دهم رمضان سال ۶۰ قمری، ارسال نامه ی کوفیان برای امام حسین (ع)جهت عزیمت امام به عراق

امام حسین (ع) پس از ترک اعتراض آمیز مدینه و ورود به مکه، به افشای ماهیت ضد اسلامی دستگاه یزید پرداخت. در این حال، مردم کوفه که خاطره ی حکومت امیرالمؤمنین، علی (ع) را از بیست سال پیش در خاطر داشتند، از امام حسین (ع) جهت رهبری خود دعوت کردند. از آن پس، سران شیعیان کوفه، نامه هایی به حضور امام نوشتند که اولین نامه در دهم رمضان سال شصت هجری به دست آن حضرت رسید. ارسال نامه ها از طرف شخصیت ها و گروه های متعدد کوفی همچنان ادامه یافت به طوری که تنها در یک روز، ششصد نامه به دست امام رسید و مجموع نامه هایی که به تدریج می رسید، بالغ بر دوازده هزار نامه گردید. دعوت کوفیان، بعد تازه ای به وضعیت داد و وظیفه ی تازه ای برای امام ایجاد کرد. بنابراین و با در نظر گرفتن شرایط موجود بود که امام حسین (ع) تصمیم به عزیمت به عراق گرفته، راهی آن دیار شد.
آغاز سفر (در نیمه ماه رمضان) سفیر انقلاب كربلا، پیشاهنگ نهضت كربلا و نماینده ویژه امام حسین (ع)؛ حضرت مسلم به عقیل به سوی مردم كوفه بمنظور زمینه ‏سازی نهضت و بیعت گرفتن از شیعیان هوادار، جهت تشكیل حكومت اسلامی
پس از شهادت امام حسن (ع) در سال ۵۰ هجری، امام حسین (ع) عهده دار امر امامت گردید. معاویه پس از بیست سال حكومت ظالمانه و قتل و كشتار شیعیان به ویژه، در سال ۶۰ هجری مرد و بر خلاف قرارداد صلح با امام حسن (ع)، پسرش یزید را به جای خود قرار داد. یزید فردی فاسد و شرابخوار و مخالف با اسلام بود. او علناً مقدسات اسلامی را زیر پا می گذاشت و آشكارا شراب می خورد. امام حسین علیه السلام از همان آغاز كار با او به مخالفت برخاست.
یزید نامه ای به حاكم مدینه نوشت و به او دستور داد كه از امام حسین (ع) برای یزید بیعت بگیرد و اگر حاضر نشد او را به قتل برساند. امام (ع) كه حاضر به بیعت كردن با یزید نبود با خانواده خود از مدینه به مكه رفتند. در این هنگام مردم كوفه كه از مرگ معاویه با خبر شده بودند نامه های زیادی برای امام حسین (ع) نوشتند و از او خواستند تا به عراق و كوفه بیاید.
امام، تصمیم گرفت در مقابل اصرار و دعوتهای مكرّر مردم كوفه، عكس العمل نشان داده و اقدامی كند. برای ارزیابی دقیقِ اوضاع كوفه و میزانِ علاقه و استقبال مردم و تهیّه مقدمات لازم و شناسایی و سازماندهی و تشكّل نیروهای انقلابی، ضروری بود كه كسی قبلاً به كوفه رفته و این مأموریت را انجام دهد و گزارشی دقیق از وضعیّت شهر و مردم، به او بدهد.
حضرت حسین بن علی (ع) مناسبترین فرد برای این مأموریت محرمانه را (مسلم بن عقیل) دید، كه هم آگاهی سیاسی و درایت كافی داشت، و هم تقوا و دیانت، و هم خویشاوندِ نزدیكِ امام بود. به نمایندگانی كه از كوفه آمده بودند، فرمود: من، برادر و پسر عمویم (مسلم) را با شما به كوفه می فرستم، اگر مردم با او بیعت كردند؛ من نیز خواهم آمد. این كه امام از مسلم به عنوان (برادرم) و (فرد مورد اعتمادم) نام می برد، میزان اعتبار و لیاقت و كفایت مسلم بن عقیل را می رساند. آن گاه مسلم را طلبید و به او فرمود: به كوفه می روی، اگر دیدی كه دل وزبانِ مردم یكی است و آنچنان كه در این نامه ها نوشته اند متّفقند و می توان به وسیله آنان اقدامی كرد، نظر خودت را بر من بنویس و مسلم را وصیّت و سفارش كرد، به این كه:
پرهیزكار و با تقوا باش؛ نرمش و مهربانی به كار ببر؛ فعالیتهای خود را پوشیده دار؛ اگر مردم، یكدل و یكجان بودند و در میانشان اختلافی نبود، مرا خبر كن.
امام حسین (ع) طیّ نامه و پیامی جداگانه كه خطاب به مردم كوفه نوشت، تكلیف مردم و مأموریّت مسلم را روشن ساخت.
و بدین ترتیب امام حسین (ع) نیز مسلم بن عقیل را به كوفه فرستاد. ابتدا هزاران نفر از مردم كوفه با مسلم بن عقیل همراه شدند. اما با ورود عبیداللّه بن زیاد كه از طرف یزید به حكومت كوفه گمارده شده بود و بسیار حیله گر و بی رحم بود، مردم كوفه فریب اقدامات او را خورده و پیمان شكنی كردند و مسلم را تنها گذاشتند.
در نتیجه عبیداللّه، مسلم بن عقیل را دستگیر نموده و به شهادت رسانید. هنگامی كه در ابتدا مردم كوفه با مسلم بیعت كردند، مسلم نامه ای به امام حسین (ع) نوشت و به ایشان اطلاع داد كه به كوفه بیاید. امام حسین (ع) با خانواده و یاران خود به طرف كوفه حركت كرد و در نزدیكی كوفه بود كه خبر پیمان شكنی مردم كوفه و شهادت مسلم را آوردند. عبیداللّه بن زیاد كه با شهادت مسلم بر اوضاع كوفه تسلط پیدا كرده بود حرّ بن یزید ریاحی را برای زیر نظر گرفتن امام حسین (ع) و همراهانش فرستاد. و سپس عمر بن سعد را با سی هزار نفر به كربلا اعزام نمود. او به عمر بن سعد وعده داده بود كه اگر امام حسین (ع) را به شهادت برساند او را حاكم ری خواهد كرد.
عمر بن سعد كه به طمع حكومت ری به كربلا آمده بود از هیچ ستمی فروگذار نكرد. دستور داد امام حسین (ع) و یارانش را محاصره كنند و آب را بر روی آنان ببندند. یاران امام حسین (ع) كه از شجاع ترین افراد بودند روز دهم محرم (عاشورا) در حالی كه بیش از ۷۲ تن نبودند، یكی پس از دیگری در دفاع از امام زمان خود یعنی امام حسین (ع) با عزت و آزادگی به شهادت رسیدند. حرّ بن یزید ریاحی نیز كه ستمگری سپاه عمر سعد و حقانیت امام حسین (ع ) را مشاهده كرد به سپاه امام پیوست و به شهادت رسید.
واقعه كربلا گرچه از نظر زمان كوتاه بود و تنها یكروز از صبح تا عصر به طول انجامید، اما لحظه لحظه آن درس شهامت و ایثار و فدا كاری، ایمان و اعتقاد و اخلاص بود. واقعه كربلا دانشگاهی است كه از طفل شیرخوار تا پیرمرد محاسن سفیدش به بشریت درس آزادگی می آموزد. خون های مطهر امام حسین (ع) و یارانش به اسلام حیات تازه بخشید و زمینه سرنگون شدن دودمان فاسد اموی را فراهم آورد.

منبع : واحد مرکزی خبر