داستان توکیو (نسخهٔ تصحیح شدهٔ رنگ و صدا)

● کارگردان: یاسوجیرو اوزو. فیلم‌نامه: یاسوجیرو اوزو، کوگو نودا. بازیگران: چی‌شوریو، کونیکو میاکی، چیکو هیگاشیاما، ست موکوهارا، هاروکو سوگی‌مورا. مدت: ۱۳۶ دقیقه.
این فیلم که از طرف بیشتر منتقدان در شمار بهترین‌ها محسوب می‌شود، سزاوار بیش از این‌هاست. فیلم که با معیارهای امروزی ممکن است کند یا حتی فاقد پیرنگ به‌نظر برسد، در عین سادگی، تکان‌دهنده است. داستان والدین مسنی که برای دیدن فرزندان ناسپاس‌شان به توکیو می‌آیند، بیش از اینکه در مورد ”عمل“ باشد، دربارهٔ ”عکس‌العمل“ است یا در واقع، فقدان عکس‌العمل. فیلم، نمایانگر تضاد سنت‌های ژاپن با مدرن‌گرائی فزایندهٔ آن است و شوکیشی هیرایاما (ریو) و تومی (هی‌گاشیاما)، در نقش پدر و مادر از یک‌سو، و فرزندان آنها از سوی دیگر، نماد این دو پدیده هستند. در ابتدای ورود والدین، همه مؤدب و رسمی به‌نظر می‌رسند، ولی آشکار است که حضور آنها برای فرزندان ایجاد مزاحمت می‌کند. پسر بزرگ‌تر کویچی (یامامورا) پزشک است و از همسرش فومیکو (کونیکو میاکی) ۲ پسر دارد. پدر و مادر به‌زودی متوجه می‌شوند که آنها با عروس‌شان نوریکو (سوکوهارا)، بیوهٔ پسرشان که در جنگ کشته شده، بیشتر احساس نزدیکی می‌کنند. او که نخواسته دوباره ازدواج کند، کارمند است، گرچه در صحنه‌ای تأثیرگذار با حضور وی و مادر، اشاره‌ای به پایان سوگواری او وجود دارد.
این فیلم، دربارهٔ ناامیدی و شادی‌های خانوادگی است و اینکه چگونه ما، گفتگوهای کوتاه را برای اجتناب از بروز احساسات‌مان به‌کار می‌گیریم. بازی‌ها در فیلم‌های اوزو براساس حرکات است نه کلمات. گاهی شما فکر می‌کنید که بالاخره چیزی در فیلم آشکار می‌شود یا اتفاقی می‌افتد، ولی هیچ‌گاه این‌طور نمی‌شود. با نماهائی از پهنهٔ زیبای آسمان، قطارهای در حال گذر و حتی ردیف لباس‌های شسته شده، داستان توکیو، داستان زندگی روزمره است. می‌تواند هر جای دیگری هم اتفاق بیفتد، و این رمز تأثیرگذاری آن است.

منبع : مجله دنیای تصویر