج در جام‌جهانی ۲۰۰۲ و درگیری با کریستین پولسن در یورو ۲۰۰۴ مهم‌ترین آنها بود. توتی در ۵۸ بازی ملی خود تنها ۹ گل به ثمر رساند که که میانگین یک گل در هر ۶.۴ مسابقه نمی‌تواند برای این مهاجم بزرگ مناسب باشد.

▪ کریستوف دوگاری(فرانسه): مهاجمی که تبلیغات زیادی روی او شد اما نتوانست انتظارات را برآورده کرده و عملکرد ضعیفی داشت. او در سه کشور مختلف و با پیراهن تیم‌هایی چون بارسلونا، مارسی و بیرمنگام ناامیدکننده ظاهر شد و حتی در عرصه باشگاهی نیز توفیق چندانی نداشت. دوگاری در سال ۲۰۰۳ در پنج مسابقه برای فرانسوی‌ها پنج گل به ثمر رساند اما این تنها یک حادثه بود و در ۱۵ بازی بعدی خود تنها یک بار موفق به گلزنی شد. باوجودی‌که او یکی از ضعیف‌ترین بازیکنان فرانسه بود اما در کمال تعجب برای جام‌جهانی ۱۹۹۸ و یورو ۲۰۰۰ از سوی مربیان تیم ملی دعوت شد و جالب اینکه در هر دو تورنمنت خروس‌ها قهرمان شدند. عده‌ای دوستی نزدیک او با زیدان را دلیل اصلی حضورش در ترکیب آبی‌ها می‌دانستند. او در ۵۵ بازی ملی هشت گل زد.

▪ جرارد آساموآ(آلمان): مهاجم سال‌های گذشته شالکه نخستین بازیکن سیاه‌پوستی بود که پیراهن تیم ملی آلمان را بر تن کرد و در سال ۲۰۰۱ نیز نخستین گلش را برای این تیم به ثمر رساند. این مهاجم غنایی‌الاصل که مانند هسکی بیشتر جنگنده بود پس از آن در

۴۲ بازی تنها پنج بار دیگر موفق به گلزنی شد تا یک مهاجم ناموفق در تیم ملی باشد. حتی انتقال به سنت‌پائولی نیز نتوانست او را به فرم مطلوب نزدیک کند. زدن یک گل در هر ۷.۲ مسابقه اصلا آمار خوبی برای یک مهاجم ملی‌پوش نیست.

▪ زیگفرد هلد(آلمان غربی): او تقریبا در تمام بازی‌های ملی‌اش از ابتدا در ترکیب ژرمن‌ها به میدان رفت اما تنها به تعداد انگشتان یک دست دروازه رقبا را گشود. او تا آستانه کسب عناوین زیادی پیش رفت اما در جام‌جهانی ۱۹۶۶ به مقام دوم و در جام‌جهانی ۱۹۷۰ در سکوی سوم رقابت‌ها ایستاد. در بوندس‌لیگا نیز در سال‌های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۷ در آستانه رسیدن به قهرمانی ناکام شد. البته در سال ۱۹۶۶ جام برندگان جام اروپا را به دست آورد تا کمی از ناکامی‌هایش جبران شود. او ۴۱ بازی ملی برای آلمان غربی انجام داد.

▪ امیل هسکی(انگلیس): او برای انگلیس هیچگاه نتوانست یک مهاجم هدف کامل باشد و بارها هواداران این تیم را ناامید کرد. مصدومیت مایکل اوون و نبود مهاجم بزرگ در ترکیب تیم ملی انگلیس در سال‌های اخیر باعث شد او ۶۲ بازی ملی برای سه‌شیرها انجام داد و خوش‌شانس بود که در پیروزی تاریخی ۵ بر یک انگلیس برابر آلمان در سال ۲۰۰۱ گل پنجم تیمش در برلین را به ثمر رساند و نامش در سرود معروف هواداران انگلیسی قرار گرفت.

▪ روبرتو مانچینی(ایتالیا): واقعا یکی از مستعدترین مهاجمان ایتالیا در سال‌های گذشته چرا در این فهرست حضور دارد؟ البته او هم در تیم ملی واقعا ضعیف کار کرده و دور از انتظار ظاهر شده بود. مانچو یکی از بهترین گلزنان سری A در طول سال‌های متمادی بود اما در آتزوری اوضاع به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد. او هم مانند ویالی در سال ۱۹۹۴ به وسیله آریگو ساچی از تیم ملی کنار گذاشته شد و دیگر به تیم ملی دعوت نشد. او در

۳۶ بازی ملی خود تنها چهار گل زد و آمار عجیب یک گل در هر ۹ بازی را برجای گذاشت.

سیامک خاجی