از(۷)

	از سر نو بسم‌الله
		نظير:
		تازه دَنَْ بسم‌الله
		- از سرِ نو دام دام
		- مُلاّ ملاّ، از سَرِ نو بسم‌الله
	از سر نو دام دام!
		رک: از سرِ نو بسم‌الله!
	از سستى آدميزاد است که گرگ آدميخوار پيدا مى‌شود
		رک: ' از بى‌عرضگى تازى است که روباه پشت تا پو بچه مى‌گذارد' و 'مرد چون بميرد نامرد پاى گيرد'
	از سليمان تا سليمان فرق‌هاست٭
		رک: از اين حسن تا آن حسن صد گز رسن!
			٭ ديو گر خود را سليمان نام کرد	مُلک برد و مملکت را رام کرد
			خلق گفتند اين سليمان بى‌صفاست	......................... (مولوى)
	از سنگ چربى برنيايد
		رک: از تُرب روغن برنيايد
	از سوداى نقد بوى مشک مى‌آيد
		رک: سوداى نقد بوى مشک مى‌دهد
	از سوز دلم است که خوشگل مى‌رقصم (عامیانه).
	از سوزن کوتاه‌قد کارى برمى‌آيد که از نيزهٔ بلند برنمى‌آيد
		رک: 'فلفل نبين چه ريزه بشکن ببين چه تيزه' و 'از هرکسى کارى ساخته است'
	از سوزنگر، آهن نتوان خريد
	از مردم تنگ‌نظر انتظار سود يا توقع خدمت نمى‌توان داشت
	از سه چيز بايد حذر کرد: ديوار شکسته، زن سليطه، سگ گيرنده!
		رک: از زن سليطه و ديوار شکسته و سگ بى‌قلاده بايد حذر کرد
	از سيرَم و ميرَم بايد ترسيد
		نظير: از نميخام و نميام و نمى‌خورم بايد ترسيد
	از سيه‌سر همه کارى برمى‌آيد
		نظير: از سيه سرآيد آنچ٭ اندر تصور آورى (ابن يمين)
			٭ آنچ: مخفف 'آنچه'
	از شتر پرسيدند: شُفلت چيست؟ گفت: رکاب‌داري!
		در مورد کسى گويند که لاف دانش و هنر مى‌زند ولى خودستائى و لاف او به هيئت ظاهرِ وى هيچ تناسب ندارد
	از شُل يکى درمى‌آيد از سفت دوتا!
		نظير: آدم بدحساب دو دفعه مى‌دهد
	از شما عباسى، از ما رقّاصي! (عامیانه).
		رک: تا پول ندهى آش نخورى
	از شيخعلى خان بترسيم: از سگش هم بترسيم؟
	از شير حمله خوش بود و از غزال رم٭
		نظير:
		زنى گفته‌اند و مردى گفته‌اند
		- از هر ديگر نواله‌اى خوش باشد
			٭ از هر کسى سلوک به‌نوعى است محترم	.......................... (...؟)
	از شيشه گر گلاب رود بو نمى‌رود
		رک: گلاب ريزد اما بوى از وى نريزد
	از صحبت دوستى به رنجم	کاخلاق بدم حَسَنْ نمايد (سعدى)
		رک: دوست آن است که با تو راست گويد
	از صحن خانه تا به لب بام از آنِ من	از بام خانه تا به ثُريا از آنِ تو (وحشى بافقى)
		نظير: آن گربهٔ مصاحب بابا از آنِ تو	و آن قاطر چموش لگدزن از آنِ من
	از صد دينار دوم محروم است
		روزى دو کاتب بدخط با يکديگر به گفتگو نشسته بودند. اولى گفت: 'خط من تا بدان حد ناخواناست که صد دينار از مشترى براى تحريرنامه مى‌گيرم و صد دينار ديگر براى خواندن آن' رفيقش آهى کشيد و گفت: 'منِ بدبخت از صد دينار دوم محروم هستم زيرا آنقدر بد مى‌نويسم که خود نيز از خواندن خط خويش عاجزم!'
		نظير:
		صاحبش از صد دينار دوم محروم است
		- خطش را آفتاب بگذارى راه مى‌افتد!
	از صد زبان زبانِ خموشى رساتر است
	از صدقهٔ سر رازيانه آب ميره پاى سياه‌دانه (عامیانه).
		رک: هزار تلخه پاى يک شيرينه آب مى‌خورد
	از صد هزار حرف يکى نانوشته‌ايم٭
			٭ شد پشت و روى نامه سياه با وجود اين	..............(رضى‌الدين ارتيمانى)
	از صنّار ٭ آش طاقه شال ترمه درنمى‌آيد
		رک: مى‌خواستى از توى صد دينار آشِ کشک شال کشميرى درآيد؟
			٭ صنّار: صد دينار
	از ضرر هر چه برگردد نفع است
		نظير:
		از خانهٔ سوخته هر چه برآيد سود است
		- از نيم زيان برگشتن سود است
		- از نصف ضرر برگشتن نفع است
	از طلا بودن پشيمان گشته‌ايم	مرحمت فرموده ما را مس‌ کنيد (شرکت بخارائى)٭
			٭ مصحفى است از اين بيت شرکت بخارائى:
			منّتِ اکسير ما را زنده زير خاک کرد	از طلا گشتن پشيمانيم ما را مس کنيد
	از طوس بودن و بغداد راه به خدا يکسان است
	از عاريه‌‌هاى مردم خودم را چو ماه کردم، عاريه‌ها را پس دادم خودم را سياه کردم!
	از عاقبت کار کسى را خبرى نيست٭
		نظير: کس را وقوف نيست که انجام کار چيست (حافظ)
			٭ بر طاعت خود تکيه مکن ز آن که به ابهام	............................ (سنائى)
	از عرعر خر کسى نرنجد
		رک: ابر را بانگ سگ زيان نکند
	از عقب دشمن گريخته نبايد رفت (از جامع‌التمثيل)
		رک: از پيِ دشمن گريخته نبايد رفت
	از على آموز اخلاص عمل ٭
			٭.....................	شير حق را منزّه دان از دغل (مولوى)
	از عندليب وصفِ گلستان شنيدنى است (صائب)
	از عيب، کَلْ کُلَه جويد (سنائى)
	از غم بى‌آلتى افسرده است ٭
		رک: 'آب نمى‌بيند و گرنه شناگر قابلى است' و 'نانواى بى‌آرد، قصّاب بى‌کارد!'
			٭ نفس اژدرهاست او کى مرده است	........................... (مولوى)
	از فتنهٔ پيرزن بپرهيز	چون پنبهٔ نرم ز آتش تيز ٭ (نظامى)
		نظير:
		فردا را کسى نديده
		- کى زنده کى مرده؟ کسى احوال فردا را نمى‌داند
		- تا سال دگر مَى که خورَد زنده که باشد؟
		- کس را وقوف نيست که انجام کار چيست (حافظ)
		- که داند که فردا چون بوَد چون (نظامى)
		- که داند که فردا چه گردد زمان (فردوسى)
		رک:
		صد گرگ درنده توى گلّه	بهتر ز عجوز در محلّه
		- تا خود فک از پرده چه آرد بيرون
			٭ در اين بيت مقصود نظامى از 'پيرزن' برخى از پيرزن‌هاى نيرنگ‌باز قديمى بوده است که به 'عجوز محلّه' شهرت داشتند و کار آنها ايجاد فتنه و آشوب در محلّه و گول زدن دختران و زنان بود و اغلب نقش دلالهٔ محبت را بازى مى‌کردند، يعنى با گرفتن انعام يا اجرتى کلان زنان را به مردان مى‌رساندند و يا با چرب‌زبانى و زبان‌آورى دختران را به دام مردان عياش و پولدار مى‌انداختند.
	از فرنگى مآبى فقط ايستاده ادرار کردن را ياد گرفته!
		نظير: از قاطرچى‌گرى فقط کفر گفتنش را ياد گرفته
	از فضلهٔ حيوان نارنج مى‌توان ساخت ولى بو نمى‌شود کرد
		رک: حلواى آهک مى‌شود پخت اما نمى‌شود خورد
	از قاطر پرسيدند: پدرت کيست؟ گفت: اسب آقادائى‌ام است! (عامیانه).
	از قاطرچى گرى فقط کفر گفتنش را ياد گرفته
		نظير: از فرنگى مآبى فقط ايستاده ادرار کردن را ياد گرفته!
	از قضا هم در قضا بايد گريخت٭
		رک: با قضا کارزار نتوان کرد
			٭ حاصل آن کز وسوسه هر کو گسيخت	............................ (مولوى)
	از قفس مرغ به هر جا که رود بستان است٭
		نظير: آزادى آبادى است
			٭ نيست پرواى عدم دلزدهٔ هستى را	............................ (صائب)
	از قلندر هوئى، از خرس موئى
		رک: از بدقمار هر چه ستانى شتل بوَد
	از قليان چاق کردن فقط پُف نمش را بلد است
		نظير: از نمدمالى فقط پُف آبش را بلد است