معرفی JR عکاس نامرئی

● JR عکاس نامرئی
JR یک عکاس است. هویتش را هرجایی فاش نمی کند و تقریبا به صورتی نیمه مخفی فعالیت می کند. او عکس هایش را به صورت پوستر های بزرگ چاپ می کند و از سال ۲۰۰۱ در خیابان های شهرهای جهان آثارش را به نمایش می گذارد.
در سال ۲۰۰۶ موفقیت پروژه ۲۸ میلیمتری، عکس های او را به روی جلد نشریات معتبر جهانی آورد.
او در سال ۲۰۰۶ آثارش را بر هر دو طرف دیوار حائل بین فلسطین و اسرائیل به نمایش درآورد و این سری از کارهایش را «رو در رو» نامید. مصاحبه مجله NYarts با JR درباره او و آثارش را می خوانیم.
من ۲۵ ساله و مالک بزرگترین گالری هنری جهان هستم. من آزادانه در خیابان های جهان نمایشگاه برگزار می کنم و توجه مردمی که اهل موزه رفتن نیستند را جلب می کنم. کارهای من هنر و زندگی را در هم می آمیزد و از تعهد، زیبائی، آزادی، هویت و محدودیت ها سخن می گویند.
پس از اینکه در سال ۲۰۰۰ به صورت کاملا اتفاقی یک دوربین در مترو پاریس پیدا کردم، تور اروپایی نمایش هنر خیابانی خود را آغاز کردم و به خیل افرادی پیوستم گه از طریق دیوارهای شهر پیام خود را به مردم منتقل می کنند. پس از آن من سعی کردم بر محدودیت های عمودی غلبه کنم. به دره ها و کنار ساختمان های بلند پاریس می رفتم و مردم و تصاویر را از محلات فقیر نشین و پشت بام های پایتخت نگاه می کردم.
مدتی بعد، من «تصویر یک نسل» را ارائه کردم. پرتره هایی از انسان هایی با عادات نامتعارف از طبقه متوسط حومه شرقی پاریس.
عکس ها از فاصله ای بسیار نزدیک به سوژه، به وسیله یک لنز ۲۸ میلیمتری گرفته و در اندازه ای بسیار بزرگ نمایش داده شدند. عکس ها را سیاه و سفید گرفتم تا هنگام نمایش بر دیوارهای شهر، از همجوم تبلیغات در امان و از آنها قابل تمایز باشد.
این پروژه نامتعارف، پس از مدتی به رسمیت شناخته شد به طوری که شهرداری پاریس و موزه عکاسی این شهر ساختمان های خود را در اختیار عکس های من قرار دادند.
در مارس ۲۰۰۷، به همراه مارکو، «رو در رو» را اجرا کردم. بزرگترین نمایشگاه نامتعارف را در هشت شهر بزرگ اسرائیلی و فلسطینی اجرا کردم. همینطور بر هر دو طرف دیوار حائل ( به بلندی ۷ متر و عرض ۵۱ متر) عکس هایم را به نمایش گذاردم. ما عکسهای بزرگ اسرائیلی ها و فلسطینی ها را در کنار هم به نمایش در آوردیم.
به ما می گفتند هیچ کس حاضر نمی شود که عکس هایش را برروی دیواری به این بزرگی نمایش دهید و می گفتند که پلیس فلسطین، ارتش اسرائیل و نیروهای بنیادگرای اسلامی در مقابل ما خواهند ایستاد؛ اما این اتفاق نیفتاد. ما ۱۵۰۰۰ فوت مربع (تقریبا ۴۶۰۰ متر مربع) از دیوار را پر از پرتره هایی از اسرائیلی ها و فلسطینی ها کردیم و هیچ مشکل خاصی برای ما پیش نیامد.
در طول این برنامه، ما نشان دادیم که می توانیم محدودیت ها را از بین ببریم به شرطی که کمی ریسک کنیم و به عنوان هنرمند در کنار یکدیگر جمع شویم.
با یک لنز ۲۸ میلیمتری، افرادی که جلوی دوربین ژست می گیرند، تصاویر غول پیکر، من برخی از قوانین پایه هنر را تغییر دادم. هنگام نمایش عکس ها عکاس غایب است و از ارائه هرگونه تفسیری خودداری می کند و میدان را برای تفکر بیننده و برداشت شخصی او خالی می کند.
از افراد خواسته نمی شود که لبخند بزنند، بلکه به آنان گفته می شود که در مقابل دوربین هر ژستی که دوست دارند بگیرند. آنها سوژه نیستند، هنرپیشه اند.
پرتره ها در مکان هایی نمایش داده می شوند که مخاطب را به فکر بیاندازند. غافل گیر کردن مخاطب نباید تنها از طریق مسائل شگفت انگیز انجام گیرد، بلکه باید حقایق روزمره زدگی را طوری نمایش داد که مخاطب شوکه شود.
در این صورت این مساله می تواند برای او تولید سوال کند و مخاطب را وادار می کند که یک بار دیگر درباره کلیشه های رفتاری و تعصب های فرهنگی بیندیشد و به فکر رهایی از آنها باشد. تولید سوال. این چیزی است که من به دنبال آن هستم.

منبع : دو هفته نامه فریاد