روزنامه نگاری صلح

انسان ها ذاتاً خواهان صلح و آرامش طلبند اما چهره غالب و عارض با تاریخ بشری جز جنگ و خشونت نبوده است به گونه یی که می توان جنگ و خشونت را همزاد و همراه زندگی بشر دانست. تلاش انبیای الهی و مصلحان بشری در طول تاریخ برای مهار جنگ و خشونت و پایه گذاری نظام هایی مبتنی بر عدالت و صلح هر چند گام هایی به پیش بوده، اما تاکنون ثمربخش نبوده است و همچنان نایره جنگ و خشونت در گوشه و کنار دنیا انسان های بی گناه را به کام مرگ می کشد و زندگی را برای کثیری از آنان تلخ و سخت می کند و چشم اندازی تیره و تار از آینده می سازد و...
قطعاً چهره امروز جهان انسانی تر و بهتر از دیروز و به عدالت و صلح نزدیک تر است. هر چند قرن بیستم جنگ های هولناک و وحشتناک بسیاری همانند دو جنگ اول و دوم جهانی را تجربه و پشت سر نهاد و با توجه به پیشرفت های معرفتی و علمی و فنی حاصله در این قرن، وقوع این جنگ ها در تناقض با محتوای این قرن رخ می نماید اما در سرجمع تاریخ قرن بیستم قرنی رو به جلو برای تاریخ بشری بوده و به ویژه در نیمه دوم این قرن با بهره گیری از تجارب بشری رژیم های دیکتاتوری رو به زوال و نظام های مبتنی بر دموکراسی و حقوق بشر و صلح طلب رو به افزایش داشته است، و طلیعه قرن بیست و یکم را باید طلیعه مبارکی برای دستیابی به صلح و دموکراسی در جوامع بشری دانست که متاسفانه رخدادی همچون رخداد ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ و پیامدهای بعدی آن (حمله امریکا و متحدانش به افغانستان و عراق) این فرصت تاریخی را خدشه دار و بهانه به دست جنگ طلبان برای کوبیدن بر طبل جنگ و خشونت داد و نگذاشت نایره جنگ از گوش عالم بریده شود.
روزنامه نگاران چون راوی اخبار حوادث واقعه هستند هر چند خود بیشترین خسارت و خشونت حامل از جنگ را متحمل می شوند اما راوی اخبار جنگ و خشونت می شوند و به گونه یی بر طبل جنگ و خشونت می نوازند و بعضاً خود دامن زننده به جنگ و خشونت در عرصه داخلی یا روابط بین کشورها می شوند. در افغانستان و عراق هر از گاهی خبر از اسارت یا کشتن روزنامه نگاری می رسد و همچنین در گوشه و کنار دنیا که روزنامه نگاران قربانی خشونت و دیکتاتوری رژیم های خودکامه می شوند. کشته شدن ۱۱۰ روزنامه نگار طی یک سال (۲۰۰۶) و در بند شدن صدها روزنامه نگار ضرورت نگاه جدیدی به روزنامه نگاری را در عرصه جهانی و در مقابله با جنگ طلبان و خشونت گرایان می طلبد که من نامش را «روزنامه نگاری صلح» می گذارم، و اینکه روزنامه نگاران در هر کجای عالم باید رویکردشان در نقل اخبار حوادث واقعه مبتنی بر نگرشی صلح طلبانه باشد و در یک تلاش جمعی رسانه یی افکار عمومی جهانی را علیه جنگ طلبان و خشونت گرایان در هر لباس و عنوانی بسیج کنند و میدان را به روی جنگ و خشونت ببندند و پرچم صلح را بر فراز عالم آن گونه بالا برند که هیچ جنگ طلبی فرصت عرض اندام نیابد.
مردم ایران که تجربه یک جنگ تحمیلی را پشت سر گذاشته اند و با اینکه در دفاع از سرزمین شان محق بوده اند اما هرگز میزان آسیب ها و خسارت های مادی و انسانی یی را که در این جنگ بر سر آنان آوار شد فراموش نمی کنند و هرچه زمان می گذرد فاصله توسعه یی ما با کشورهای دیگر و مشابه، ناشی از این جنگ، بیشتر نمایان می شود، بهتر از دیگران ضرورت پرهیز و دوری از جنگ و خشونت و تنش در روابط بین کشورها را درک می کنند و تاریخ گواهی می دهد که مردم ایران همواره مردمی صلح طلب و مسالمت جو بوده اند و هیچگاه وارد جنگ و دعوا و تجاوز با همسایگان نشده اند، بلکه این همسایه ها و دیگران بوده اند که به خانه ایران وارد شده و تجاوز کرده اند و ایرانیان ناچار از دفاع و دفع تجاوز شده اند تا خانه شان امن و امان بماند.
«روزنامه نگاری صلح» در ایران باید جریانی را در مخالفت با جنگ و خشونت راه بیندازد که تا آن سوی عالم و دولت ها و قدرت طلبانی که برای حل مسائل جز جنگ و خشونت نمی شناسند و حتی برای صدور دموکراسی و حقوق بشر این حربه را کارساز می دانند، پژواک یابد. جنگ و خشونت تحت هر عنوانی و هر بهانه یی جز خرابی و ویرانی حاصلی ندارد و از درون آن دموکراسی و حقوق بشر در نمی آید، راه حل مسائل جهانی از طریق صلح و گفت وگو و تعامل راهی کم هزینه و پرسود است و از طی این راه می توان به مقصود دموکراسی و حقوق بشر رسید. جامعه ایران امروز بیش از هر خواسته یی نیاز به صلح و آرامش دارد و «روزنامه نگاری صلح» باید بازتاب دهنده این آرمان باشد تا راه به سوی جنگ طلبان و خشونت گرایان نسبت به ایران بسته شود و کشورمان در دام جنگی دیگر نیفتد.

علی مزروعی

منبع : متولد ماه مهر