پیاز

پیاز یك گیاه علفی دو ساله یا چند ساله است كه از خرداد تا مرداد گل می دهد. گونه ای است كه در ابتدا در آسیای مركزی تا جنوب غربی هند كشت می شده است. در شرق و در مدیترانه ای پیاز از زمانهای بسیار دور كشت می شده است. امروزه گونه های متعددی از آن در بیشتر نقاط دنیا كشت می شود. در شرق آسیا فقط در Alliume fistulosum L. محل خود كشت می شود. پیاز از متداولترین سبزیجات و ادویه جات است كه خاصیت دارویی هم دارد. بخش جمع آوری شده برای اهداف دارویی پیاز گیاه می باشد. فقط پیازهای سالم و كاملا رسیده جمع آوری می شوند و بعد از حذف برگها در كیسه گونی یا روی تخته های چوبی در حرارت ۳ تا ۵ درجه سانتی گراد و در رطوبت نسبی ۶۰ درصد نگهداری می شوند. از پیاز خشك بندرت استفاده می شود. پیاز بوی تندی دارد و باعث می شود از چشم ها آب بیاید و مزه تند ولی كمی شیرین دارد. پیاز حاوی تركیباتی است كه از نظر شیمیایی خیلی شبیه به سیر است. تركیبات آن حاوی گلیكوزیدهای فلاونوئید, پكتین و گلوكوكینین ها می باشد. این تركیبات اثر میكرب كشی دارند و عمل هضم و ترشح زرداب را تحریك كرده و فشار خون را كاهش می دهند.مصرف داخلی آن به شكلهای مختلف و همانند سیر است. بعنوان هضم كننده عمل می كند, اشتها را تحریك می كند, قند خون را كاهش می دهد و همچنین خلط آور است. پیاز برای دفع بعضی از انگلهای روده نیز استفاده می شود. مصرف خارجی آن برای درمان جوش صورت می باشد.كشت وكار پیاز احتمالا از ایتالیا وارد اروپای مركزی شده است.

منبع : کشاورز جوان