کارآفرینان حمایت نمی شوند

تولید صنعتی بنیان رشد اقتصادی بسیاری از کشورها را تشکیل می دهد اما در ایران عوامل مختلف از جمله ناهماهنگی سیاست ها زمینه را برای ایجاد یا توسعه کارآفرینی تا اندازه زیادی ازمیان برده است. محمد صادق عرب مدیرعامل شرکت شیما کفش که در زمینه تولید کفش فعالیت می کند معتقد است حمایت دولت از صنعتگران به هیچ وجه کافی نیست به ویژه اکنون که ایران مورد تحریم های مالی قرار گرفته حمایت دولت از تولید کنندگان مستقل برای ادامه حیات اقتصادی آنها بسیار مهم است. در ادامه متن گفت وگوی تلفنی با ایشان به نظرتان می رسد.
▪ در تولید و ادامه فعالیت با چه دشواری هایی روبه رو هستید؟
ـ نخستین مشکلی که بسیاری از شرکت ها و کارخانه های تولیدی از جمله ما با آن روبه رو هستیم ناهماهنگی در سیاست گذاری ها وسیستم غیر یکپارچه نهادها و وزارتخانه های مرتبط با بخش تولید است. نکته دیگر تغییر مداوم سیاست ها و مقررات است. به همین دلیل تولید کننده توان برنامه ریزی بلند مدت را از دست می دهد و نتیجه این امر کاهش سوددهی و در نهایت متوقف شدن تولید است. در ایران به سبب گران بودن مواد اولیه و هزینه نیروی کار قیمت تمام شده محصولات بالاتر از قیمت محصولات وارداتی است. از سوی دیگر به سبب واردات بی رویه و نیز قاچاق کالا به داخل، تولید کنندگان قدرت رقابت خود را با محصولات وارداتی موجود در بازار از دست می دهند. مشکل دیگر که در صنف تولید کنندگان کفش به وجود آمده لغو شدن برنامه پرداخت وام های سلف به تولیدکنندگان است. تا همین اواخر می توانستیم از این وام ها که بین ۵۰۰ میلیون تومان تا ۵/۲ میلیارد تومان با نرخ سود ۱۲ درصد بود برای ادامه فعالیت تا فروش محصولات و کسب درآمد استفاده کنیم. اما اکنون چنین امکانی وجود ندارد.
▪ منبع تامین مالی شما چیست؟
ـ کار را با سرمایه ای اندک شروع کردیم اما بیش از ۹۰ درصد سرمایه ما از محل وام های بانکی تامین می شود.
▪ از دستگاه های دولتی چه انتظاری دارید؟
ـ واضح است که در شرایط کنونی دولت باید از تولید کنندگان به عنوان عوامل اشتغالزایی حمایت همه جانبه بکنند. به ویژه وزارت صنایع و وزارت دارایی در این حوزه نقشی تعیین کننده دارند. در بسیاری ازکشورهای جهان مشوق های مالیاتی برای تولیدکنندگان در نظر گرفته می شود اما در ایران دارندگان کارت بازرگانی که صرفاً دادوستد می کنند نه تولید نرخ مالیات پایین تری نسبت به تولیدکنندگان دارند. در این جا بار دیگر به ناهماهنگی بخش های مختلف تصمیم گیر و تصمیمات نادرست اشاره می کنم. از سال ۸۲ دولت تصویت کرد که سه درصد عوارض را باید تولیدکننده بدهد چون امکان گرفتن آن از مصرف کننده نهایی وجود نداشت. این اقدام ضررهای عظیمی به تولیدکنندگان وارد کرد و آن دسته که پرداخت نکردند مشمول جریمه شدند اما سال ۸۲ این مصوبه لغو شد چون بالاخره متوجه شدند اشتباه کرده اند.
▪ به طور خاص دولت چه اقداماتی می تواند برای کمک به تولیدکنندگان انجام دهد؟
ـ ما انتظار داریم در شرایط کنونی مورد حمایت قرار گیریم زیرا بدون این حمایت توان توسعه فعالیت هایمان را نداریم. در حال حاضر به دلیل تحریم بانک های ایران از سوی چند کشور خارجی مجبور هستیم برای تامین مواد اولیه مورد نیاز خود کل مبلغ خرید را به صورت نقد به فروشنده خارجی پرداخت کنیم در حالی که قبلاً در بانک خط اعتباری افتتاح می کردیم. مسلماً در این وضعیت بسیاری از تولیدکنندگان از رده خارج خواهند شد. در صنعت تولید کفش ۲۵ درصد محصولات وارداتی است یعنی ما برای تامین یک چهارم مواد اولیه خود باید پول نقد داشته باشیم. از طرف دیگر گاه قوانینی تصویب می شود که هیچ تناسبی با واقعیت های موجود در بخش تولید ندارد. برای مثال از صنایع تولید کفش خواسته شده به خارج از شهر انتقال پیدا کنند اما تمام عوامل و عناصر تولید محصول این صنایع در شهرها است. مثل این است که از بافندگان فرش در کاشان بخواهند به شهر دیگری رفته و در آنجا فعالیت خود را ادامه دهند.
▪ نظر شما درباره منابع و نیروی کار ایران چیست؟
ـ ایران از هر جهت دارای مزیت های مناسبی است که می تواند از آنها برای پرورش بخش صنعت استفاده کند. برای مثال در بخش تولید کفش بخش بزرگی از مواد اولیه توسط مجتمع های پتروشیمی ایران تولید می شود. نیروی کار نیز مشتاق آموختن و کسب مهارت و تولید است. اگر برنامه ریزی های کلان صحیح و هماهنگ باشد، مشکلات قابل حل است. برای مثال جوایز صادراتی که قرار بود در سال ۸۴ پرداخت شود هنوز به صادرکنندگان پرداخت نشده است. در حالی که در کشورهای دیگر در کنار باجه تحویل مدارک تاییدکننده صادرات، باجه اعطای جوایز صادراتی قرار دارد. کاغذبازی نیز مانع دیگری است. سیستم دولتی کارایی و اثربخشی لازم را ندارد و تولیدکننده خود را در تمام مراحل تولید و صادرات تنها حس می کند.

اکرم حمیدیان

منبع : روزنامه سرمایه