در جست و جوی انصاف

پایان المپیک انگار برای عده ای از ما قلم به دستان و کارشناسان دور مانده از ورزش تازه آغاز ماجراست این رویه ای تازه نیست حتی قبل از آغاز بازی ها هم می شد نگرانی از واکنش های پس از المپیک را در لابه لای حرف های خصوصی مسؤولان ورزشی مشاهده کرد

پایان المپیک انگار برای عده ای از ما قلم به دستان و کارشناسان دور مانده از ورزش تازه آغاز ماجراست. این رویه ای تازه نیست حتی قبل از آغاز بازی ها هم می شد نگرانی از واکنش های پس از المپیک را در لابه لای حرف های خصوصی مسؤولان ورزشی مشاهده کرد. آنچه در پی می آید دفاعیه ای بر عملکرد سیستم ورزشی ایران نیست، بلکه نقدی است بر منتقدان ورزش ایران که این روزها بدون ذره ای انصاف در پی تسویه حساب های شخصی خود با مسؤولان در رده های مختلف هستند بدون آنکه به واقعیت ها نگاهی بیندازند و در پی تحلیل نتایج باشند.

● کدام شکست!

این روزها بسیار می شنویم که «شکست ورزش ایران» سؤال نگارنده این است: آیا واقعا ما در پکن شکست خوردیم اصلا شکست را چه معنا می کنیم اینکه، یک مدال طلا و کلا ۴ مدال کمتر از آتن به دست آوردیم به معنی شکست است یا نزول ۲۲ رتبه ای ما مفهوم شکست دارد محض اطلاع دوستان، حتی اگر مثل آتن هم نتیجه می گرفتیم امروز سی و یکم المپیک بودیم.

● جدول چه می گوید

بیایید منصفانه جدول رده بندی المپیک پکن و آتن را با هم مقایسه کنیم و واقعیت های زیر را مرور کنیم:

۱) در آتن ۵۶ کشور و در پکن ۵۵ کشور طلا گرفتند.

۲) ۱۲ کشور که در آتن طلا داشتند در پکن هیچ طلایی نگرفتند و برعکس ۱۰ کشور که در پکن طلا گرفتند در آتن طلایی کسب نکرده بودند. در میان کشورهای دسته اول، کشورهای مثل سوئد و یونان وجود دارند. یونان در آتن ۶ طلا داشت و رتبه ۱۵ دنیا را اما در پکن با ۲ نقره و ۲ برنز در جای ۵۹ قرار گرفت یعنی ۴۴ رتبه نزول. سوئد هم که ۴ طلا داشت امسال ۴ نقره و یک برنز گرفت و با ۳۵ پله نزول در جای ۵۶ قرار گرفت کشورهایی مثل شیلی و تایپه هم که مثل ما دو طلایی بودند سهمی از طلاهای پکن نداشتند.

۳) چین ۱۹ طلا، انگلستان ۶ طلا ، روسیه ۴ طلا، کره ۴ طلا و جاماییکا ۴ طلا بیشتر از آتن به دست آوردند فکر می کنید این طلاها از کیسه کدام کشورها خالی شده است

۴) کشورهای ژاپن (۵) فرانسه (۴) مجارستان (۵) و کوبا (۷) بیشترین مدال طلا را از دست دادند.اگر این واقعیت ها را کنار هم بگذاریم متوجه می شویم برای ما در پکن تاکید می کنم در پکن فاجعه ای رخ نداده است غیر از اینکه کشتی آزاد ما مثل همیشه نبوده است.

● ورزش تک ستاره ای

به تمام این حقایق اضافه کنید یک واقعیت دیگر را.

کشورهای بسیاری به تک ستاره های خود متکی هستند. زیمبابوه در آتن توسط یک شناگر زن به نام کریستی کائوتری صاحب ۳ مدال طلا، نقره و برنز شد و در جای ۴۹ جدول قرار گرفت. همین شناگر امسال صاحب یک طلا و ۳ نقره شد و کشورش را به جایگاه سی و هشتم رساند. ۴ سال دیگر اگر این شناگر فوق ستاره تمام شود باز هم زیمبابوه در جدول جایی دارد کما اینکه ۸ سال پیش در سیدنی نام این کشور در میان ۸۰ کشوری که مدال گرفتند هم دیده نمی شد.

نمونه دیگر نیکولاس ماسو تنیس باز شیلی است که به تنهایی در آتن ۲ طلا برای کشورش گرفت اما در پکن نبود تا شیلی بدون طلا بماند. آلکنا برای لیتوانی، کرم ابراهیم فرنگی کار مصری، دو تکواندوکار تایوانی یا تیرانداز اماراتی را هم اضافه کنید می بینید بسیاری از کشورها به لطف تک ستاره های خود می آیند و یک دوره در رده بندی قرار می گیرند و با افول ستاره هایشان آنها هم فراموش می شوند. برای ما هم جز این نیست، وقتی فوق ستاره ای مثل رضازاده از کاروان دور می ماند سقوط می کنیم. بله ما هم ورزش تک ستاره ای داریم. آیا کسی به این مسآله اعتراض کرده است

● گواهی تاریخ

تاریخ را نگاه کنید ۱۵ دوره حضور در المپیک ها به نام ایران ثبت شده و تنها ۱۱ مدال طلا به دست آورده ایم. ۳ تا سیدنی ۲ تا آتن و ۲ تا ملبورن یعنی در ۳ دوره ۷ تا طلا گرفته ایم. چطور از ورزش بدون سیستم خود انتظار توسعه پایدار داریم اگر احسان حدادی مصدوم نبود، رضازاده خودش را فدا می کرد و سوریان اسیر سوء مدیریت نمی شد الان تیم نوزدهم جهان بودیم و پیروز

● ورزش سیاست زده

وقتی آقایان دور مانده از سفر فریاد شکست سر می دهند یا دوستان علاقه مند به حزب مخالف ورزش را وسیله ای می کنند توجیه پذیر برای رسیدن به هدف و بازیچه سیاست نباید هم انتظار داشته باشیم که ورزش رشد کند. عده ای با رییس کمیته المپیک مشکل شخصی دارند او را مقصر می دانند و عده ای کفاشیان را. بعضی ها از علی آبادی خوششان نمی آید او را می کوبند و … اما آیا درد ورزش ما این است که ۴ تا آدم هستند یا نه ؟

این دوستانی که اکنون از نتایج المپیک وسیله ای برای رسیدن به اهداف خود ساخته اند ۴ سال پیش کجا بودند که درد ورزش را بگویند، اصلا در طول این ۴ سال چرا اسیر هیجان و حاشیه فوتبال بودند. دوستان روزنامه چی ما چند صفحه خود را به غیرفوتبال اختصاص دادند، صدا و سیما همین طور. چرا امروز طلبکار ورزش هستیم طی ۴ سال گذشته کجا بودیم کی روند حرکتی ورزش را رصد کردیم و گفتیم و نوشتیم

● تشخیص بیماری

«ورزش ما بیمار است» این جمله ای است معروف که از بسیاری از شخصیت های رده اول کشور شنیده ایم اما آیا بیماری را تشخیص داده ایم

می خواهم بگویم، بیماری ورزش چیز تازه ای نیست. در پکن اتفاق تازه ای نیفتاد، فقط کشتی مثل همیشه نبود اگر فردا روزی (که احتمال آن بسیار زیاد است) کشتی آزاد از المپیک حذف شود آن وقت می شود کاروان ورزش ایران را شکست خورده نامید. آنهایی که امروز فریاد شکست سر می دهند و دنبال استعفای این و آن هستند چرا از تریبون خود فریاد نزدند که آقایان چرا تنها به کشتی تکیه کرده ایم چرا کسی به رشته های دیگر بها نمی دهد چرا کسی دنبال سرمایه گذاری روی سایر ورزش ها نیست سازمان تربیت بدنی مدتی است ۵ رشته مدال آور را مورد توجه ویژه قرار داده است چرا کسی این حمایت را رصد نمی کند

● متکی بر اتفاق

کمیته المپیک و سازمان تربیت بدنی مسؤول تدارک و نظارت هستند. درست که لباس کاروان ایران در پکن آبرومند نبود، تماشاگران ساماندهی نشده بودند و عده ای به اسم های مختلف آمدند و رفتند اما آیا مشکل ورزش ما این بود. کشتی گیری که آرزو می کند مسابقه زودتر تمام شود تا برگردد ایران مشکل لباس ندارد، مشکل او چیز دیگری است. امروز اگر قرار است نتایج کاروان ایران تحلیل شود باید واقع بین باشیم، نمی شود دو و میدانی را شکست خورده دانست. وقتی نفر نهم المپیک را در تیمش دارد تیر و کمان چرا بازنده است از تنیس روی میز، شنا، دوچرخه سواری، بوکس و رویینگ چه انتظاری داشتیم که برآورده نشد، شاید قرار بود در تکواندو سه طلا و در جودو ۶ مدال داشته باشیم

وزنه برداری ما بدون رضازاده واقعا دور از مدال بود. اما کشتی شکست خورد این را نمی شود کتمان کرد و اگر چشم بر شکست آن ببندیم بی انصافی کرده ایم با این حال مشکل اینجاست که شکست کشتی به نام تمام کاروان ایران نوشته شد.

دردآور این است که منتقدان امروز سال هاست فراموش کرده اند ورزش ما دچار مشکلات ریشه ای است و حالا دستاویزشان نتیجه ای است که می توانست بر حسب اتفاق عالی باشد. نکته این است که هیچ کس نمی نویسد و نمی گوید چرا ورزش ما متکی بر اتفاق ها است.

حمیدرضا افتخاری