خیلی خودم را به آب و آتش نمی‌زنم

گفت‌وگو با علی صادقی، بازیگر سریال‌های طنز تلویزیون یک ویژگی مهم دارد و آن اینکه او رک و بی‌پرده هرچیزی که در‌ دلش است را به زبان می‌آورد.
بدون هیچ پیشداوری و حتی دوراندیشی از احساسش درباره بازیگری که البته خیلی هم برایش جدی نیست صحبت می‌کند و از دغدغه‌اش برای سرمایه‌گذاری در یک کار نان و آب‌دار و اینکه فعلاً دوست دارد در مایه‌های طنز بازی کند. وقتی با او صحبت می‌کنی هیچ فرقی بین علی «خانه به دوش» و عباس داماد هاشم اگزوز در «متهم گریخت» با بیژن «سه در چهار» و یا همین نقش اخیرش در سریال «بزنگاه» وجود ندارد؛ او همه جا خودش است حتی در مصاحبه؛ شوخی هم ندارد.
او را در تلویزیون با «پشت کنکوری‌ها»، «زندگی به شرط خنده»، «کوچه اقاقیا»، «خانه به دوش» و «متهم گریخت» و در سینما با «هوو»، «اگه می‌تونی منو بگیر»، «پیک‌نیک در میدان جنگ»، «تیغ‌زن» و «شوخی‌های خدا» می‌شناسیم. هرچند این فیلم آخر هیچ‌وقت اکران نشده تا تنها نقش جدی صادقی در کسوت یک روحانی را ببینیم و قضاوت کنیم، اما صادقی همچنان خودش را بازیگر طنز می‌داند و معتقد است جز این هم بلد نیست.
▪ از نقشی که در بزنگاه دارید راضی هستید؟
ـ در این سریال گریمم کمی متفاوت است چون نقش شاگرد نانوا را بازی می‌کنم اما به هر حال کار کردن با رضا عطاران برای من امتیاز دارد؛ یعنی هم از سر رفاقت با هم کار می‌کنیم و هم من خیلی چیزها از ایشان یاد می‌گیرم.
▪ آیا بازهم مثل گذشته شما و رضا عطاران بازی‌های مقابل هم زیاد دارید؟
ـ بله یک‌جورهایی من بپای رضا عطاران هستم تا خلاف نکند. اصلا همین نقشی که رضا دارد باعث شده که من هم پابه‌پایش جلو بیایم.
▪ بازی در سریال‌های مناسبتی را قبلا هم تجربه کرده بودید. به نظر می‌آید که دوست دارید در این نقش ها بازی کنید.
ـ این بار هم به خاطر رضا عطاران قبول کردم. اصولا دوست نداشتم بعداز سه در چهار خیلی هم روی آنتن باشم. مخاطب می‌گوید وای این باز هم آمد. ‌ خب پشت‌سر هم بودن در تلویزیون هم دست من نبود ولی از این بابت خوشحالم که حداقل دوباره با عطاران کار کردم.
▪ بازی در‌ کارهای اخیر را چقدر در پرونده کاریتان متفاوت می بینید؟
ـ من هیچ سعی‌ای نکردم چون کارگردان هم نمی‌خواست متفاوت باشم. گفت این بیژن است بازی کن، من هم قبول کردم.
▪ از این اتفاق نترسید که بگویند دارید تکرار می‌شوید؟
‌ـ در سریال‌های ما چیزی برای تغییر دادن نیست. وقتی قرار است سریال طنز بازی کنی یعنی همین کارها را باید بکنی تا مردم بخندند. ما سریال کمدی خاصی نداریم که من هم بخواهم جور دیگری در آن بازی کنم. کسی از من نخواسته متفاوت باشم من هم همه جا خودم هستم.
▪ پس مخاطب چه؟ او که دوست دارد شما را متفاوت ببیند؟
ـ قرارداد من با کارگردان است. در این کار هم وقتی قرارداد بستم که ۵-۴ قسمتش آماده بود. متن را خواندم و دیدم جایی برای تفاوت ندارد. این کارگردان است که باید از من بخواهد طور دیگری بازی کنم. ضمن اینکه وقتی متن سریال در طول کار نوشته می‌شود دیگر جایی برای اظهار نظر و تغییر نقش من نیست.
▪ اما سرکار عطاران این‌طور نیست.
ـ کار با عطاران فرق می‌کند. او بداهه‌ کار می‌کند و دست ما را باز می‌گذارد. اما کاملاً ما را کنترل می‌کند که این بداهه به کار لطمه نزند. اصلاً دلیل کار کردن من با عطاران رفاقتی بود که حین کار به وجود آمد و از مرام و منش او خوشم آمد. خوب است اگر می‌خواهیم طنز کار کنیم حداقل آن را خوب بشناسیم.
▪ اصلاً نخواستید نقش جدی بازی کنید؟
ـ چرا، در فیلم «شوخی‌های خدا» که مجوز اکران نگرفته در نقش یک روحانی بازی کرده‌ام. خودم دوست داشتم این کار دیده شود تا کارگردان‌ها فقط برای طنز سراغم نیایند. سوای این فکر می‌کنم اصلاً تیپ و قیافه‌ام به کارهای جدی نمی‌خورد. اصلاً میمیک صورت من باعث خنده است و من نمی‌توانم یک کار متفاوت روی پرده ببرم یا در تلویزیون جدی باشم چون همه پیشنهادها هم همین است.
▪ چرا؟
ـ مردم از اول من را این‌جوری دیده‌اند و این‌طوری راحت‌ترند من هم قبول کرده‌ام. البته اینکه چه کسی طنز را کارگردانی کند هم مهم است. فعلاً که از کار با عطاران، مجید صالحی و جواد رضویان راضی هستم.
▪ به‌نظر می‌آید ‌ بازیگری خیلی برایتان جدی نیست؟
ـ نه اینکه جدی نباشد ولی خیلی خودم را به آب و آتش نمی‌زنم که حتماً بازیگر بمانم‌ چون علاقه‌ام به شغل آزاد مثل سرمایه‌گذاری درکارهای کامپیوتری یا کارهایی که درآمد بهتری دارد بیشتر است. فعلاً هم به خاطر دوستان و مردم که از بازی‌هایم خوششان آمده این شغل را ادامه داده‌ام.
▪ به‌نظرتان بهتر نیست که این انرژی کنترل شود و به سمتی برود که در بازیگری شما را برجسته کند و توانایی‌های جدیدی از شما به نمایش بگذارد؟
ـ من وقتی سر کار می‌روم همه انرژی‌ام را می‌گذارم و طوری بازی می‌کنم که بقیه هم به سر ذوق می‌آیند اما گناه من چیست که نگاه همه به من همان علی و عباس و بیژن است ؟ هرکس می‌آید سراغم اول می‌گوید می‌خواهیم با بقیه نقش‌هایت فرق داشته باشی ولی وقتی فیلمنامه را می‌دهند دستم می‌بینم چیزی که برای من نوشته شده براساس همان رفتارهای خودم و نقش‌های قبلی‌ام است.
▪ نظرت راجع به کلیشه شدن در یک نقش چیست؟
ـ چرا فکر می‌کنید کلیشه بد است؟ اگر نقش خوبی بارها تکرار شود و مردم هم خوششان بیاید حداقل‌اش این است که مردم را راضی نگه داشته‌ایم و پولمان را هم گرفته‌ایم. ضمن اینکه همین مردم اصلاً دوست ندارند من نقش منفی بازی کنم. یعنی اصلاً به من نمی‌آید. یکی در طنز مهارت دارد و بازی می‌کند، یکی در اکشن، حالا اینکه من در یک ژانر بازی می‌کنم دلیلی برای کلیشه و تکراری بودنش نیست. مشکل از کارگردانان و فیلمنامه‌هایی است که مرا یک شکل می‌خواهند.
▪ از صحبت‌هایتان به‌نظر می‌رسد که چندان تمایلی به ماندگاری در بازیگری ندارید و همه چیز برایتان علی‌السویه است؟
ـ من به شرایط موجود تن داده‌ام. هرچه پیش آمده خوش آمده. به هر حال جریان زندگی مرا اینجا نگه داشته در حالی که علاقه من به چیز دیگری است. اگر می‌بینید بازی‌ام گرفته به خاطر این است که خودم هستم. نقش بازی نمی‌کنم و کارگردانان هم همین را می‌خواهند وگرنه اصلاً حوصله آموزش بازیگری و از این حرف‌ها را نداشته و ندارم.
▪ اگر حتی بخواهیم در مورد طنز ماندگار باشید چه؟ دلتان نمی‌خواهد با کسی مثل محمدرضا هنرمند یا مهران مدیری یا کارگردانان حرفه‌ای که طنز کار کرده‌اند، کار کنید؟
ـ یا مهران مدیری که نمی‌توانم. چون او اصلاً شیوه کارش به من نمی‌آید. اتفاقاً برای «شب‌های برره» از من خواست بیایم ولی وقتی دیدم باید گریم سنگین داشته باشم و لهجه بگذارم و صورتم را عوض کنم قبول نکردم. من اصلاً نمی‌توانم گریم را تحمل کنم و همین‌طوری می‌روم جلوی دوربین، بلد هم نیستم چهره‌ام را عوض کنم برای همین با این مدل کارگردانان نمی‌توانم کار کنم. بقیه کارگردانان حرفه‌ای هم فکر نمی‌کنم سراغ من بیایند. طنز من بیشتر به درد تلویزیون می‌خورد تا سینما.
▪ فکر می‌کنید «بزنگاه» در بین سریال‌های ماه رمضانی مثل بقیه کارهای عطاران بگیرد؟
ـ شک ندارم. رضا عطاران هر کاری که کرده گرفته. اصلا من و او رفاقتی با هم داریم وصف‌نشدنی، چون هم روحیه هم را می‌شناسیم و هم حرف هم را می‌فهمیم. او جزو معدود کسانی است که دستم را همیشه باز می‌گذارد و ژانگولر بازی‌های مرا قبول دارد ؛ مردم هم از این سریال استقبال خواهند کرد.
▪ پس نظر مردم برایت مهم است؟
ـ خیلی نه، ولی اینکه بتوانم خوشحال‌شان کنم بله. می‌دانید مردم ما زیاد نمی‌خندند و این خیلی غم‌انگیز است. توی خیابان اخم می‌کنند و انگار که از همدیگر طلب دارند. فکر می‌کنم شاید اگر یاد بازی بعضی از بازیگران بیفتند حداقل یک خنده‌ای می‌کنند.
▪ به جایگاه این سریال در مقایسه با کارهای دیگر امیدوارید؟
ـ هر سریالی جای خودش را دارد. کار عطاران هم مال خودش و شناسنامه‌دار است. تا اینجا که همیشه کارهای عطاران برده است تا ببینیم امسال چه می‌شود.

نیره رضایی‌مطلق

منبع : روزنامه همشهری