امیر آسوده بخواب, ما بیداریم

امیر تمام پرواز را راحت و آسوده خوابید وقتی در یک تیم ملی به دنبال اهداف شخصی باشی طبیعی است که پس از شکست, هیچ دغدغه یی از بابت ملت دل شکسته پشت سر آن تیم ملی, نخواهی داشت

امیر تمام پرواز را راحت و آسوده خوابید. وقتی در یک تیم ملی به دنبال اهداف شخصی باشی طبیعی است که پس از شکست، هیچ دغدغه یی از بابت ملت دل شکسته پشت سر آن تیم ملی، نخواهی داشت. می نشینی ردیف وسط ایرباس، دستت را تکیه می دهی روی کنسول صندلی، سر را عقب می دهی و خر و پف تا چهار، پنج ساعت بعد در فرودگاه مهرآباد تهران بیدارت کنند.

● به استقبال شکست

فکر می کنید امیر قلعه نویی وقتی وارد سالن ترانزیت می شد به چه می خندید؟ آن لبخند بزرگ تا بناگوش رفته که روی عارضش نشسته بود آیا نشان از احساس رضایت داشت یا تنها ماسکی بود برای پنهان کردن درون به هم ریخته او؟ هیچ کس نمی داند، تنها می توان از گفته های او پس از ورود به ایران پی برد که او چرا و به چه می خندید؟ به مردم، به تیم ملی، به بخت، به گذشته، به آینده، به آینده به خودش؟

مردمی که ساعت ۳ صبح برای بدرقه یا پیشواز عزیزانشان به فرودگاه مهرآباد آمده بودند چنان از لبخند بی خیال جناب سرمربی شوکه شده بودند که حتی چند باری واکنش نشان دادند؛« نگاهش کن، نه که خیلی نتیجه گرفته و ...»

اما چشمان مردم عادی حاضر در سالن انتظار دقایقی بعد از حدقه درآمد. سید رضا افتخاری نایب رئیس فدراسیون فوتبال و خویشاوند نزدیک داریوش مصطفوی که بارها و بارها مربیان و مدیران معروف از نسبت او با فوتبال سوال کرده اند با دسته گل به سراغ امیر قلعه نویی آمد و به مردی که نه تنها فوتبال، بلکه تمام بازی های موازی فوتبال را هم در کوالالامپور باخته بود، مثل یک قهرمان خوش آمد گفت. این صحنه حقیقتاً فراتر از انتظار مردم و خبرنگاران بود. آیا افتخاری و فدراسیون قصد بازی با عواطف مردم مغموم از شکست را داشتند؟ آیا آنها با این دسته گل ها به استقبال شکست می رفتند؟ تازه به یاد حرف های صفایی می افتیم که انتخاب کنندگان قلعه نویی را مقصر اصلی دانسته بود نه خود او.

● بهترین ایران - کره تاریخ؟

امیر که به حرف می آید، کم کم دلیل خنده اش هم مفهوم می شود. او ثابت می کند که به گردن گرفتن تقصیرات، پس از حذف از جام ملت ها تنها یک مانور رسانه یی بوده است؛ «یکی از بهترین بازی های تاریخ ایران مقابل کره جنوبی را در این دوره از رقابت ها به نمایش گذاشتیم.»

ایران در چهار دوره اخیر جام ملت ها در مرحله یک چهارم نهایی با کره مواجه شده است. سال ۹۶ با مایلی کهن شش برد دو کره را در هم شکست، سال ۲۰۰۰ تیم در هم ریخته جلال طالبی در واپسین دقایق وقت قانونی برد را با تساوی و در وقت اضافه با شکست عوض کرد، در سال ۲۰۰۲ تیم ملی امید ما در بوسان کره را حذف کرد و به فینال رسید، در سال ۲۰۰۴ باز هم تیم برانکو این بار در ماراتنی دیدنی رقیب دیرین را ۴ بر ۳ شکست داد و بعد خود امیر در تهران این تیم را ۲ بر صفر شکست داد. قلعه نویی در حالی ایران- کره ۲۰۰۷ را یکی از بهترین بازی های تاریخ ما مقابل کره جنوبی می داند که تمام خبرگزاری های معتبر از یک نمایش کسل کننده از سوی دو طرف در این مسابقه خبر داده بودند.

گویا قلعه نویی هنوز از خواب بیدار نشده بود که این حرف ها را به زبان آورد. پس خاطر او را مشوش نکنیم. علی آبادی هم آن قدر به خاطر این شکست زیر فشار هست که دوباره به سراغ قلعه نویی نرود و او را از خواب بیدار نکند. پس امیرجان آسوده بخواب، ما بیداریم.

● مبادا دست اجنبی به تیم ملی برسد

دیروز آقای حسین صفارهرندی وزیر محترم فرهنگ و ارشاد به تحریریه روزنامه ورزشی دولت پا گذاشتند و خبرنگاران آن را نصیحت کردند که مبادا از حمایت مربیان ایرانی دست بردارید و اینکه نگذارید در شرایط موجود دست آدم های بیگانه به تیم ملی برسد. انگار ایشان چشم شان را بر این حقیقت بسته اند که هر چهار مربی چهار تیم پایانی دوره قبل جام ملت ها و همین طور چهار تیمی که از آسیا به جام جهانی صعود کردند و سرانجام مربیان چهار تیم پایانی این دوره خارجی بوده اند.

گویا سیاست های دولت نهم مبنی بر ایرانیزه کردن کشور در همه ابعاد و بومی گرایی به هر قیمت ممکن بیشتر مدنظر جناب «صفارهرندی» بوده تا صرف پیشرفت و موفقیت در ورزش، آن هم ورزشی بین المللی مثل فوتبال که مخترعینش هم به سراغ مربی خارجی رفته اند.