پنتاگون مطیع اوباما نیست

پرزیدنت باراک اوباما دائم نوید خروج از عراق می دهد. دموکرات ها در اولین روزهای دولت خویش با مهارت سعی می کنند از کارت عراق برای راضی نگه داشتن افکارعمومی بهره گیرند.در تازه ترین حرکت، باراک اوباما به صراحت قول داد، شیوه ای را در پیش خواهد گرفت که امور عراق به مردم آن واگذار شود و این جنگ که بدترین میراث نومحافظه کاران است،مسئولانه پایان یابد.
تا اینجا، همه قضایای عراق در کاخ سفید درست به نظر می رسد و دلالت بر این دارد که باراک اوباما به آنچه در مبارزات انتخاباتی اش متعهد شده بود، پایبند است. چنین تصمیماتی نشانه های امیدوارکننده است و پاسخی شایسته به نیرو های ضد جنگ در جهان و در ایالات متحده.
به باور اغلب ناظران خاورمیانه در بحران پیچیده عراق اگر زمان بندی عقب نشینی به راستی اجرا شود، می تواند اولین گام به سوی هدف روشن و بدون ابهام عبور از گرداب دومین جنگ دوره بوش باشد؛ هدفی که ساکنان خاورمیانه در انتظار تحقق آن هستند.
ولی مسئله اینجا است که این عقب نشینی به عنوان کلید ثبات عراق، باید کامل باشد، یعنی بیرون آوردن کل ۱۵۰ هزار سرباز امریکایی مستقر در عراق، به اضافه افراد حقوق بگیر خارجی و پیمانکاران و تعطیلی پایگاه های نظامی پنتاگون و پایان بخشیدن به حضور بی ضابطه نیروهای بین المللی که در شرایط اضطراری جنگ کنترل منابع نفت این کشور را در دست گرفتند.
اما آیا در طرح خروج اوباما از عراق همه این اقدام ها پیش بینی شده است. آن طور که گفته شد، حدود ۵۰ هزار سرباز، پس از پایان این برنامه زمان بندی شده عقب نشینی نیرو ها، در عراق باقی خواهند ماند و این رقم قابل تأمل و به شکلی بهت آور بسیار زیاد است. تا جایی که نانسی پلوسی رئیس مجلس نمایندگان امریکا، اقرار می کند که این تعداد بیش از حد نیاز است. او گفته است «من نمی دانم توجیه حفظ ۵۰ هزار سرباز در عراق چیست تصور من این است که یک سوم این تعداد یعنی حدود ۱۵ تا ۲۰ هزار نفر کافی باشد.»
سربازانی که در عراق باقی می مانند، به ظاهر سرباز جنگی به حساب نمی آیند، ولی باز هم عراق را در اشغال خواهند داشت و همان کاری را خواهند کرد که سربازان جنگی می کنند، یعنی تعقیب، تفتیش و حتی در صورت لزوم حمله و کشتار، منتهی با زیر نام دیگری که برای آنها انتخاب خواهد شد. روزنامه نیویورک تایمز در دسامبر گذشته موضوع را این طور مطرح کرد: «این که چگونه طراحان نظامی در پنتاگون به بیرون آوردن سربازان جنگی شان از عراق تن داده اند، نیازمند تحلیل است زیرا پنتاگون در این فکر است که بخشی از این نیروها با تغییر نام و با عنوان آموزش سربازان عراقی و ظاهراً برای حمایت از عراق به کار گمارده شوند.
البته پنتاگون این طراحی را در دوره بوش انجام داده بود. این شگردها و توسل جستن به فریب از ویژگی های این جنگ در دوران بوش بود. این چیزی بود که پرزیدنت اوباما قول داده آن را پشت سر بگذارد اما نشانه ها حاکی از آن است که پنتاگون برنامه همیشگی اش را دنبال می کند.
اجرای موافقتنامه امریکا با عراق مستلزم آن است که همه نیرو ها تا آخر دسامبر ۲۰۱۱ از عراق بیرون بروند ولی این توافق از دید ژنرال های امریکا می تواند تغییر کند. ژنرال بازنشسته باری مک کافری، پس از سفری در سال گذشته به عراق، گزارشی داخلی برای پنتاگون تهیه کرده و طی آن اظهار داشته است که «ما باید اساس را بر این بگذاریم که دولت عراق در آینده از ما خواهد خواست که پس از ۲۰۱۱ هم، باقی مانده نیرو های آموزشی مان، امکانات ضد تروریستی مان، پشتیبانی و نیروی هوایی مان را در عراق حفظ کنیم. برآورد من در این مورد، حدود ۲۰ هزار تا ۴۰هزار نیروست.» و اگر کاهش نیرو های ما در عراق با افزایش نیروی هوایی جبران شود، چه
به نظر می رسد پنتاگون بیش از هر چیز در نظر دارد آسمان عراق را در سال های آینده هم در کنترل داشته باشد. این امربه مفهوم ادامه سلطه بر نواحی استراتژیک عراق خواهد بود به وسیله نیروهای امریکایی.
اما همه سخن درباره مقاومت ژنرال های پنتاگون است که همه آنها طرف مشورت اوباما هستند. با انتخاب اوباما تغییری در ارتش به وجود نیامده است. او فرمانده کل قواست ولی این امر را روشن کرده است که قصد دارد به مشاوران نظامی خود گوش فرا دهد. مقامات اجرایی سطح بالا و سهامداران شرکت هایی که میلیارد ها دلار از ۵ سال دوره اشغال عراق به جیب زده اند، نیز تغییر نکرده اند. اوباما شفافیت در فرایند مربوط به فعالیت پیمانکاران را قول داده است ولی قول نداده است که همه سربازان مزدور و پیمانکاران را به امریکا باز گرداند. علاوه براین ها هنوز زمزمه همیشگی پنتاگون به گوش می رسد که بیرون آوردن همه سربازان از عراق منجر به مرگ عراقی ها و امریکاییان بیشتری خواهد شد. در هر حال آنچه مسلم است در بحث سیاست آینده اوباما درعراق باید دو فاکتور مهم را در نظر گرفت:
اول، سربازان مزدور و پیمانکاران: پایان گرفتن اشغال عراق به مفهوم قطع هزینه ها برای شرکت های بزرگ پیمانکار (داین کورپ، بکتل و بلک واتر) نیست که مزدوران شان، بخشی از کسانی بودند که زندان ابوغریب را اداره می کردند و فجایعی را که می دانیم به وجود آوردند بدون این که موظف به پاسخگویی باشند. (تغییر نام بلک واتر به XE نباید نقش آن را در صحنه های خونین عراقی از یادمان ببرد)‎/ حتی اگر نیرو های مان از عراق بیرون آورده شوند، لازم است با بسیج افکارعمومی و فشار بر مسئولان، کنگره را به بررسی مستقل نقض حقوق بشر و هزینه کردن پول مالیات دهندگان برای سود جویانی که این کمپانی ها را اداره می کنند، واداریم.
دوم،پایگاه های نظامی امریکا: تخلیه بیش از ۵۰ پایگاه نظامی در عراق چقدر طول می کشد (۶ هفته برای هر پایگاه کوچک و ۱۸ ماه برای بزرگترین اش) ولی نشانه و یاقولی مبنی براین که این پایگاه ها به عراق تحویل داده شوند ندیده و نشنیده ایم. وجود این پایگاه ها عراق را در مرکز تلاش های نظامی امریکا در سراسر جهان قرار می دهد. در حال حاضر مخالفت با این پایگاه ها، در کشور های مختلف بالا گرفته است، از کشور کره گرفته تا ایتالیا، اکوادور، قرقیزستان و.‎/‎/ در واقع بعضی از کشورهای دیگر هم به جهاد برای مقابله با این پایگاه ها پیوسته اند. قرقیزستان اخیراً تصمیم گرفت پایگاه هوایی امریکا را تعطیل کند و نشان داد که ترجیح می دهد این امتیاز را به مسکو بدهد تا به واشنگتن. اکوادور هم در روز های اخیربا گذراندن قانونی، ادامه فعالیت پایگاه هوایی امریکا در مانتا را ممنوع کرده است.
از این جهت که دولت باراک اوباما در پی یافتن راه های جدیدی برای کم کردن هزینه های نظامی است، تعطیل بیش از ۵۰ پایگاه نظامی در عراق، به ویژه ۵ پایگاه عظیم آن، یک ضرورت فوری به نظر می رسد. همچنین سفارتخانه بسیار بزرگی که دولت بوش در بغداد ساخت تا ۵ هزار دیپلمات امریکایی را در آن جای بدهد باید به عنوان بقایای اقدام های غیر مشروع جنگی برای ادامه کنترل منابع و مردم عراق، تعطیل شود.
برنامه زمان بندی شده ای که برای تخلیه عراق تعیین شده است تقریباً نیمی از دوره اشغال ۶ساله آن تاکنون است ولی این عقب نشینی اگر واقعاً اولین گام باشد برای پایان بخشی به اشغال کامل عراق و برگرداندن سربازان امریکایی به وطن - به جای به کارگیری آنها در جنگ شکست خورده افغانستان، و اگر به راستی هدف، به واقعیت پیوستن قول اوباما باشد که «من جنگ را پایان خواهم داد»، آن وقت مدتی که برای تخلیه در نظر گرفته شده است آنقدر ها هم فجیع نخواهد بود.

ترجمه: پوراندخت مجلسی
منبع: فارین پالیسی این فوکوس

منبع : روزنامه ایران