جودی کالینز

ترانه سرا، آهنگساز، نویسنده، فیلمساز و فعال اجتماعی .جودی کالینز تاکنون بیش از۱۰۰ ترانه نوشته است. او ۵۰ سال است که در بازار موسیقی حضور دارد و طی این مدت تنها یک چیز است که عوض نشده است؛«ترانه راه خودش را بلد است. ترانه اگر خوب باشد، ماندگار می شود و این قانون هیچ گاه تغئیر نمی کند.»
توانایی کالینز در در زنده کردن ترانه های دیگران باعث شهرت بیشتر او شده است. بازنویسی ترانه "هر دو طرف" از جونی میچل که در آلبوم سال ۱۹۶۷ کالینز که گلهای وحشی نام داشت منتشر شد، جایزه گرمی ان سال را به خود اختصاص داد. کالینز در سال ۱۹۷۵ بنده جایزه ترانه سال گرمی شد. در آن سال او روایت خویش را از ترانه »به میان دلقک ها رفتن» اثر استیون ساندهیم را ارائه کرد. این ترانه برای یکی از تئاترهای برادوی نوشته شده بود. او همینطور ترانه هایی از باب دیلن، پیت سیگز و تام پکستون را اجرای مجدد کرده است.
« ترانه سرایان به چشم مانند خدایان هستند و ترانه ها مانند هدایایی الهی. من جستجو می کنم و میان این همه نعمت بهترین را برمی گزینم و لذت می برم.» بری او بسیار ساده است که یک ترانه خوب را در میان سایر ترانه ها تشخیص دهد، اما به سختی می تواند ویژگی های یک ترانه خوب را بیان کند. «این رازی است که شما باید آن را کشف کنید. این یک مساله شخصی و سر کار من است.
اینکه فردی از ترانه ای خوشش بیاید یا نه کاملا به سلیقه او وابسته است.»۱۷ جولای جودی کالینز قصد دارد تا آلبومی را با استفاده از ترانه های جان لنون و پل مک کارتنی روانه بازار کند. «من عاشق این دو نفر هستم. اکنون وقت آن است تا آلبومی را با استفاده از ترانه های ترانه سرایانی که دوستشان دارم ارائه دهم. پس از این دو نوبت جیمی وب است.»
کالینز تا ۶ سال بعد از اولین آلبومش ترانه نمی نوشت و این کار را از ۱۹۶۷ آغاز کرد اما سابقه او در موسیقی به قبل از ارائه این آلبوم باز می گردد.
او در خانواده ای اهل موسیقی به دنیا آمد. پدرش خواننده، آهنگساز و تهیه کننده رادیو بود؛ آن هم در زمانی که رادیو سالهای طلایی خود را پشت سر می گذاشت. تا سن ۱۰ سالگی کالینز در نواختن پیانو از خود استعداد سرشاری نشان داد. استاد او آنتیونیو بریکو بود. وی یکی از اولین زنان در تاریخ آمریکاست که یک سمفونی بزرگ را ساخته و اجرا کرده است. کالینز فیلم مستندی درباره زندگی او به نام «تصویر یک زن» ساخته است که نامزد دریافت جایزه اسکار شده است.
کالینز در ۱۳ سالگی برای اولین بار با اجرای اثر موتزارت –کنسرتو برای دو پیانو- به روی صحنه رفت، اما فولکی که وودی گارتنر و پت سیگر اجرا می کردند او را به خود جذب کرد. او پیانو را رها کرد و گیتار به دست گرفت. خیلی زود او به نواختن آهنگ های فولک در کلاب های دنور و کلرادو مرکزی پرداخت.
او گاهی باعث می شود که هنرمندانی که فعالیت مختصری در عرصه موسیقی دارند، به همه مردم معرفی شوند و فعالیت گسترده تری پیدا کنند. به شور مثال او بود که باعث شناخته شدن لئونارد کوهن شد و یک آلبوم با استفاده از ترانه های این شاعر کانادایی به نام دموکراسی به بازار عرضه کرد.
با اینکه اکنون آلبوم هایی که به بازار می دهد مانند گذشته فروش بالایی ندارد، اما او هنوز در اروپا، آمریکا و سراسر جهان کنسرت می گذارد و این کنسرت ها اغلب با استقبال خوبی روبرو می شوند.
او مانند بسیاری از خوانندگان Folk Music در فعالیت های اجتماعی نیز شرکت می کند. او به عنوان نماینده یونیسف در فعالیت های بشردوستانه شرکت می کند. او همینطور سخت فعالیت می کند تا مردم را در مقابل خودکشی و عواملی که به این امر منجر می شود آگاه سازد. او عقیده دارد که با محبت نکردن به دیگران هرلحظه با خطر از دست دادن آنها روبرو هستیم.
جودی کالینز خلاق است.
می خواند، می نوازد، آهنگ می سازد، ترانه می سراید، داستان می نویسد و فیلم می سازد و در تمام این سال ها هرگز از میدان به در نشده است. «تلاش بی وقفه. این راز تمام این کارهاست. استمرار در کارها به شما یاد می دهد که باید چکار کنید. برخی خیلی زود خسته می شوند. آنها از اول هم مشغول هدر کردن انرژی شان بوده اند. برخی به جای اینکه عمل کنند، رویا پردازی می کنند. نباید خسته شد و باید به شدت کار کرد. این کلید انجام تمام کارهاست.»

منبع : دو هفته نامه فریاد