میرحسین موسوی و آمدنی معتبر

آمدن رسمی میرحسین موسوی به صحنه انتخابات ریاست جمهوری برای همه ناظرانی که متوجه و آگاه به مسائل عمومی و سیاسی کشور هستند هم معانی و پیام های مختلف و مهمی دارد و هم خبر از تحولاتی می دهد که بخشی در حال وقوع بوده اند و حالا رفته رفته ابعاد آن نمایان می شود و هم از آینده یی خبر می دهد که در آن باید انتظار دگرگونی های نه چندان کوچک را داشت.میرحسین موسوی همان کسی است که حداقل در دو نوبت شانس قاطع ریاست جمهوری را داشت ولی با احترام و تواضع همه درخواست ها را رد کرد و به سکوت خود ادامه داد تا عمر آن لب ناگشودن به ۲۰ سال برسد.نگاه مثبت اینچنین حکم می کند که در اندیشه میرحسین موسوی حالا امکان خدمت با موانع کمتر وجود دارد و نگاه منفی به ذهن متبادر می سازد که خسارات احتمالی به کشور در صورت غیبت وی آنچنان است که نیامدن را بی توجیه و غیرقابل دفاع می کند.
این هر دو نگاه و هر دو صورت خود موجه و نشان دهنده حوادثی است که در عمق جامعه در حال وقوعند و سیاستمداری چون میرحسین نشان های آشکار آن را به خوبی دریافته است.صراحتاً باید عنوان کرد که آقای موسوی هم به فزونی خطر و هم به بزرگی فرصت های پیش روی پی برده است و احتمالاً بر علایق شخصی سکوت و گوشه گیری مهر مصلحت مردم و کشور زده است و زحمت در صحنه بودن و فرصت سرخاراندن نداشتن را به جان خریده است تا فردا در تاریخ ننویسند که یک نخست وزیر صاحب اعتبار و برنامه بود ولی نیامد و کشور در انبوه مشکلاتش را رها کرد.اما آمدن وی که زمانی جز به یاری رهبر فقید انقلاب اسلامی تاب مستوری نداشت و برای «رفتن» از آن ولی فقیه عتاب دریافت کرد نمی تواند آمدنی بی ملاحظه، مبارزه جویانه، باری به هر جهت، بدون مطالعه و اصطکاک دار با مراکز قدرت باشد.
وی که بر وحدت مأکد و مصر است از هم اکنون نشان می دهد که پیروزی متین و موقر را بر فتح شورانگیز و شهرآشوب ترجیح می دهد و بیشتر خرسند تدبیری است که باید بیندیشد تا مشعوف احساسی باشد که می توانست برانگیزاند.نخست وزیر دوران جنگ احتمالاً چالش سترگی در ساحت سیاست ندارد و بیشتر باید معطوف به جوانان و جامعه تحول یافته یی باشد که نمی شناسندش و تا این چندماه اسمش را شنیده اند، از بزرگ ترها پرسیده اند که او کیست و اگر آمد چه خواهد کرد؟اکنون هم اصلاح طلبان و هم اصولگرایان باید گردهم آیند که در برابر موج بلند و کمتر شناخته شده و تا حدودی غیرمترقبه موسوی چه مصلحت دارند و چه سان می توانند هم و غم خود را موافق و هماهنگ سازند یا سر مخالفت بگذارند و به مصاف اعتباری بروند که در بسیاری از زمینه ها مدعی اش هستند؟ روشن است که الفت اصلاح طلبان با موسوی و سابقه شان با او چنان بیشتر است که در پذیرفتن اش خیلی تکلف نخواهند داشت.
با اینکه میرحسین بدون سوال و ابهام می توانست اصلاح طلبانه ظاهر شود ولی تدبیرش این شد که از همین ابتدا مبارزه وقت بر و فرصت خراب کن اصولگرایان را به جان نخرد، چه اینکه بسیاری از ارزش های مورد اشاره آنها هم از مبنایی قابل دفاع برخوردار است و چنانچه با صداقت همراه شود برای کشور یک سرمایه اجتماعی محسوب می شود.زمانی که در اردوگاه اصولگرایان چالش بزرگی چون آقای احمدی نژاد وجود دارد و حمایت و عدم حمایت از او و عملکرد هزینه سازش به دغدغه یی فراگیر تبدیل شده است، میرحسین حامی مستضعفان و ایستاده در برابر زیاده خواهی بیگانگان قطعاً به مساله یی بزرگ مبدل خواهد شد، اگر حساب قدرت دوستی نباشد یک کاندیدای اصولگرا در کدام زمینه می تواند از میرحسین پیشی بگیرد و مثلاً بر معیشت تکیه کند یا به استقلال پناه جوید؟ میرحسینی که در این زمینه ها هم برنامه و دستگاه دارد، هم انگیزه دارد و با مبنایی کارشناسانه و حتی آرمانی و اخلاقی وارد میدان شده است.
در هر حال با این اوصاف و با فرض حمایت نهایی اصلاح طلبان از میرحسین موسوی می توان امیدوار بود که اگر وی کرسی ریاست جمهوری را به دست آورد، دورانی از آرامش نسبی سیاسی تجربه شود و کارهای اقتصادی و زیربنایی با تمرکزی بی سابقه دنبال شود.اما در بعد خارجی اتفاقاً میرحسین یک پدیده غافلگیر کننده را برای رقبا و خصوصاً غرب خواهد داشت.آنها تا مدت های نه چندان کوتاهی باید صبر کنند تا سمت و سوی حرکت و سیاست هایش را دریابند، چه اینکه وی قطعاً بدون زبان دیپلماسی سخن نخواهد گفت و آنها را در پیشبرد اهداف شان و مخالفت با ایران تجهیز و راحت نخواهد کرد.میرحسین موسوی احتمالاً درست همان کسی است که می تواند در ایران روبه روی اوبامایی بنشیند که ادعای دستان باز را دارد و مشت های گره کرده را سطحی می نگرد و می اندیشد که مشت آهنین بوش در برابر ایران موفق نبوده است. اگر امریکا با اوباما می خواهد پیچیده عمل کند، ایران هم می تواند با میرحسین موسوی تودار و پیچیده و سنجیده و مستقل ظاهر شود.در هر حال باید آمدن میرحسین موسوی را به فال نیک گرفت و از آن استقبال معتبر کرد. چه اینکه او به وظیفه آمده است و انتظارش برای درک و همکاری یک انتظار تاریخی، اخلاقی و متعهدانه است.

جعفر گلابی

منبع : روزنامه اعتماد