انگشتر شیطانی

سرآلكس فرگوسن بیستمین سال حضور در اولدترافورد را پشت سر گذاشت اسطوره یونایتد در تمام این سال ها از هرگونه اتهام و البته انتقاد مبرا بوده و درست یا غلط در جایگاه دست نیافتنی ایستاده است

سرآلكس فرگوسن بیستمین سال حضور در اولدترافورد را پشت سر گذاشت.اسطوره یونایتد در تمام این سال ها از هرگونه اتهام و البته انتقاد مبرا بوده و درست یا غلط در جایگاه دست نیافتنی ایستاده است. آیا او واقعاً تا این حد مستحق ستایش های آنچنانی (BBC) بوده و هست یا اینكه هواداران عاشق بازهم اسیر علاقه دیرین خود به افسانه های پریان شده اند؟

● نه چندان بزرگ

كافی است آلكس را با سایر همتایان خود در اعصار پیشین جزیره مقایسه كنیم. افتخارات لیگ برتر به كنار، او چندین بار نام خود را به عنوان مربی تیم قهرمان یك جام اروپایی معرفی كرده است؟ تنها ۲ بار! بیلی شانكلی و باب پیسلی (اسطوره های لیورپول) برایان كلاف، مربی فقید ناتینگهام یاجك استین، مرد طلایی روزهای درخشان سلتیك، هر یك كلكسیونی ازافتخارات اروپایی را برای باشگاه های خود به ارمغان آوردند.

مگر نه اینكه شما برای اثبات بزرگی خود احتیاج به كسب موفقیت های متوالی در اروپا دارید؟ فرگی در این مورد ضعیف عمل كرده است. موضوع به ۱۳ سال فاصله بین اولین حضور و نخستین قهرمانی در لیگ قهرمانان برنمی گردد، چه اینكه شانكلی و پیسلی نیز پس از تثبیت برتری در لیگ (كاری كه فرگی استادانه تر از آنها انجام داد) در عرصه رقابت های اروپایی به موفقیت دست یافتند. چرا فرگوسن اجازه داد فاصله ای طولانی و تاكنون همیشگی میان اولین و دومین موفقیت بزرگ اروپایی تیم ایجاد شود؟ او را مربی بازیكن سازی می دانیم. چنین مربیانی حتی قادرند در صورت از دست دادن ستارگان بزرگ نیز روند موفق تیم را حفظ كنند. بله! گناه بزرگ تنها به گردن فرگوسن است.

● كدام مربی مقتدر؟

اقتدار فرگی و یونایتد از فصل ۱۹۹۳-۱۹۹۲ لیگ برتر آغاز شد. در آن مقطع تیم های سطح اول جزیره مربیان چندان مطرحی در اختیار نداشتند؛ كسی كه سال ها با این تیم ها كار كرده و قادر باشد از جوانان یك ستاره بسازد. كافی است به رقبای یونایتد در ۲ فصل ابتدایی فتح لیگ برتر بنگرید: بلكبرن (تیمی كه تنها به سرمایه های یك میلیاردر متكی بود) نورویچ یا كریستال پالاس! آرسنال با جورج گراهام بی لیاقت، فقط راه برد یك بر صفر را بلد بود، تاتنهام مثل اكنون در رؤیای گذشته بسر می برد، نام چلسی یك شوخی بی مزه بود و لیورپول نیز با تئوری های برتر! گراهام سونس راه سقوط را طی می كرد. آنها پایه های تیم فرگی را مستحكم كردند تا بتواند چند سال بعد همزمان با ظهورفصل اول مربیان بزرگ خارجی، به قدرتنمایی بپردازد. در این مورد باید خوش شانسی فرگوسن را مورد اشاره قرار داد.

● كمك های پنهانی

این مورد چندان ملموس نیست وشاید كمترین تأثیر را در موفقیت های تیم فرگی داشته است.منچستریونایتد و ساوتهمپتون تنها تیم های جبهه كاتولیك فوتبال جزیره محسوب می شوند و همان طور كه می د انیم در كشور مبتلا به پروتستانیزم انگلستان، گناه كاتولیك بودن، نابخشودنی جلوه می كند با این وجود حكایت یونایتد كمی متفاوت نشان می دهد. آنها توأمان دل مردم و دربار را ربوده اند. پرطرفدارترین تیم جزیره مانند چلسی از حمایت دولت برخوردار است. هرچند فوتبال معصومانه انگلستان راه ورود مسایل سیاسی و اعمال نفوذ غیرقانونی را می ببندد اما نمی توان آن پنالتی ها (كه البته چندان پرتعداد نبوده) را نادیده گرفت. كاتولیك های محبوب دربار حداقل هیچ گاه از ناداوری ضربه نخورده اند!

● اقتدار كمرنگ

اولین قهرمانی تیم فرگی در فصل ۱۹۹۳-۱۹۹۲ شكل گرفت و آخرین بار شیاطین سرخ در لیگ برتر فصل ۲۰۰۳-۲۰۰۲ مقام قهرمانی را جشن گرفتند. كمتر قدرتی تنها یك دهه بر فوتبال كشور خود تسلط داشته است. قهرمانی در فصل جاری لیگ برتر، فرگی را توجیه خواهد كرد وگرنه باید تیم این اسكاتلندی را سست ترین امپراتور فوتبال جزیره دانست.

لیورپول ۲۵ سال بر فوتبال جزیره سلطه داشت. آرسنال سراسر دهه ۳۰ و ۴۰ را با افتخارات فراوان پشت سر گذاشت. شاید در جواب به سطح بالاتر رقابت های دوران فعلی اشاره شود كه البته توجیه منطقی نیست. چگونه یووه و میلان (با یا بدون كمك مافیا) سال ها قدرت مطلق سری A بودند اما یونایتد نتوانست در لیگی كه با اندكی اغماض پرفشارتر از سری A است بیش از یك دهه بدرخشد؟ می توان گفت جوانی شیاطین زود به پایان رسید!اگر هنوزمعتقدید فوتبال دیروز با فوتبال امروز تفاوت دارد به این نكته خاص توجه كنید: همان خورشیدی كه روز تولد پدربزرگتان طلوع كرد در روز مرگ آخرین نوه تان غروب خواهد كرد.

● خوش شانسی و بزرگی

می گویند اگر مرد خوش شانس را به دریا بیندازید، در حالی كه انگشتری به دست دارد سالم از آب خارج می شود.این جمله نغز را كنار صحبت های جوزپه سینیوری كه گفته بود شانس را در تمرینات به دست می آورید، بگذارید تا در مورد فرگوسن به یك تناقض كامل برسید. او با تلاش فراوان تقدیر را به سود خود رقم زد و تمام آنچه نوشته شد، بی تردید به بزرگی او خللی وارد نخواهد كرد.