از میان بازیکنان حاضر در یورو ۲۰۰۸

ستارگان نوظهور و البته درخشان زیادی شناسایی شدند کسانی که نشان دادند پس از فراهم آمدن یک بستر مناسب توانایی درخشش، کنترل و تغییر مسیر بازی را دارند اما در این میان کسانی هم بودند که نتوانستند به خوبی آنچه که در باشگاهشان ظاهر می شوند در این تورنمنت اروپایی نیز عمل کنند. مثلاً کسانی چون لوکاتونی و کریم بنزما که هر کدام به ترتیب آقای گل بوندس لیگا و لیگ برتر فرانسه هستند، در نشان دادن همان میزان مهارت و تکنیک در یورو ۲۰۰۸ ناتوان به نظر می رسیدند. شاید یکی از دلایل عدم توانایی و خستگی بازیکنان بخاطر مسابقات پی درپی لیگی شان باشد اما به هر حال همه بازیکنان طی ۱۰ ماه گذشته درگیر لیگ های داخلی کشورشان یا تیمی بودند که در آن توپ می زدند. خستگی فاکتور همگانی بازیکنان تورنمنت بود اما به هر حال اگر بخواهیم باز هم روی این مسأله تأکید کنیم باید یادآوری کنیم که تیم ملی هلند با وجود استراحت ۸ روزه اش در بازی مقابل روسیه بی نوا تر از حریف به نظر می رسید و روس ها با نمایش بهتر آنها را به خانه فرستادند.
به هر حال ستارگانی بودند که با وجود انتظاری که از آنها می رفت بسیار ناامید کننده و ضعیف ظاهر شدند. کسانی که چشم امید یک ملت به هنرنمایی و تکنیک های جادویی آنها بود و در کمال ناباوری هیچ آبی از آنها گرم نشد. مهاجمان و هافبک های خلاقی که مانند بچه مدرسه ای ها حرکت می کردند. مدافعانی که به جای جلوگیری از نفوذ مهاجمان حریف با آنها همراه می شدند و... شاید نام بردن بدترین ها کار غیر منصفانه ای باشد اما اگر در مورد کسانی باشد که همیشه به خاطر درخششان تیتر جراید را به خود اختصاص می دادند، شاید یک نقد کوچک در مورد عملکرد آنها در بازی های ملی چندان هم بد نباشد. لیست کوتاه زیر از میان بدترین های رقابت های یورو ۲۰۰۸ انتخاب شده که با هم می خوانیم:
۱) ماریو گومز - آلمان
مهاجم باشگاه اشتوتگارت وقتی به همراه تیم ملی وارد سوئیس شد همه انتظار معجزه از او داشتند. او با ۱۹ گل زده در بوندس لیگا یکی از مهاجمان مورد علاقه همگان بود اما درست در بازی مقابل اتریش بود که ناگهان نتوانست یک توپ مسلم را به گل تبدیل کند و از همان لحظه به اعتماد به نفسش خدشه وارد شد. معمولاً گلزنان را بر اساس میزان فرصت هایی که از دست می دهند مورد قضاوت قرار می دهند. این در حالی است که خیلی ها را از جنبه های مثبت محک می زنند اما به هر حال زمانه چهره بدش را به این ستاره ۲۲ ساله نشان داد. حتی بازی در کنار میروسلاو کلوزه برای تشکیل یک زوج تهاجمی هم مشکل ماریو را حل نکرد. در واقع گومز عادت دارد به تنهایی در جلوی زمین آزادانه حرکت کند و بقیه هافبک های تهاجمی در پشت سر او عمل کنند. در واقع سیستم ۲-۴-۴ مطابق با توانایی های گومز نبود و نمی توانست آن طور که باید و شاید بدرخشد. در بازی مقابل اتریش بود که «لو» به این نتیجه رسید که او را که با شرایط ترکیب تیمی اش مشکل داشت از بازی بیرون بکشد و روی نیمکت بنشاند. پس از آن نیز گومز تلاشی در جهت دوباره درخشیدن نکرد و نتوانست فرم عالی که پیش از شروع تورنمنت از خود نشان داده بود را احیا کند. وی که پیش از شروع این رقابت ها هدف باشگاه هایی چون چلسی، بارسلونا و میلان بود اکنون باید به ماندن در اشتوتگارت فکر کند چون به نظر می رسد این باشگاه ها در حال حاضر علاقه ای به جذب وی ندارند.
۲) کریم بنزما - فرانسه
شاید به نقد کشیدن تنها یک بازیکن از میان کل تیم فرانسه که همه آنها به اندازه کافی بد بودند کار درستی نباشد اما به هر حال خروس ها امید زیادی به این ستاره جوان بسته بودند. ۲۰ گل در یک فصل انتظار هر کسی را بالا می برد، همه می خواستند ببینند بنزما برای فرانسه در یورو ۲۰۰۸ چند تا گل به ثمر خواهد رساند و خب در نهایت همه دیدیم که این ستاره چطور تورنمنت را بدون گل به پایان رساند. مصدومیت تیه ری آنری کار کریم را سخت کرد و حتی بازی در کنار آنلکا هم از سختی کارش در بازی مقابل رومانی نکاست. این زوج جدید نمی توانستند به خوی با هم کنار بیایند، تعجبی هم نداشت، پیش از این هرگز با یکدیگر بازی نکرده بودند و به نظر می رسد پس از بازی عصرگاهی در زوریخ هرگز دوباره با یکدیگر همبازی نشوند. بنزما نیز مانند گومز با سیستم ۲-۴-۴ احساس غریبی می کرد، او که در لیون تمام فصل را با سیستم ۳-۳-۴ و در میان ۲ مهاجم بازی کرده بود، نتوانست سرعت و پاس های فوق العاده اش را در بازی مقابل رومانی به رخ همگان بکشاند. البته او مقابل ایتالیا در حالی که خود را جمع و جور کرده بود در کنار آنری خوب ظاهر شد اما به هر حال باز هم نتوانست انتظارات را برآورده کند و در طول بازی کار مثبتی انجام دهد. او در ۷ حضور ملی خود ناتوان از گلزنی بوده است. احتمالاً سیستم بازی فرانسه به او نمی سازد. در هر صورت منچستریونایتد و رئال مادرید که هر ۲ بشدت علاقه مند جذب وی بودند اکنون تا حدی پا پس کشیده اند.
۳) لوکاتونی - ایتالیا
جام جهانی ۲۰۰۶ از او افسانه ساخت وقتی که با درخشش چشمگیرش به لاجوردی پوشان در بالا رفتن از پله های افتخار کمک کرد. پس از آن نیز، ۲ فصل فوق العاده در فیورنتینا و بایرن مونیخ او را به برگ برنده دونادونی تبدیل کرد. خودش هم قبول دارد که از نظر تکنیکی بازیکن فوق العاده ای نیست و بیشتر آمادگی بدنی فوق العاده و شرایط فیزیکی مناسبش این چنین متبلور شده است، با وجود تمام این ها، تونی در یورو ۲۰۰۸ چندان هم خوب نبود. شاید اگر گل مقابل رومانی اش پنالتی اعلام نمی شد، اعتماد به نفس وی به کمکش می آمد و می توانست در مسابقات کاری صورت دهد اما افسوس که این طور نشد. آمار نشان می دهد از مجموع ۱۲ شوتی که تونی در تورنمنت به سوی دروازه حریف روانه کرد تنها ۲ تای آنها هدفمند بوده اند. در حقیقت ۷۵ درصد ضربات وی بی فایده بودند. دونادونی تمام امیدش را پای تونی گذاشت اما ضعف در مربیگری و سیستم نامطمئنش او را پاک ناامید کرد. شاید اگر بار دیگر مربی مناسبی به جمع ایتالیایی ها فراخوانده شود این ستاره بزرگ جثه لاجوردی پوشان، بتواند دوباره شکوفا شود.
۴) ابی اسمولارک - لهستان
این مهاجم با این پیشینه به تورنمنت آمد که بیش از کریستیانو رونالدو در رقابت های مقدماتی گلزنی کرده بود. ستاره پرتغالی ۹ گل به ثمر رسانده بود و این بازیکن لهستانی رکورد او را شکسته بود. او با اعتماد به نفس بالا در اردوی تیم از شکست آلمانی ها حرف می زد، لهستانی ها امیدوار بودند این مهاجم با استعداد بتواند نتیجه بازی را زیر و رو کند. در مواجهه با ژرمن ها او را سمت چپ زمین قرار دادند، پستی که هرگز بازی نکرده بود و با وجود آنکه چپ پا بود اما نتوانست کاری از پیش ببرد. با وجود این او هنوز جای پیشرفت دارد و می تواند نقص عملکرد بد خود را در یورو ۲۰۰۸ از بین ببرد.
۵) آندریاس ایوانشیتز - اتریش
این هافبک که در میان مردم کشورش به «دیوید بکهام اتریشی» معروف شده بود، نتوانست در یورو ۲۰۰۸ بدرخشد. همه به کاپیتان این تیم دل بسته بودند اما به هر حال عملکرد مناسبی نداشت. با وجود این اگر حضور این هافبک خلاق نبود اتریش همان تک گل خود را نیز به ثمر نمی رساند. شاید همه انتظار بیش از حدی از این بازیکن ۲۳ ساله داشتند و نباید چندان به وی اعتماد می کردند اما به هر حال اتریش تیمی نبود که با تلاش تک نفره بتواند صعود کند.
۶) هنریک لارسن - سوئد
این گلزن برتر سوئد نتوانست کار مهمی در یورو ۲۰۰۸ انجام دهد. این مهاجم سابق بارسا و گلزن کنونی سلتیک در دوران خود چشمگیرترین بازیکن به شمار می رفت. کسی که به تیم ملی سوئد در جام جهانی ۱۹۹۴ کمک کرد تا سوم جهان شود. شاید نباید دوباره به تیم ملی بازمی گشت. وی که ۲ سال پیش، پس از جام جهانی آلمان از بازی های ملی خداحافظی کرد دوباره با دعوت ابراهیموویچ به جمع ملی پوشان بازگشت و نشان داد که دیگر مثل گذشته نیست و هواداران اشتباهاً دل خود را به حضور او خوش کرده اند. همه امیدوار بودند زوج لارسن و ابراهیموویچ کارهای بزرگی برای سوئد بکنند اما مصدومیت زلاتان باعث شد تمام نقشه ها، نقش برآب شود. حضور دوباره این بازیکن ۳۶ ساله می تواند به مثابه یک زنگ خطر برای ستارگان هم سن و سال او باشد که هنوز می خواهند در میادین ملی بدرخشند.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی