طرحی از لحظه های بی زمان

انزوا از مشخصات سال های پختگی نیست. هنگامی که انسانی با دیگر انسان ها یا اشیاء دست به گریبان است خود را در کارش فراموش می کند. در آفرینش یا ساختن اشیاء اندیشه ها و نهادها وجدان فردی او با وجدان دیگران اتحاد می یابد: زمان مفهوم و هدف پیدا می کند و از این رو به تاریخ بدل می شود. شرحی می شود روشن و مهم با گذشته ای و آینده ای.
فردیت ما، که از این واقعیت ناشی است که ما در زمان واقع شده ایم . زمانی خاص که از خود ما ساخته شده است و ما را فرو می بلعد و در عین حال تغذیه می کند، در واقع منسوخ نمی شود. اما رقیق و به یک معنی " بازخرید " می شود. وجود فردی ما نقشی در تاریخ به عهده می گیرد، یعنی به قول الیوت به " طرحی از لحظه های بی زمان " بدل می شود. بنابراین کامله مردی که در ایام باروری و سازندگی خود از بیماری انزوا رنج می برد یک خرق عادت محسوب می شود. امروزه این نوع افراد تنها بسیار فراوان و نشان دهنده ی وخامت دردهای ما هستند. در عصر کار جمعی، آوازهای جمعی، خوشگذرانی های جمعی انسان بیش از همیشه تنهاست. انسان جدید هیچگاه خود را به کاری که انجام می دهد تسلیم نمی کند. بخشی از او، عمیق ترین بخش، همیشه جدا افتاده است و نگران باقی می ماند، انسان جاسوس خود می شود.
کار بی پایان است، بی نهایت است و با زندگی بی نتیجه ی جامعه ی جدید مطابقت دارد. و انزوایی که تولید می کند - انزوای بی هدف مسافرخانه ها، ادارات، مغازه ها و سالن های سینما، آزمونی برای تقویت روح نیست. ملعنت محض است و بازتابنده ی جهانی بدون گریزگاه.

منبع : سایت دوستان