تولید صابون به شکل امروزی

قدم اصلی برای تولید انبوه صابون، در سال ۱۷۹۱ توسط یک شیمی دان فرانسوی به نام Nicholas Leblanc برداشته شد. او مراحل ساخت خاکستر قلیا یا کربنات سدیم از نمک معمولی را به عنوان اختراع به ثبت رساند. این ماده در واقع قلیایی است که از خاکستر به دست می‌آید و با مخلوط کردن آن با چربی، صابون ساخته می‌شود. ثمره این اختراع خاکستر قلیا با کیفیت بسیار بالات و قیمت گران بود. ۲۰ سال بعد از آن Micheal Eugene Chevreul ، یک شیمیدان فرانسوی با کشف ارتباط بین چربی‌ها، گلیسیرین و اسیدهای چرب، اختراع جدیدی انجام داد. این اختراع باعث بوجود آمدن روش مدرن و امروزی ساخت صابون شد.
قدم مهم دیگر در ساخت صابون، اختراعی بود که در اواسط سال ۱۸۰۰ توسط یک شیمیدان بلژیکی به نام Ernest Solvay انجام شد. او با استفاده از نمک خوراکی یا کلرید سدیم توانست خاکستر قلیا بسازد. این روش باعث کاهش هزینه ساخت قلیا شد. در نتیجه این امکان بوجود آمد که قلیا ارزانتر، با کیفیت بهتر و حجم بیشتری در اختیار سازندگان صابون قرار گیرد. این اختراعات همزمان با پیشرفت توان اجرایی کارخانه‌های مختلف، باعث شد در سال ۱۸۵۰ صنعت صابون سازی در آمریکا خیلی سریع رشد کند. از آنجائیکه صابون به مقدار کافی تولید می‌شد، به تدریج از یک وسیله لوکس به احتیاج روزانه مردم تبدیل شد.
این بازار بزرگ مصرف بزرگ، سازندگان را تشویق کرد که صابون‌های ملایمتری برای استفاده در حمام و ماشین‌های شستشو، در اختیار مصرف کنندگان قرار دهند.
روش ساخت صابون تا سال ۱۹۱۶ به همین منوال ادامه داشت، تا اینکه کمبود چربی برای ساختن صابون که یکی از اثرات ناشی از جنگ جهانی اول بود، باعث شد اولین پاک کننده ترکیبی به جای صابون، در آلمان ساخته شود. امروزه این مواد را به عنوان محصولات شوینده ترکیبی و پاک کننده‌های غیر صابونی که از ترکیب شیمیایی مواد خام بدست می‌آیند، می‌شناسیم. کشف این پاک کننده‌های غیرصابونی نیز بر اثر نیاز به پاکیزگی صورت گرفت، برخلاف صابون، این مواد با نمک معدنی موجود در آب ترکیب نمی‌شدند، در نتیجه ماده‌ای به شکل صابون بوجود نمی‌آمد. تولید محصولات شوینده خانگی در آمریکا از اوایل سال ۱۹۳۰ شروع شد. اما در واقع بعد از جنگ جهانی دوم رونق گرفت. در زمان جنگ به دلیل کم شدن منابع روغن و چربی ساختن صابون با مشکل مواجه شد، به علاوه ارتش به ماده پاک کننده‌ای نیاز داشت که با آب دریا و آب سرد نیز قابل استفاده باشد. این نیاز، خود محرکی شد برای انجام مطالعات و تحقیقات وسیع‌تر در زمینه مواد شوینده و پاک کننده‌های غیر صابونی.
اولین شوینده‌های غیر صابونی، عمدتاً برای شستن دستی ظروف و پارچه‌های لطیف استفاده می‌شدند. در سال ۱۹۴۶ پیشرفت غیرمنتظره‌ای در زمینه ساخت شوینده‌های همه منظوره به وقوع پیوست.در همان سال بود که اولین ماده شوینده غیرصابونی در آمریکا به عموم معرفی شد. در این شوینده‌ها از ترکیبات مختلف برای بالاتر بردن کارایی استفاده شده بود. به عنوان مثال وجود ترکیبات فسفات در آنها باعث می‌شد که برای شستن آلودگی‌های خیلی زیاد نیز مناسب باشند. در سال ۱۹۵۳ بازار این نوع شوینده‌های غیر صابونی از بازار صابون پیشی گرفت. امروزه این شوینده‌ها جایگزین محصولات صابونی در لباسشویی، ظرفشویی و نظافت خانه شده‌اند. موفقیت‌های اولیه در زمینه ساخت شوینده‌های غیرصابونی، باعث بوجود آمدن خط تولید جدیدی شد که تنها تاکیدش بر تولید محصولاتی بود که به راحتی قابل استفاده باشند. به‌علاوه تولید کنندگان بی‌خطر بودن این محصولات را هم برای مصرف کنندگان و هم برای محیط زیست در نظر داشته و دارند.
در زیر خلاصه‌ای از زمان ساخت مواد شوینده مختلف را ملاحظه خواهید نمود:
۱۹۵۰ : پودر ماشین ظرف شویی – مایع لباسشویی، مایع دستشویی و محصولات پاک کننده همه منظوره – نرم کننده‌های پارچه – بی رنگ کننده‌ها
۱۹۶۰ : لکه برها – پودر لباسشویی دارای آنزیم
۱۹۷۰ : مایع صابون دستشویی – نرم کننده‌های پارچه کامل‌تر – محصولات چند منظوره (به طور مثال: شوینده‌های حاوی نرم کننده پارچه )
۱۹۸۰: شوینده‌هایی قابل استفاده با آب سرد – مایع شستشو جهت استفاده در ماشین ظرفشویی – پودر لباس شویی غنی شده
۱۹۹۰: شوینده‌های غنی شده پودری و مایع – نرم کننده‌های بسیار قوی پارچه – ژل‌های مخصوص ماشین ظرفشویی

The Soap & Detergent Association , sdahq.org

منبع : سایت فریا