پنجشنبه, ۱۳ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 2 May, 2024
مجله ویستا
۸ ژوییه ـ نصاب تیراژ روزنامه عمومی - روزنامه های کم تیراژ خصوصی (وبلاگ چاپی) هستند - انتظار مخاطبان قرن ۲۱ از روزنامه ها
از نتایج یک بررسی(Survey) که در سه ماه مارس، آوریل و مه ۲۰۰۴ در ۱۴ کشور بعمل آمده بود چنین بر می آید که مردم دهه اول قرن ۲۱ خبرهای فوری (سپات نیوز) را از رادیو ـ تلویزیونها و یا از طریق سرچ انجین ها از اینترنت به دست می آورند تا روزنامه ها. این رادیوها اینک در سلفون (موبایل)، ساعت مچی و حتی در قلم تعبیه شده اند و بسیاری از این ابزارهای اطلاع رسانی به محض دریافت یک خبر نو، با «بوزر» فرد را متوجه آن می سازند. فروش تلویزیونهای جیبی نیز در حال افزایش است.
طبق این بررسی، منبع دیگر؛ موسسات جمع آوری اخبار و نظرات (مقالات) هستند که آنها را سریعا برای مشتریان خود به «ای میل» آنان ارسال می دارند. این موسسات که همان دفاتر «بریده جراید» سابق هستند برحسب تقاضای مشتریان، اخبار و نظرات را «شخصی» می کنند و ارسال می دارند. بنابراین، یک فرد هر آن از همه مطالبی که در طلب آنهاست و در رسانه های سراسر جهان انتشار یافته اند آگاه می شود.
در گزارش نتیجه گیری این «سوروی» چنین آمده است: در شرایط قرن۲۱ ، مشتریان روزنامه ها کسانی هستند که طالب گزارشهای تحلیلی، مقالات، نامه ها و نظرات مردم، میزگرد ها، مصاحبه های خیابانی، کسب نظر پیرامون یک موضوع از اصحاب اطلاع، یک طرح و یک اقدام، و گزارشهای مربوط به جزئیات زندگی و فعالیتهای جوامع شهری، اخبار از نگاه به تصویر و کاریکاتورها هستند. به این ترتیب مردم دهه قرن ۲۱ از روزنامه همان را می خواهند که پدرانشان از مجله می خواستند. کاریکاتور چیزی نیست که بشود آن را از طریق ابزارهای تازه اطلاع رسانی مثلا سلفون و ای ـ میل به دست آورد و یا خاطرات افراد و تصویر های قدیمی و از این قبیل مطالب و یا اخبار اختصاصی و اینوستیگیتیو. کارکنان تحریری روزنامه ها باید سراغ این نوع مطالب بروند، و گرنه باید منتظر مرگ بسیاری از روزنامه ها باشیم.
ادامه انتشار روزنامه با تیراژ کم نه تنها یک زیان است بلکه طبق تصمیم نیمه دهه ۱۹۹۰ انجمن بین المللی ناشران، به عنوان روزنامه عمومی تلقی نمی شود. این انجمن در آن زمان با توجه به این که یک روزنامه عمومی (نه حزبی و تخصصی) یک موسسه اقتصادی و محل کسب و کار است، نه پلکان ترقی و وسیله گرفتن اعانه؛ تصمیم گرفت که روزنامه هایی را که در کشورهای بالای پنج میلیون جمعیت - فروشی کمتر از حدود پنج هزار نسخه دارند «روزنامه عمومی» بشمار نیاورد و روزنامه خصوصی (همانند وبلاگهای فعلی - وبلاگ چاپی) شناخته شوند که ناشر اخبار مورد علاقه و افکار ناشر آن هستند. پایین آمدن شمار فروش از پنج هزار نسخه باید برای سه ماه پیاپی باشد تا یک روزنامه عنوان «عمومی» را از دست بدهد، نه در یک و ده و بیست روز.
طبق این بررسی، منبع دیگر؛ موسسات جمع آوری اخبار و نظرات (مقالات) هستند که آنها را سریعا برای مشتریان خود به «ای میل» آنان ارسال می دارند. این موسسات که همان دفاتر «بریده جراید» سابق هستند برحسب تقاضای مشتریان، اخبار و نظرات را «شخصی» می کنند و ارسال می دارند. بنابراین، یک فرد هر آن از همه مطالبی که در طلب آنهاست و در رسانه های سراسر جهان انتشار یافته اند آگاه می شود.
در گزارش نتیجه گیری این «سوروی» چنین آمده است: در شرایط قرن۲۱ ، مشتریان روزنامه ها کسانی هستند که طالب گزارشهای تحلیلی، مقالات، نامه ها و نظرات مردم، میزگرد ها، مصاحبه های خیابانی، کسب نظر پیرامون یک موضوع از اصحاب اطلاع، یک طرح و یک اقدام، و گزارشهای مربوط به جزئیات زندگی و فعالیتهای جوامع شهری، اخبار از نگاه به تصویر و کاریکاتورها هستند. به این ترتیب مردم دهه قرن ۲۱ از روزنامه همان را می خواهند که پدرانشان از مجله می خواستند. کاریکاتور چیزی نیست که بشود آن را از طریق ابزارهای تازه اطلاع رسانی مثلا سلفون و ای ـ میل به دست آورد و یا خاطرات افراد و تصویر های قدیمی و از این قبیل مطالب و یا اخبار اختصاصی و اینوستیگیتیو. کارکنان تحریری روزنامه ها باید سراغ این نوع مطالب بروند، و گرنه باید منتظر مرگ بسیاری از روزنامه ها باشیم.
ادامه انتشار روزنامه با تیراژ کم نه تنها یک زیان است بلکه طبق تصمیم نیمه دهه ۱۹۹۰ انجمن بین المللی ناشران، به عنوان روزنامه عمومی تلقی نمی شود. این انجمن در آن زمان با توجه به این که یک روزنامه عمومی (نه حزبی و تخصصی) یک موسسه اقتصادی و محل کسب و کار است، نه پلکان ترقی و وسیله گرفتن اعانه؛ تصمیم گرفت که روزنامه هایی را که در کشورهای بالای پنج میلیون جمعیت - فروشی کمتر از حدود پنج هزار نسخه دارند «روزنامه عمومی» بشمار نیاورد و روزنامه خصوصی (همانند وبلاگهای فعلی - وبلاگ چاپی) شناخته شوند که ناشر اخبار مورد علاقه و افکار ناشر آن هستند. پایین آمدن شمار فروش از پنج هزار نسخه باید برای سه ماه پیاپی باشد تا یک روزنامه عنوان «عمومی» را از دست بدهد، نه در یک و ده و بیست روز.
منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
ایران اسرائیل غزه مجلس شورای اسلامی دولت نیکا شاکرمی معلمان رهبر انقلاب دولت سیزدهم مجلس بابک زنجانی شهید مطهری
آتش سوزی قوه قضاییه تهران روز معلم پلیس اصفهان سیل شهرداری تهران آموزش و پرورش فضای مجازی سلامت سازمان هواشناسی
قیمت خودرو قیمت طلا قیمت دلار بازار خودرو خودرو دلار بانک مرکزی حقوق بازنشستگان ایران خودرو سایپا کارگران تورم
نمایشگاه کتاب سریال جواد عزتی تلویزیون عفاف و حجاب فیلم سینمایی مسعود اسکویی سینما رضا عطاران سینمای ایران دفاع مقدس فیلم
رژیم صهیونیستی فلسطین آمریکا جنگ غزه حماس نوار غزه چین انگلیس اوکراین نتانیاهو ترکیه یمن
استقلال پرسپولیس فوتبال سپاهان علی خطیر باشگاه استقلال لیگ برتر ایران تراکتور لیگ قهرمانان اروپا رئال مادرید بایرن مونیخ لیگ برتر
هوش مصنوعی تماس تصویری هواپیما تبلیغات اپل تلفن همراه گوگل همراه اول آیفون ناسا عیسی زارع پور وزیر ارتباطات
کبد چرب فشار خون بیمه کاهش وزن دیابت بیماری قلبی مسمومیت داروخانه