یکشنبه, ۹ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 28 April, 2024
مجله ویستا
دینداری تظاهری
در میخانه ببستند خدایا مپسند
که درخانه تزویر و ریا بگشایند
«دینداری تظاهری» نوعی مصرف نمادهای دینی است در عین حال تهی کردن آن از معنائی است که در نمادهای دینی وجود دارد. جامعهٔ دینی لاجرم جامعهٔریا نیز هست. اگرچه ایمان خود از سنخ ریا نیست. ریا از هر دری که آید، ایمان از در دیگری خارج میشود،اما گویا ریا بخشی گریزناپذیر از دینداری است. ایمان دعوت به خلوص است اما دین علاقمند به آشکارسازی خلوص افراد است! ایمان بر پیوند قلبی بر امر قدسی و گسستن باطنی از غیر دلالت دارد اما دین به تبلور این پیوند در قالب امر مناسکی میاندیشد، مومن «جز به دیدار نمیاندیشد» اما دیندار «قافیه اندیشی» میکند.
برای انسان مناسکگرا، قوانین و رسوم دینی معیارهای غایی زندگیاند،: اما آنچه او فراموش می کند این است که این قوانین و رسوم نمادهای واسطهای میان دگرگونی های درونی و زندگی جدید هستند. ساختار قانونی دین مطابق با کتاب مقدس می بایست انسان ها را در مسیری قرار دهد که آنها را از خودپسندی و خودپرستی جمعی آزاد کرده و آنها را به سوی درک اسرار الهی سوق دهد.. فرد مناسک گرا، از قانون دینی،اطاعات می کند اما نسبت به معنای باطنی دین خونسرد و بی توجه باقی می ماند. مناسک پرستی، نقابی از همرنگی ایجاد می کند که فرد دیندار را در نظر خود مقدس می نمایاند و از این رو او را از رسیدن به خودشناسی بازمی دارد. دین مناسک گرا، بر نیروی اراده تأکید می کند و این همان تأکید فراوان بر تلاش فردی است که فرد مناسک گرا را از احساس واقعی اش و شکستگی او و در نتیجه از نیاز او به رستگاری بی اطلاع ساخته است. انسان مناسک گرا، تمایل دارد فکر کند که انسانها اگر فقط به اندازۀ کافی تلاش کنند، می توانند مقدس باشند. او احساس قدردانی کمی نسبت به حضور سخاوتمندانۀ خداوند در زندگی بشر، رساندن انسان ها به هوشیاری نقادانه و محافظت از اعمال مبتنی بر ایمان آنها دارد. و چون فرد مناسک گرا، گمان می کند که تقدس در فهم انسانهاست، تمایل دارد تا مردان و زنانی را که به اندازۀ خود او مراقب و هوشیار نیستند، تحقیر نماید. بدینسان او خود را بالاتر از گناهکاران می داند. به دلیل این خودبرتربینی (self-elevation)، فرد مناسک گرا باایمان زندگی نمی کند بلکه در تخیل خود میزیید.
جامعه دینی بالاخص با تاکید برمناسک گرائی و ظاهر پرستی بر توسعه جامعه تزویر انگشت میگذارد.گمان میرود که یکدست سازی افراد و همشکل کردن در پوشش، نشانهای بر تقویت دینداری افراد است، اما حقیقت این است که چنین نیست. دولت دینی در زمانه ما خود را درنقش محتسب تقلیل داده و سایر وظایف خود را به فراموشی سپرده است. دولتِ محتسب، جامعهای قشری را شاهد خواهد بود و نه جامعهای ایمانی را. نمیتوان کتمان کرد که موج جدید اشعری گری در راه است.
عباس کاظمی
http://kazemia.persianblog.ir
منبع : مطالب ارسال شده
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
ایران دولت حجاب مجلس شورای اسلامی مجلس دولت سیزدهم جمهوری اسلامی ایران گشت ارشاد رئیسی پاکستان امام خمینی رئیس جمهور
هواشناسی آتش سوزی سلامت تهران قتل پلیس کنکور شهرداری تهران وزارت بهداشت فضای مجازی زنان پایتخت
خودرو قیمت دلار دلار قیمت خودرو بازار خودرو قیمت طلا بانک مرکزی سایپا مسکن ارز تورم ایران خودرو
سریال محمدرضا گلزار سینمای ایران تلویزیون سینما موسیقی سریال پایتخت مهران مدیری ترانه علیدوستی کتاب تئاتر
اینترنت خورشید کنکور ۱۴۰۳
اسرائیل جنگ غزه غزه رژیم صهیونیستی فلسطین روسیه چین اوکراین حماس ترکیه ایالات متحده آمریکا طوفان الاقصی
فوتبال پرسپولیس استقلال بازی جام حذفی فوتسال آلومینیوم اراک تیم ملی فوتسال ایران تراکتور باشگاه پرسپولیس سپاهان لیورپول
هوش مصنوعی تبلیغات اپل فناوری سامسونگ ناسا بنیاد ملی نخبگان آیفون ربات
بارداری دندانپزشکی کاهش وزن مالاریا زوال عقل