نتیجه بخش بودن دعا

جری استارتمن اهل اوماها ،(نبراسکا) در ۷۵ سالگی وقتی فهمید تومور لنفوم (نوعی سرطان) دارد به سرعت دست به دعا برداشت .خانواده او شامل یک برادر ،چهار خواهر و پنج فرزند خودش برای او دعا کردند. تعدادی از برادران و خواهران متدین نیز که در یک مرکز مذهبی گرد هم آمده بودند برای سلامتی او و چند نفر دیگر از بیماران دست به دعا برداشتند.
جری استارتمن این حمایت را احساس کرد.او می گوید : در بین گروه شش نفره ای نشستم که هر یک از ما یک نوع سرطان مختلف داشتیم. از بین آنها من تنها کسی هستم که زنده ماندم.هرگز نپرسیدم چرا من ؟ بعضی وقت ها می پرسیدم چرا من نه ؟ چرا من زنده ماندم در حالی که آنها سرشار از ایمان بودند و تمام دعاهایی را که من کرده بودم آنها هم انجام داده بودند؟
این یکی از سوالاتی است که شاید هیچکس نمی تواند به نحو احسن به آن جواب دهد و ما نیز هنوز در تلاش هستیم .سبک ،سنگین کردن و تجزیه و تحلیل اثرات دعا بر سلامت باعث ایجاد یک رشته علمی شده که برخی به آن نما علمی می گویند.
محققان در تلاشند با مطالعات بی وقفه ای که روی برخی از افراد بیماری که علاوه بر معالجه و دریافت دارو به دعا کردن هم تمایل داشتند و برخی با بیماری یکسان درمان مناسبی را دریافت کرده اند، انجام دهند و به این نکته دست پیدا کنند که آیا تاثیر دعا می تواند همانند هر درمان دیگری مورد ارزیابی قرار گیرد. یکی از نخستین مطالعات در سال ۱۹۸۸ انجام گرفت .محققان دریافتند آن دسته از بیمارانی که همراه با دیگران دعا کرده بودند ،نسبت به کسانی که بدون دعا کردن از درمان مناسب بهره مند بودند با مشکلات کمتری بهبود یافتند. نیاز آنها به آنتی بیوتیکها یک پنجم دیگر بیماران بهبود یافته بود و فقط یک سوم احتمال پیشرفت تورم ششی در آنها وجود دارد.
هر چند برخی افراد سوال می کنند آیا یافته های این مطالعات سندیت علمی حقیقی دارد؟ نتایج کاملا مبین این حقیقت هستند، آنقدر که مرکز ملی برای داروی رایگان و متناوب ،۲/۶ میلیون دلار طی دو سال برای مطالعه ارتباط بین سلامتی و دعا از لحاظ معنویت و ژرف اندیشی هزینه کرده است .
افراد با ایمان شکی ندارند که دعا به درمان بیماری ها کمک می کند.بررسی های اخیری که توسط مرکز ملی آمار سلامت انجام شد ،مشخص کرد که ۴۳ درصد از جمعیت بزرگسال در سالهای پیشین به طور ویژه برای سلامتی خود دعا می کردند و این که بیش از نیمی از کسانی که مورد بررسی قرار گرفتند یک بار در زندگیشان برای سلامتی خود دعا کرده بودند.
متخصصان قلب می گویند، ۹۷ درصد از بیماران شب قبل از عمل قلب دست به دعا برداشته بودند. طی تحقیقی که سال گذشته انجام شد از بین بیش از ۵۶۰۰ پاسخگو ، ۴۰ درصد معتقد بودند که آنها همیشه برای سلامتی شان دعا می کردند و ۷۱ درصد کسانی که اصلا برای سلامتی خود دعا نمی کردند، گفتند در مقابل کسانی که در دعا شرکت نمی کردند ،فقط در خصوص بیماری های خاصی مثل سرطان یا دردهای مزمن دست به دعا برمی داشتند و ۶۵ درصد معتقد بودند به دنبال اختلالات عاطفی یا بیماریهای روانی دعا می کردند.یکی از کسانی که مورد مطالعه قرار گرفته بود ، گفت :مدتها از افسردگی شدیدی رنج می بردم و بدون استواری بر ادامه دعا، نمی توانستم بر این بیماری غلبه کنم.
دیگر افرادی که در تحقیق شرکت داشتند ، خبر دادند که دعا درمانهای ناگهانی و شگفت آوری را برای آنها به دنبال داشته که یکی از آنها بیان کرد : به دلیل انسداد سه تا از شریانهای قلبم قرار بود عمل قلب باز انجام دهم.دوستان و خانواده ام دست به دعا برداشتند و صبح روز بعد پزشکم اطلاع داد که رگهای قلبم مانند قلب یک نوجوان صاف است و هیچ انسدادی در آن دیده نمی شود .
فرد دیگری اظهار کرد : خواهر من که دچار پیامدهای ناشی از ضایعه تولد بود و انتظار می رفت که باعث مرگ یا ناتوانی شدید او شود بواسطه دعا کاملا درمان شده.او اکنون هیچ نقص و معلولیتی ندارد.
این حس ارتباط با یک ذات ملکوتی و مقدس ،اثرات روانی عمیقی دارد. دعا می تواند استرسها و اضطرابها را سازمان دهی کند. نگرانیها و پریشانیها را کاهش داده و یک حس آرامش و اتصال به انسان می دهد و باعث محکم شدن بنیان جوامع می شود. دعا می تواند به تغییر رفتارهای بد منجر شود.
● قدرت درمانی دعا
با آن که هیچ کس به طور قطع نمی تواند ثابت کند دعا بیماریها را درمان می کند پزشکان بسیاری نمونه هایی از بهبودیها را ذکر می کنند که نمی توانند دلیل دیگری برای آنها پیدا کنند.تنها چیزی که می دانیم این است که دین و معنویت می تواند باعث کاهش استرس و بالابردن قدرت سیستم ایمنی شود.
کولین مک کلین -جاکوئین محقق دانشگاه فوردهام نیویورک سیتی می گوید : وقتی برای یک تحقیق مصاحبه با بیماران سالمند را شروع کردم دانشجوی کارشناسی بودم و به نظر می رسید افرادی که دین نقش مهمی را در زندگیشان ایفاء می کرد نسبت به کسانی که افراد مذهبی ای نبودند بهتر عمر می کردند. تعدادی از مطالعات به معنویت و عملکرد ایمنی بدن نظر داشتند و بین این دو ارتباطی را پیدا کردند.
طی تحقیقی که در سال ۱۹۹۷ توسط دکتر داروساز هارولد جی کواینگ پروفسور روانپزشکی و علوم رفتاری مرکز پزشکی دانشگاه داک بر روی سالمندان انجام شد افرادی که به طور مکرر در مراسم مذهبی شرکت کردند احتمال افزایش سطوح نامطلوب اینترکولین شش در آنها کاهش یافت . پروتئینی که در واکنش ایمنی و عوامل التهاب دخالت دارد نسبت به کسانی که در مراسم مذهبی شرکت نمی کنند علائم سیستم ایمنی سالم تری بروز می دهند. در مطالعه ای که در سال ۱۹۹۸ بر روی چهار هزار نفر بزرگسال انجام شد کوانیگ دریافت آن دسته از کسانی که روزانه دعا می کردند و به طور هفتگی در مراسم مذهبی شرکت می کردند نسبت به کسانی که دعا نمی کردند و یا به مراسم مذهبی نمی رفتند چهل درصد کمتر به تنشهای شدید دچار می شدند ، در تحقیقی که در سال ۲۰۰۴ در دانشگاه آیوا انجام شد ارتباط بین حضور در مراکز مذهبی با زندگی طولانی تر مشخص شد.
در تحقیقی که در سال ۲۰۰۱ روی زنان دارای سرطان سینه گسترده انجام شد ، " اس .ای.سفتون " دستیار پروفسور روانپزشکی دانشگاه لوییزویل دانشکده دارو ، دریافت زنانی که میزان معنویت در آنها بالا بود پخش گلبولهای سفید خون و شمارش کلی لمفوسیت های این افراد به بالاترین حد می رسید، همینطور نسبت به کسانی که معنویت در آنها وجود نداشت سیستم ایمنی قوی تر داشتند.
در سال ۲۰۰۲ تحقیقی که از بیماران ایدزی گرفته شد ، مشخص شد که بیماران مذهبی تر سطح هورمون استرس (کورتیزول ) کمتری دارند و تکرار دعا با عمر طولانی کاملا در ارتباط است

منبع : مقاله " &#۰۳۹;نتیجه بخش بودن دعا" - تهیه کننده : ندا اظهری -ترجمه از Readers digest - انتشار توسط : ضمیمه حکیم - روزنامه جام جم سه شنبه ۱۷ آبان ۱۳۸۴

منبع : فکر نو