«در مسیر تند باد» بهترین فیلم من است

در آستانه برگزاری بزرگداشت «مسعود جعفری جوزانی»، کارگردان برجسته سینمای ایران، در بیست وششمین جشنواره بین المللی فیلم فجر، و در حالیکه او این روزها سخت مشغول فیلمبرداری سریال تلویزیونی «در چشم باد» است، درباره بیست سال حضور در سینمای ایران، با اشاره به اینکه هنوز درباره برنامه بزرگداشت و اینکه سیمرغش را به چه کسی خواهد داد، فکری نکرده است، می گوید: «در طی این سال ها کارم پستی و بلندی زیادی داشته است و چالش های زیادی روبرویم بوده است.
مثل همه دوستانی که با همه وجود تلاش کردند سینمای متفاوتی بوجود بیاورند، من هم تلاش خود را انجام دادم.» او در ادامه می افزاید: «هرچند هنوز این سینما ضعف هایی دارد و می تواند بهتر باشد، اما خوشحالم که جزو کوچکی از این حرکت برای ایجاد سینمایی متفاوت بودم.» این کارگردان از «در مسیر تند باد» به عنوان بهترین اثرش یاد می کند و می گوید: «بیشترین تعلق خاطر را به این فیلم دارم چون به نوعی همه ملت ایران را در بر می گیرد و یک نوع احترام به آدم هایی است که سینه هایشان را سپر می کردند تا ایران را نگه دارند.» وی همچنین «شیرسنگی» را دیگر فیلم مورد علاقه اش دانسته و اظهار می دارد: «این فیلم هم اولین اثری بود که پرسش های عمیقی را بوجود آورد و به نوعی تقابل سنت و مدرنیته در آن بررسی شد و با توجه به اینکه بر مبنا و تکیه بر فرهنگ اصیل خودمان ساخته شد، برایم بسیار با ارزش بود.» «جعفری جوزانی» در بخشی از این گفتگو به برخی از کارهایش که آنها را دوست نداشته همچون «دل و دشنه» نیز اشاره می کند.
او از مقطعی بعد از ساخت فیلم «در مسیر تند باد» و سال ۶۶ را به عنوان سال های سخت دوران کاری اش یاد کرده و اظهار می دارد: «طرح جامعی از زندگی مولانا داشتم که ساخت آن مورد قبول واقع نشد و تنها توانستم «سایه خیال» را که درباره دوستم زنده یاد حسین پناهی بود را به تصویب برسانم.
اما به خاطر اینکه در آن روزها شرایط وضعیت روحی مناسبی نداشتم، توسط دوستم حسین دلیر ساخته شد.» جوزانی اضافه می کند: «این روزها دوران خوبی را سپری می کنم، پس از پروسه دوساله ای که فیلمنامه «در چشم باد» را با پژوهشگری دوستانم نوشتم، آن را مقابل دوربین بردم.
همیشه دوست داشتم، کاری بسازم که به معنای عمیق وصیت نامه ام باشد و «در چشم باد» همان کار است و با وجود آنکه حدود یک سال هم متوقف شد، اما خیلی خوشحالم که توانستم آن را ارایه بدهم و از مسئولان هم سپاسگذارم که شرایط ساخت این کار را فراهم کردند.» جعفری جوزانی فروردین را زمان به پایان رسیدن این پروژه اعلام می کند و به ایسنا می گوید: «بعد از آن به سینما بازخواهم گشت و فیلم «چگونه یاد بگیریم پیتزا بخوریم و خوشبخت باشیم» را که یک بار هم برای آن پروانه ساخت گرفته ام را می سازم.» او از کاری درباره خواجه نصیرالدین طوسی به عنوان دیگر فیلمنامه آماده ساخت آن نام برد و اظهار امیدواری کرد: «این پروژه که یک فیلم سینمایی خوب خواهد شد به نتیجه برسد.» این کارگردان با اشاره به اثری که قرار بود درباره مولانا بسازد نیز گفت: «من حکایات مولانا را همیشه دوست داشتم و حتی در اوایل انقلاب یکی از این داستان ها را بنام «گریز» بصورت انیمشین مومی ساختم. آن پروژه هم اگر زنده بمانم، قطعا خواهم ساخت. اما اگر همان سال ۶۸تا۶۹ که به نگارش درآمد ساخته می شد امسال بهترین وقت ارایه آن بود.
او از «مجید مجیدی» به عنوان کارگردانی که با فیلم های «رنگ خدا» و «بچه های آسمان» به او امید داده است یاد کرد و اظهار داشت: «او اصالت ایرانی دارد و یکی از امیدهای بزرگ سینما به حساب می آید و با فیلم هایش بخصوص «بچه های آسمان» به من انگیزه و امید داد بگونه ای که حس کردم خودم آنها را ساخته ام و پالایش روحی شدم.
«مسعود جعفری جوزانی» متولد ۱۳۲۷ در ملایر است که پس از فارغ التحصیل شدن از دانشگاه ایالتی «سانفرانسیسکو» فعالیت هنری اش را از سال ۶۳ به عنوان مشاور هنری در فیلم «شهرموش ها» آغاز کرده و به ساختن فیلم های کوتاه رو آورده است. «جاده های سرد» اولین فیلم بلند این کارگردان است که در سال ۶۴ آن را مقابل دوربین برد و در ادامه فیلم های «شیرسنگی»، «در مسیر تندباد»، «یک مرد یک خرس»، «دل و دشنه» و «بلوغ» را در سال ۷۷ ساخت و به عنوان تهیه کننده هم ضمن مشارکت در تهیه فیلم های «سایه خیال» و «ناصرالدین شاه آکتور سینما» آثار دیگری را از جمله «چشم هایش» را بصورت مستقل تهیه کرده است. او از پنجمین جشنواره فیلم فجر لوح زرین بهترین فیلمنامه را برای فیلم «شیرسنگی» دریافت کرد و امروز قرار است سیمرغ جشنواره فیلم فجر را برای سال ها فعالیتش در سینما بگیرد.

منبع : روزنامه ابتکار